 |
kamilcia_603.moblo.pl
Najtrudniejsza rola w jej życiu to nie granie wrednej czy okrutniej laski lecz codzienne wkładanie maski normalności. Wymuszanie uśmiechu na twarzy kiedy w sercu nie
|
|
 |
|
Najtrudniejsza rola w jej życiu, to nie granie wrednej czy okrutniej laski, lecz codzienne wkładanie maski normalności. Wymuszanie uśmiechu na twarzy kiedy w sercu nie ma nic prócz smutku i udawanie że jest dobrze. Każdego ranka to samo kłamstwo: "dziś będzie lepiej" ale nie jest, wychodząc do szkoły jak ubranie nakłada uśmiech na twarz i przez kolejne 8 godzin gra cieszącą się życiem młodą nastolatkę...
|
|
|
|
Po feriach wróciła do szkoły całkiem inna, gołym okiem widać było, że się zmieniła. Jej zawsze perfekcyjnie ułożone włosy, dziś były potargane. Krótkie szorty i dopasowany top zniknęły ukryte pod za dużym rozciągniętym swetrem i potarganymi spodniami. Jej ciała nie zdobiła żadna biżuteria ani nawet lekki makijaż. Była tak jakby inną wersją siebie. Zawsze uśmiechnięta, rozgadana i pełna życia, dzisiaj unikała towarzystwa, stała na uboczu z książką w dłoni. Nikt nie wiedział skąd ta zmiana. Nikt po za jedną osobą, której jedno zdanie zmieniło ją nie do poznania.
|
|
|
|
Sama nie wiedziała dlaczego to robi, już dawno powinna iść do domu, ale nie poszła. Jakaś nadprzyrodzona siła kazała jej tam iść, do najdalszego, prawie zapomnianego zakątka szkoły. Jeszcze nigdy tam nie była. Trochę się bała, dlatego idąc powoli snuła marzenia na temat przyszłości. Z zamyślań wyrwał ją jakiś szmer, ukryła się za rogiem i powoli wyjrzała co się dzieje. Zobaczyła ich w najdalszym zakątku. Jej ideał i najlepszą przyjaciółkę, stali i namiętnie się całowali. Nawet nie zauważyli że ich podgląda. Wybiegła ze szkoły i nie zważając na mróz panujący na dworze, z rozpiętą kurtką pobiegła do domu. Zamknęła drzwi wyłączyła telefon i zaczęła płakać. Sama nie wie kiedy zasnęła, ale obudziła się dopiero rano i postanowiła nie iść do szkoły. Cały dzień przeleżała w łóżku oglądając jakieś denne seriale. Gdy wieczorem włączyła telefon był pełen wiadomości od jej znajomych. Nie miała ochoty na nie odpisywać. Wyłączyła telefon i poszła spać. Miała nadzieję, że jutro będzie lepiej.
|
|
|
|
Weszła na sale, on leżał nieprzytomny, podłączony do aparatury. Gdyby nie ten cholerny spacer nic by się nie stało, żadne głupie drzewo by się nie zwaliło, a on nie musiałby ryzykować życia, żeby jej nic się nie stało. Teraz stała nad nim z ręką na temblaku i złożyła przysięgę, że poruszy niebo i ziemię żeby tylko mu pomóc...
|
|
|
|
Nadszedł czas ich pożegnania. Cześć - powiedziała nieśmiało. No pa - odpowiedział i wyciągnął rękę. Na jej twarzy pojawił się grymas smutku. Co się stało? - zapytał. Wszystkie inne kumpele przytuliłeś na pożegnanie, a ja co kurcze HIV'a mam? - zapytała ze smutkiem w oczach. Nie doczekała się odpowiedzi, poczuła tylko jak mocno przytula ją do siebie.
|
|
|
|
Wiesz co zazdroszczę jej. Może ja też potrzebuje usłyszeć czasami dobranoc, albo kotku. Myślisz że ja nie potrzebuje odrobiny czułości? - słowa wypływały z jej ust niczym potok. Mówiła spokojnie, ale w jej sercu trwała burza... Po powrocie do domu spojrzała na telefon..."Dobranoc słodkich snów"... na jej twarzy pojawił się szczery uśmiech.
|
|
|
|
Nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia, a on co? Przyszedł i zniszczył jej światopogląd.
|
|
|
|
-Alfabet to ja mogę ci wyliczyć na palcach - Jak to? Przecież alfabet ma 24 litery. - No niby tak, ale dla mnie liczy się tylko sześć liter najładniejszego imienia jakie znam, jego imienia...
|
|
|
|
Po cichu usiadła w kącie. Mogłabym tak siedzieć cały dzień-pomyślała i patrząc jak on w całości oddaje się temu co kocha, snuła swoje plany na przyszłość. Wstydziła się przyznać, ale to on grał główną rolę w każdym jej marzeniu. Z zamyśleń wyrwał ją dzwonek na przerwę. Co? Siedzę tu już godzinę - pomyślała- hmm... patrząc na niego czas szybciej płynie.
|
|
|
|
Wybiegła z domu trzaskając drzwiami, nic ze sobą nie zabrała, biegła przed siebie w samym swetrze a płatki śniegu lepiły jej się do włosów. Nie czuła zimna, w sumie to nic nie czuła. Nic po za ogromną złością. Na wszystko, na rodziców za to że nie kupią jej wymarzonych butów, na przyjaciółkę za ich ostatnią kłótnie, na niego że nigdy nie będzie częścią jego życia, ale najbardziej na siebie za to że była na tyle naiwna, że miała nadzieje, że kiedyś będą razem. Nawet nie zauważyła kiedy znalazła się na jego ulicy, z daleka było już widać jego dom, odwróciła się na pięcie i pobiegła przed siebie. nie myśląc gdzie, byle tylko jak najdalej od niego...
|
|
|
|
Była wściekła, chciała do kogoś zadzwonić wygadać się... Otworzyła książkę adresową w swoim telefonie i łzy pociekły jej po policzku, bo uświadomiła sobie że wśród 100 numerów które ma zapisane nie ma ani jednej prawdziwej przyjaciółki. Rzuciła telefon na łóżko, trzasnęła drzwiami i wybiegła na dwór zanosząc się płaczem...
|
|
|
|
Tak długo starał się o jej zaufanie, tylko po to by przez jedną głupotę stracić je w ciągu sekundy...
|
|
|
|
Dodaj komentarz