 |
persilowa.moblo.pl
Kiedyś siedziałam z młodszą siostrą na tarasie. Robiło się coraz ciemniej i zimniej. Pachniało maciejkami w końcu było takie gorące lato. Siedziała między moimi nogami
|
|
 |
|
Kiedyś siedziałam z młodszą siostrą na tarasie. Robiło się coraz ciemniej i zimniej. Pachniało maciejkami, w końcu było takie gorące lato. Siedziała między moimi nogami i opierała się o mój brzuch, a ja opatulałam nas kocem pachnącym proszkiem do prania. Na trawie leżały herbatniki, już przebrzydłe, niefajne, przejedzone... Spytała mnie, czy ja też uważam, że każda gwiazdka na niebie to umarła osoba. Całe szczęście, że nie widziała mojej twarzy, przerażenia, zdziwienia i tej jednej, maleńkiej, gorącej łzy, która prędko przemknęła mi po policzku i brodzie, aż na szyję. Jak w takim maleńkim serduszku może spowijać się taka przykra myśl - myślałam.
|
|
|
|
Śmierć może być dobra. A ta śmierć była zła.
|
|
|
|
Kiedyś myslałam, że najgorsze jest to, że nie kocha nas ktoś, kogo kochamy my. Teraz z całą stanowczością myślę, że najgorsze co może być, to świadomość, że kocha nas osoba, której nie kochamy my...
|
|
|
|
"To, że nie pamiętam, nie oznacza, że nie pamiętam" ~ Oskar
|
|
|
|
Zawiodłam się na kimś, komu ufałam bardziej, niż samej sobie. Czuję, że to jest śmieszne. Taka cudowna ironia losu. Tylko dlaczego nie mogę zacząć się śmiać? Dlaczego siedzę i wpatruję się w swoje uda, nie mogąc zachichotać? Dlaczego mam nieobecny wzrok i płytki oddech? Co mi zrobił...? Co zrobił nam? Zwykły przyjaciel zamienił się w...obcą osobę. Pogratulujcie nam.
|
|
|
|
Dawno nie miałam tylu wrażeń, co dziś. Zastanawiam się jeszcze, jakim prawem moje serce bije. Ledwo ledwo, ale autentycznie, pompuje krew, całkiem sprawnie. Może to za sprawką herbaty z prądem albo... Albo czyichś oczu. A może to wina mrozu, który podrażnił moje policzki, gdy wybiegłam w samej koszulce na taras...Hm.
|
|
|
|
Odezwał się. A jednak. Już ja myślałam, że spisał mnie na straty. Ze znow stałam się dla Niego nic nie znaczącą szmacianą lalką. Takim ciałem... Myślałam kolejny raz, nawet dziś nad ranem, że stałam się dla Niego taką chudą, kościstą brunetką z szarymi oczami. Blizną na biodrze i śmiesznym pieprzykiem na brodzie. Pomyślałam, że stałam się dla Niego kimś, kto kiedyś był ważny, a teraz odepłzł na bok. Pomyślałam o Nim, że jest zimny i nieczuły... Pomyslałam tak wiele. A po cholerę. A po cholerę, by ktoś powiedzial... W sumie fakt - jestem ciałem. Mam ciało... I cóż. Jest ważne dla Niego. Jeszcze. Jeszcze jednak tak... Nie wyjdę z podziwu...Chyba wstanę ociężale z kanapy, podrepczę do kuchni bo wodę, pewnie wtedy uwierzę... Albo i nie.
|
|
|
|
Wiem...No przecież wiem, że jestem złym człowiekiem. Zdarza mi sie powiedzieć brzydkie słowo. Miewam humoru, nawet ogromne i straszne. Czasami lubię krzyknąć... Jestem momentami złośliwa. I ogolnie, naprawdę, nieprzyjemna ze mnie osoba. Tak bardzo...Ale przecież nikogo nie pobiłam. Niekogo nie zabiłam... Nie ranię psychicznie ludzi, bo chcę, tylko dlatego, że czasami tak się dzieje...Dlatego nie rozumiem. Tego, co dzieje się z moim życiem. Robię to sama? Sama sobie wyrządzam taką krzywdę? Sama niszczę własny świat? Przecież naprawdę nie jestem aż taką masochistką psychiczną...To za co pokutuję? Mam jakąś klątwę nad sobą? A może faktycznie kogoś zabiłam...
|
|
|
|
"Jestem w stanie znieść wszystko, ale do cholery, przestań mnie ranić." 13:24 Liceum w Warszawie. Piątek. Rok 2012...Karteczka ląduje na biurku. Czytam ją piętnaście razy. Lub szesnaście. Zrozumiałam dopiero wtedy, gdy wyszłam już ze szkoły i znalazłam ją w kieszeni. Uciekł autobus...Ale zrozumiałam.
|
|
|
|
Pogniotłam mu dwa papierosy. Myślałam, że zabije mnie gołymi rękami. Dwa papierosy połamałam w palcach, patrząc mu prosto w oczy. Tytoń spadł mi na dżinsy. Serce galopowało, gdy wstał z kanapy. Bałam się, że dostanę w twarz. Już czułam parząca dłoń na moim policzku. Wyszedł... Dotarło do mnie, co wyprawiam. Byłam z siebie dumna...Pokazałam, co chciałam. Wygrałam. Pierwszy raz. Pierwszy raz jest 1:0 dla mnie...
|
|
|
|
Chyba znów zaczynam coś podejrzewać. Myślę, że nie widzi, że ja widzę. Szczeniak. Jestem naiwna i da mi się wiele wmówić. Ale mam oczy. Brzydkie i szare. Ale mam... Odbierze telefon. Powie kilka słów. " Cześć - Cześć. - Nie mogę. - Ja też nie... " I tylko niech nie mówi znów, że tak jest zawsze... Bo ja to wiem.
|
|
|
|
Nie, nie....Muszę coś ze sobą zrobić. Walczę z wiatrakami. Bezsilnie. Codziennie, niezmiennie, bez skutków... Kładę się spać dopiero wtedy, kiedy łzy obmyją mi twarz. Tak porządnie... Marzę coraz mniej. Ta sama dziewczyna, która jeszcze w wakacje żyła tylko marzeniami, teraz boleśnie i z katuszami je w sobie zabija... A bo co mi pozostaje? Ja muszę żyć. Marzeniami nie mogę. Zaczęłam popełniać czyjeś błędy. Nie swoje. Czyjeś. Ze świadomością, że kończą się grobem na warszawskim, pólnocnym cmentarzu. Obserwuję, co robię i nawet nie przełykam śliny ze strachu. Nie mogę przestać. Kwiaty usychają mi na parapecie.Niewzruszona na nie patrzę.
|
|
|
|
Dodaj komentarz