 |
take_my_hand.moblo.pl
Nie sądziłam że kiedyś to powiem ale coraz ciężej jest udawać szczęśliwą. Coraz gorzej ukrywam smutek wymalowany w głębi kolorowych tęczówek. Badania niosą ze sobą niekor
|
|
 |
|
Nie sądziłam,że kiedyś to powiem,ale coraz ciężej jest udawać szczęśliwą. Coraz gorzej ukrywam smutek,wymalowany w głębi kolorowych tęczówek. Badania niosą ze sobą niekorzystne wyniki,powielane u każdego lekarza. Leczenie nie przynosi rezultatu,a z każdą wizytą w gabinecie dowiaduję się o nowych podejrzeniach. Skrywany w głębi serca strach zaczyna powoli doręczyć umysł. Trudno jest radzić sobie z tym samemu,ukrywając prawdę przed bliskimi.
|
|
|
|
Za każdym razem,gdy widzę ich wszystkich razem,jakiś syndrom nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Nienawiść łączy się z sympatią,mieszają się skrajne uczucia,które nie powinny występować jednocześnie. Jakaś cześć mnie chce ich zapomnieć,a inna wymaga jeszcze częstszych spotkań. Zapadli mi w serce,które łomocze wraz z rozpoczęciem jakiejkolwiek rozmowy. Raduje się,śmieje,powodując radosny i szczery uśmiech na twarzy. Mózg jednak podpowiada zupełnie coś innego. Działają we mnie destrukcyjne myśli. Myśli godne pożałowania.
|
|
|
|
"Nie zostawiaj mnie nigdy" wydobyło się z jego ust,gdy leżąc na mojej klatce piersiowej już przysypiał. Podniósł powieki do góry i skierował swoje brązowe tęczówki w moją stronę. W spojrzeniu miał dziwny rodzaj strachu,którego do tej pory nie opatentowałam. Ucałowałam go czule w czoło i zapewniłam,że to on jest mężczyzną,dla którego będę gotować w przyszłości obiady. Ścisnąwszy moją dłoń wtulił się we mnie szeptając skromne "dziękuję,że jesteś".
|
|
|
|
Mój stan emocjonalny sięga jakiegokolwiek kresu. Zaczynam wariować,ziółka nie pomagają, a otaczający świat i przytłaczająca rzeczywistość zabija resztki czystej chęci do życia. Maska została ściągnięta,już nie mam siły przyodziewać jej każdego dnia. Egzystencja zeszła na najniższy poziom. Poziom rozpaczy.
|
|
|
|
A wtedy,kiedy nachodzi mnie zwątpienie w samą siebie,ulatnia się gdzieś uśmiech i poczucie jakiejkolwiek przynależności pojawia się on. Szczelnie zamyka mnie w swoich ramionach,całuje w czoło i dowartościowuje. Czasami wystarczy tylko jego obecność. Ale najczęściej dołącza do tego miłe słówko,czułe 'kocham cię i będę zawsze przy tobie'. W chwilach zwątpienia daje mi do zrozumienia,że zawsze mi pomoże. Doskonale wie,jak podejść moją psychikę,jak sprawić,by moje życie ponownie nabrało różowego koloru. Pesymistyczna wersja rzeczywistości zmienia się w tą lepszą wizję,która powstaje dzięki jego wsparciu.
|
|
|
|
Słowa czasami ranią bardziej,niż czyny. Ktoś budzi cię z pięknego snu,gdzie wyidealizowani ludzie i wyolbrzymione czyny postrzegane są przez różowe okulary. Budzisz się,jesteś roztrzęsiona,płaczesz,bo idealny świat legł właśnie w gruzach. Ale idealny świat nie istnieje! Są kłótnie,rozstania,wojny. Nie ma dobra na świecie. Jest tylko zło,które czasami zapada w drzemkę,by w niespodziewanej chwili uderzyć z zdwojoną siłą.
|
|
|
|
Czasami rzeczywistość mnie przerasta,a dzień staje się za krótki na wykonywanie obowiązków.Coraz trudniej jest mi ukrywać troskę,strach,bezsilność.Przestaję sobie radzić z negatywnymi wiadomościami,którymi rzucają we mnie ludzie.Szybki ich napływ sprawia,że radosne kolory w otaczającym mnie świecie przestają mieć znaczenie,a górę bierze szara rzeczywistość.Brak wiary w siebie,ciągłe pretensje i problemy sprawiają,że noc staje się bezsenna,włosy ponownie wypadają garściami,a oczy co jakiś czas,nieregularnie,wypełniają się łzami.Katuję się serią ćwiczeń,by w oczach najbliższych wyglądać tak,jak powinnam.Co się dzieje w mojej głowie?Chaos uniemożliwia mi poprawne funkcjonowanie.Jak dać sobie radę ze wszystkim?Jak uporać się z niemożliwym?
|
|
|
|
Mam chłopaka,który czasami jest zbyt agresywny,potrafi bezwzględnie postawić na swoim,jest uparty i nie zawsze słucha,co się do niego mówi.Jest odrobinkę marudny,doskonale potrafi zagrać na nerwach.Czasami używa zbyt dużo siły,by poskromić moją złość,ale potrafi sprawić,że przez zły przebije się uśmiech,potrafi zadowolić mnie jednym gestem.Przepuszcza mnie w drzwiach i dotykiem powoduje szybsze bicie serca.Przy nim mogę czuć się jak dziecko,gdy przewieszona przez jego ramię śmieje się łaskotana pod żebrami.Ale mogę czuć się również jak kobieta,gdy niespodziewanie skrada mi namiętny pocałunek.Tak,jestem szczęśliwa!
|
|
|
|
Kiedyś mogłam stanąć za nią murem,ochronić przed ciosami innych. Byłam w stanie wydrapać oczy każdemu,kto powiedział na nią złe słowo. Płakałyśmy,śmiałyśmy się i wrzeszczałyśmy razem. Zawsze razem. Teraz nie mam jak zatroszczyć się o jej dobro,nie mam kiedy zrobić jej śniadania. Co stanęło między nami? Co spowodowało,że oddaliłyśmy się od siebie do tego stopnia,że nie potrafimy rozmawiać ze sobą,jak kiedyś?
|
|
|
|
Uwielbiam stać między nimi,otoczona ich ciepłem i troską. Moje wnętrze wypełnia radość,euforia. Śmiech,alkohol i taniec to nieodłączni towarzysze wieczorów spędzonych z nimi. Żałosne i głupie żarty w ich ustach brzmią tak zabawnie,że brzuch pęka z bólu od nadmiaru śmiechu. Dobra energia rozpiera każdego,a dowcipy o moim wzroście nigdy się nie kończą. Mogą mówić sobie,że między nimi przechadza się krasnal. Wiem,że mówią to z czułością,z zabawnym podtekstem. W śród nich jest inaczej. W śród nich jest lepiej.
|
|
|
|
Nie wyobrażam sobie teraz życia bez niego. Świat w jego ramionach nabiera wyraźnych kolorów,które nie ciemnieją,nie zmieniają barwy. Wszystko jest wyraźne i oczywiste. Wszystko ma swoje miejsce. Rzeczywistość nabrała sensu,kłótnie mają znikome znaczenie w stosunku do uczucia,jakie nami zawładnęło. Nic w naszym życiu nie dzieje się przypadkowo. Los postawił nas sobie na drodze,byśmy razem brnęli przed świat trzymając się za rękę, w otoczeniu przyjaciół i przygód,które z każdym dniem czyhają za rogiem.
|
|
|
|
Mam dosyć uciekania przed jego spojrzeniem. Tak często napotykam na jego osobę. Śle mi ten swój łobuzerki uśmiech,przeszywa wzrokiem i idzie dalej. Niewinne uśmieszki przyprawiają mnie o ból,który odnawia rany szpecące moje serce. Co jest nie tak? Co się ze mną dzieje gdy krzyżujemy swoje spojrzenia? Tak szybko w moje głowie pojawiają się wspomnienia,które równie szybko się ulatniją. Wyrzucam z siebie myśli o jego czułym dotyku,ciepłym oddechu i namietych pocałunkach. Wycinam całą historię,popełnione błędy. Jest mi dobrze tak,jak jest. Niech nie zbliża się do mnie. Niech zatrzyma odpowiedni dystans. Tak,jak było do dzisiaj.
|
|
|
|
Dodaj komentarz