 |
take_my_hand.moblo.pl
Ból przeszywa moje kolana obezwładniając je. Upadam a łzy bezsilności spływają po policzkach. Tabletki nie działają rodzina ma wyjebane. Coraz częściej trudno mi uk
|
|
 |
|
Ból przeszywa moje kolana, obezwładniając je. Upadam, a łzy bezsilności spływają po policzkach. Tabletki nie działają, rodzina ma wyjebane. Coraz częściej trudno mi ukryć problem, który ogranicza moje ruchy. Coraz częściej trudno mi ukryć bezwładność, niemożność zrobienia kolejnych kroków do przodu. Zastygam na kilka sekund. Nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Przecież pożegnałam się ze sportem już trzy lata temu. Nauczyłam się żyć bez codziennych treningów i przyjemności ze wstawania rano, by pobiegać. Czego jeszcze potrzeba, by zdrowe nogi do mnie wróciły,a by opuścił mnie przerażający ból?
|
|
|
|
Czułam się tak swobodnie. Nie wstydziłam się śpiewać i śmiać w głos. Miałam wrażenie, że przebywanie z Nim nie jest niczym nadzwyczajnym, że Jego słowa, troska i uśmiech to codzienność. Znamy się od lat, ale dopiero teraz poznałam Go tak na prawdę. Poznałam Jego drugą stronę. Tę stronę, którą na prawdę polubiłam.
|
|
|
|
To się nie stało na prawdę.. Jego ciało, Jego usta, to moje wyobrażenie. Proszę, niech to będzie tylko sen, niech to nie okaże się w żadnym wypadku prawdą. Niech Jego dotyk będzie tylko głupim marzeniem sprzed kilku lat. Proszę.. Błagam..
|
|
|
|
Siedzę sama na opuszczonej ławce otulona ciemnością. Puste miasteczko, zgaszone światła w oknach domów. Siedzę i patrzę przed siebie. Co widzę? Mrok. Na niebie nie świeci żadna gwiazda, po chodniku nie przechadzają się rozweseleni ludzie, sporadycznie przeleci przed nosem natrętny komar. Wszędzie jest pusto, jak w mojej głowie. Niby tyle myśli miga mi przed oczami, ale słone łzy nie pozwalają na dokończenie żadnej z nich. Żal wypływa wraz z nimi. Słyszę ciągle słowa, które dały mi tyle goryczy, brak szacunku i okaleczone ciało. Czym sobie zasłużyłam? Pragnę tylko bliskości, zrozumienia, odwzajemnienia uczuć. Tak wiele wymagam? To nie jest dużo. To jest tylko namiastka tego, co powinnam mieć. Mam za miękkie serce, które jest zbyt dobre dla każdego po kolei.
|
|
|
|
Byli pijani, trochę irytujący. Lecz gdy doszło do bójki, stanęli jeden za drugim, by osłonić mnie swoim własnym ciałem. Odepchnęli, by nikt nie mógł mnie skrzywdzić. Wtulając się w Jednego z nich słyszałam krzyki, obijanie się ciał. Nie wytrzymałam, wyrwałam się i spojrzałam w tamtym kierunku. Ktoś leżał na ziemi. Nie dopuścili mnie do niego, lecz to nie był nikt z naszych. Było już po wszystkim. Podeszli do mnie i zadeklarowali, że nikt, nigdy nie zrobi mi krzywdy, bo Oni na to nie pozwolą. 'Masz obronę. O nic się nie martw, nikt cię nie tknie'.
|
|
|
|
Boli.. wiecie co? Odrzucenie. Spójrzcie głębiej w moje oczy. Zobaczycie w nich strach. Strach i ból ukryty pod maską fałszywego uśmiechu.
|
|
|
|
Lubię siedzieć wtulona w Jego ciepłe ramiona i czuć każdy ruch Jego klatki piersiowej. Lubię wsłuchiwać się w rytm który wystukuje Jego serce. Miarowy, przewidywalny, spokojny stukot tak ważnego narządu to muzyka, przy której mogłabym zasypiać każdego dnia. Nie ważne jest to, gdzie się znajdujemy, czy otula nas ciemny mrok, czy grzeje słońce na pobliskiej plaży. Ważne jest, że Jego osoba stała się dla mnie ważna, a zachowanie, które poprawił, jest coraz bardziej bez krytyki. Zaczyna rozumieć, co jest ważne, co należy robić w danych sytuacjach. Uczę go swoich zasad tak, jak uczy się dziecko chodzić-ostrożnie, lecz z delikatnym przymusem i stanowczością. Mimo różnicy wieku potrafimy dostosować się do siebie doskonale. Mogę przy nim czuć się swobodnie, śmiać się w głos i płakać, gdy mam za duże napięcie złych uczuć. Czuję się bezpieczna, gdy jest w pobliżu.
|
|
|
|
Przeszłam przez tę samą bramę. Szłam tą samą drogą, co z Jej znajomymi. Zmierzałam ku tym samym, opuszczonym budynkom. Wszystko było prawie identyczne. Oprócz jednego, malutkiego szczegółu-byłam tam sama. Bezskutecznie próbowałam przypomnieć sobie co wtedy się stało. Było ciemno, biegłam... i to na tyle. Stanęłam nad rowkiem z kamieniami, w którym prawdopodobnie leżałam nieprzytomna. Przyjrzałam się wszystkiemu z dokładnością. To miejsce przyprawiało mnie o dreszcze. Lecz mieliśmy coś wspólnego. Opuszczone, samotne, zepsute. Stąpałam po nieznanej ziemi i poznawałam wszystko tak, jakby to miało jakieś znaczenie. Jakbym chciała, żeby coś wróciło.
|
|
|
|
Usłysz donośny krzyk mojej duszy. Stań na progu mego domu i zsynchronizuj bicie Naszych serc, spleć Nasze dłonie i otul moje drobne i kruche ciało. Otocz je murem z Twoich ramion i zobacz, jak piękny jest świat w moich oczach. Pójdziemy przez niego razem krętymi drogami i dzielnie pokonamy każdą przeszkodę, która stanie nam na drodze. Przekonaj się, jak miarowo mogą funkcjonować nasze narządy, jak wspaniale możemy czuć się w swoim towarzystwie. Ściągnij ze mnie wstyd i strach. Poznaj historię każdej blizny zdobiącej moje ciało, każdą przyczynę wylanych łez. Nie bój się poznać moich myśli, zrozum gesty i niekontrolowane ruchy. Znajdź w sobie siłę, która poprowadzi Nas dwoje przez życie, a która nie będzie zważać na opinię publiczną. Znajdź siłę, która wzniesie Nasze szczęście ponad ogół.
|
|
|
|
Dotyk Jego ciepłej dłoni na moim policzku przyprawił mnie o przyjemny dreszczyk. Przymknęłam powieki i upajałam się ciepłem ciała, które mnie przytulało. Miałam cały świat w swoich objęciach. Marzenia i sny wydawały się takie realne, takie spełnione. Miał trzeźwy oddech, bez krzty alkoholu, spojrzenie pełne pożądania i iskierki w ciemnych tęczówkach. Uśmiechał się niewiarygodnie szczerze, niespotykanie pięknie. Czule chronił mnie przed ciemnością i wymyślonymi przeze mnie potworami. Coraz bardziej zatracam się w Nim. Coraz mocniej go pragnę. Z każdym dniem po trochu otwiera się na moje ciało, serce, myśli. Z dnia na dzień nawzajem poznajemy swoje przyzwyczajenia i zachowania. Jest coraz lepiej. Jest tak, jak powinno być od razu.
|
|
|
|
2. Ich szantaże, że wrzucą mnie do jeziora w całym opakowaniu zmusiły mnie do ściągnięcia spodni. Oboje podeszli do mnie z zadowoleniem na twarzy i ściągnęli koszulę. Łapiąc mnie za obie dłonie pociągnęli za sobą. Biegliśmy przed siebie w nieznaną wodę, w głęboką ciemność. Stchórzyłam. Wyrwałam się i zaczęłam się cofać. Biegaliśmy po całej plaży w samej bieliźnie, goniąc się i bez skrępowania patrząc na siebie. Alkohol pływał swobodnie w naszych żyłach powodując radość i nadając nam pewności siebie. Sprawiał, że byliśmy w stanie zrobić wszystko. Pokazywaliśmy sobie chwyty samoobrony, przytulaliśmy się i śmialiśmy w głos. Szydziliśmy z siebie na wzajem, a gdy powiedziałam coś niemiłego, mogłam spodziewać się unoszenia wysoko w górę lub klapsa w tyłek. Przez całą drogę do domu buzie nam się nie zamykały. Moglibyśmy siedzieć jeszcze dłużej, lecz wstający dzień nie pozwolił nam na to. Uwielbiam takie chwile. Kocham spontany i głupie pomysły. Kocham spędzać czas z tymi ludźmi..
|
|
|
|
1. Oboje zaczęli się rozbierać. Najpierw buty, kurtki, spodnie, koszulki, aż w końcu zostali w samych majtkach. Trzęśli się z zimna, padał deszcz i wiał zimny wiatr, a mimo to donośne śmiechy wypełniały całą plażę. Wskoczyli do lodowatej wody. Ich zabawne krzyki i przekleństwa roznosiły się po całej okolicy. Wybiegając, rzucili się w moją stronę. Ich mokre i zimne ciała oplatały mnie z przodu i z tyłu. Czułam ich napięte mięśnie i drżące dłonie, które wkładali pod moją koszulę, by tylko poczuć odrobinę ciepła. Słyszałam jak szeptają coś nad moja głową. Spiskowali, a ja nie byłam w stanie się ruszyć. Jeden z nich zaczął ściągać ze mnie ich kurtki, które wcześniej zarzuciłam na ramiona, rozpinać koszulę i top, który miałam pod spodem,a który od razu i bez wahania założył na siebie drugi chłopak. Stałam już bez butów, owinięta bawełnianą, prześwitującą koszulą i trzęsąca się z zimna.
|
|
|
|
Dodaj komentarz