|
Nad bezmiarem wody zrodzony, pędzę choć nie wiem gdzie. Unoszę się na autostradach zmian. Pomiędzy nieskończonością i jej odbiciem omijam życia opanowane przez reguły, których nie rozumiem. Wyciągam ramiona by zachwycić się ich szczęściem ale wzbudzam tylko fale niszczące. Z burzą gniewu dosięgam lądów. Plażę gdzie widziałem młodą parę, stali tak blisko, wpatrzeni w siebie jakby w oczach było tysiąc zachodów, parki skrywające pierwsze igraszki, płaskie pola przecinane rowerami niezłomnych adoratorów i miasta, miasta w przepychu historii pięknych i strasznych, gdzie serca rozrywa euforia i żal. Wszyscy krążą wokół tych samych scenariuszy, kołami zasad łamani zapominają czym jest radość. Idą razem, trzymają się za ręce idąc nie tam gdzie ja. Uderzam o góry, unoszę, między obłokami nie spoglądam już tam gdzie nikt mnie nie zatrzyma. Lecę choć nie wiem gdzie, lecę.
|
![teksty [1]](/static/img/rss_ico.gif)
Dodaj komentarz
