 |
take_my_hand.moblo.pl
Znów poczułam się częścią nich. Najpierw plaża opalanie się w ich towarzystwie wspólna kąpiel w brudnym jeziorze śmiechy głupie teksty raz na jakiś czas pożądliwe sp
|
|
 |
|
Znów poczułam się częścią nich. Najpierw plaża, opalanie się w ich towarzystwie, wspólna kąpiel w brudnym jeziorze, śmiechy, głupie teksty, raz na jakiś czas pożądliwe spojrzenia. Wieczorem wódka, wygłupy, dokupowanie kolejnych piw. Leżenie na łóżku jednego z nich w za dużej koszulce i Jego szortach. Łaskotki, masaże... Nieustanny śmiech przyprawiał mnie o ból brzucha. Zamykałam oczy i upajałam się ich głosami i donośnymi śmiechami. Uwielbiam tych łobuzów. Moich towarzyszy sprzed kilku lat.
|
|
|
|
chciałabym być jak Ona. osoba, która pewnie idzie przez życie. mimo problemów radzi sobie doskonale. stara się cieszyć tym co ma. jest śliczna, wyrozumiała, kochana i zdecydowana. jest częścią mnie, moim małym szczęściem. cenię ją, bo nie każdy zasłużył na to, by mieć prawdziwego przyjaciela.
|
|
|
|
Trochę się zmieniło. Twoje dłonie nie spoczywają już spokojnie na moim ciele. Twoje usta nie jednoczą się z moimi, a ramiona nie chronią przed potworami w nocy. Teraz Twoje ciało, usta, dłonie wplątane we włosy, namiętne pocałunki i troskę ma inna kobieta. Kobieta, która kiedyś coś dla mnie znaczyła, której kiedyś pomagałam i która zwierzała mi się ze swoich problemów. Teraz tą kobietę przytulasz na moich oczach. Teraz to ona jest tą, którą wielbisz.
|
|
|
|
Sztukę sztucznego uśmiechu opanowałam do perfekcji.
|
|
|
|
Niby nic, ale jednak coś... jednak coś poczułam. Jednak coś mnie zabolało.
|
|
|
|
zranił mnie. przyjaciółki mówią mi, że mam sobie Go odpuścić. radzą, bym zapomniała i zajęła się kimś, kto mnie doceni. ale gdy mi napisał, że prawdopodobnie wyjeżdża za granicę na dłuższy czas, serce na chwilę przestało wystukiwać swój rytm. coś mnie zakuło, a do oczu mimowolnie naszły łzy. dlaczego mi tak na nim zależy?! przecież nie powinno!
|
|
|
|
trzeba być bezpośrednim, nie bać się konsekwencji swoich czynów czy słów. mówić to, co leży nam na sercu. bawić się, póki możemy i nie przejmować się opinią innych. nasza sprawa jak i z kim przeżyjemy najlepsze lata. nasza sprawa, jak wykorzystamy dany nam czas. ważne, by wykorzystać go w gronie najlepszych przyjaciół!
|
|
|
|
sprawić, bym nic nie czuła ...
|
|
|
|
Rozmawiając ze znajomymi zaparło mi dech w piersi. Przestałam mówić, a reszta spojrzała w tym kierunku, gdzie ja kierowałam swój wzrok. Udawałam, że nic nie czuję, że widok trzymających ich za ręce nic dla mnie nie znaczy. Wiedzieli, że zabolało mnie to. I wiedzieli także, że lepiej ominąć ten temat.
|
|
|
|
Dłużej tak nie potrafię. Nie będę już wyczekiwać Twojego przyjścia, tego czy mnie zauważysz, czy znów olejesz. Nie będę się łudzić, że może dziś napiszesz. Nie mam zamiaru patrzeć na Ciebie wiedząc, że nie mogę Cię mieć. Nie chcę być obok Ciebie i nie móc nic z tym zrobić. Nie chcę mieć nadziei, że może jutro będzie lepiej. Nie chcę tęsknić za czymś, czego nigdy nie miałam. Rezygnuję. Dałam Ci więcej szans, których nie wykorzystałeś. Nie starałeś się. Muszę zapomnieć. Zrozumieć, że to nie ma sensu.
|
|
|
|
Zdarte kolano i łokieć, odbite udo oraz siniak na ręce zdobią moje ciało. Boli. Ale to przez własną głupotę. Mogłam po prostu zacząć krzyczeć, wtulić się w ciało jednego z nich i by mi pomogli. Ale nie. Musiałam biec przed siebie po nieznanym terenie i napędzać strachu moim towarzyszom. Mam nauczkę. Lekcję, której nie zaponę.
|
|
|
|
2. I wtedy to się zaczęło. Chłopak mojej małej powiedział, że są tu pająki, że widział już kilka. Arachnofobia wzięła górę. Zaczęłam biec przed siebie. Paniczny strach przed pająkami nie pozwolił mi reagować na wołania znajomych i kazał mi biec ile sił w nogach. Aż w końcu pach! Nastała ciemność. W głębi poczułam coś dziwnego. Ból, który spowodował, że leżałam nieprzytomna. I nic więcej nie pamiętam. Jak przez mgłę widziałam twarz ukochanej osoby, która starała się mnie ocucić. Czułam tylko natrętny ból z boku głowy i co chwile inne ciało, które mnie niosło. Tak, to nie był sen. Dowiedziałam się wszystkiego z opowiadań przyjaciółek. Tego, że wszyscy martwili się o mnie, że próbowali mnie za wszelką cenę wybudzić z omdlenia. Przekazały mi, że przenosili mnie przez tę potężną bramę, że dali sobie ze wszystkim radę. Nie zostawili mnie. Nie olali. Wręcz przeciwnie. Pomogli tak, jakby znali mnie od dawna, jakbym była częścią ich grupki. Jestem wdzięczna.
|
|
|
|
Dodaj komentarz