 |
take_my_hand.moblo.pl
idąc w moją stronę uśmiechnąłeś się od ucha do ucha i wyprzedziłeś kumpli. stałam przy fontannie w krótkiej sukience i wysokich szpilkach wpatrując się w waszą grupkę.
|
|
 |
|
idąc w moją stronę uśmiechnąłeś się od ucha do ucha i wyprzedziłeś kumpli. stałam przy fontannie w krótkiej sukience i wysokich szpilkach wpatrując się w waszą grupkę. doskonale rozpoznawałam wasze kroki, sylwetki i donośne śmiechy. w krótkiej chwili znaleźliście się tuż przede mną. przywitałam się z każdym po kolei, a na końcu podszedłeś Ty. stanowczo przyciągnąłeś mnie do siebie i namiętnie pocałowałeś. za naszymi plecami podniosły się śmiechy i aplauzy znajomych krzycząc 'kiedy ślub?!' nie wstydziłeś się mnie, przytulałeś i całowałeś. mówiłeś takie rzeczy, których nigdy bym się po Tobie nie spodziewała. nie kazałeś mnie dotknąć żadnemu innemu kumplowi, mówiąc, że jestem Twoja i należę do Ciebie. dotykałeś mojego ciała, jakbyś doskonale je znał. obiecywałeś różne rzeczy, rzucając słowa na wiatr. a dzisiaj? dzień później? siedzę sama w domu i czekam, aż spełnisz swoje obietnice, aż przyjdziesz. chociaż doskonale wiem, że się nie odważysz, że moje nadzieje są złudne.
|
|
|
|
zawiodłeś. po raz kolejny. a moja dusza niespodziewanie zaczęła krwawić. przez Ciebie
|
|
|
|
niespodziewanie poczułam Jego ciepły dotyk na swoich nagich ramionach. tak znakomicie mi znane dłonie powędrowały w górę i w dół po moich rękach. zadrżałam i zamknęłam oczy. upajałam się tą krótką chwilą. odwróciłam, a On mnie objął. mocno. tak jak robił to kiedyś. przypominając sobie w jednej sekundzie wszystkie wspólnie spędzone chwile, wtuliłam się w chłopaka, który tak mnie skrzywdził. nie tylko po to, by poczuć Jego ciepło. ale także po to, by przypomnieć mu, jak dobrze było nam razem. podczas rozmowy nie puszczał mojej nogi. patrzyłam mu prosto w oczy, uśmiechałam się,a później z premedytacją pożegnałam się i odeszłam. wsiadłam do samochodu i ścisnęłam w dłoni serduszko, które wisi swobodnie na mojej szyi. uśmiechnęłam się sama do siebie z zadowolenia, bo udowodniłam mu, że nie może mną manipulować, że nie jestem na każde skinięcie Jego palcem.
|
|
|
|
spojrzałam dumnie na Niego i nie spuściłam żadnej łzy. odgarnęłam włosy z twarzy, które ją przykryły podczas uderzenia i wyprostowałam się jeszcze bardziej, podniosłam głowę, spojrzałam mu w oczy. ale nie z bólem, nie z rozczarowaniem lecz z nienawiścią, która w tamtym momencie boja ode mnie. wyszłam. moim ukojeniem stała się łazienka, w której opadłam z sił. oparłam się o ścianę na przeciwko lustra i widząc czerwony ślad na policzku pociekły pierwsze łzy. oczy nagle zrobiły się czerwone, a złość buchała ze mnie jak dym z lokomotywy. chciałam wybiec z domu i wtulić się w tą jedna osobę. chciałam się wypłakać w Jago ramiona, a nie w ręcznik, którym okrywałam swoją twarz. robiłam wszystko dla kochanego tatusia, żeby był ze mnie dumny. a On? tak po prostu spoliczkował mnie któryś raz z kolei. swoje dziecko, kobietę, która jako dziecko chciała mieć takiego męża jak On.
|
|
|
|
komu jak nie Jej mam wszystko powiedzieć? komu jak nie Jej mam się zwierzyć? to ona wie, co czuję, gdy ręka taty energicznie uderza mój policzek. tylko ona poczuła tę samą gorycz, smutek, ból, rozczarowanie. ona tak samo jak ja chciała mu zaimponować, pokazać, że jest silna. ona mnie rozumie.
|
|
|
|
i nagle uderzyła we mnie fala nieprzyjemnego uczucia. fala złości, rozpaczy, gniewu i bólu. przepędziłam łzy w daleki kąt mojej duszy, gdy Jego sylwetka oddalała się coraz bardziej bez żadnego słowa. serce zaczęło spowalniać swój rytm, jakby ktoś odebrał mu magię. na jego dnie zostaje za każdym razem Jego ślad, szept, uśmiech. zostaje muzyka, którą gra Jego serce, a w którą lubię wsłuchiwać się, będąc wtulona w delikatnie unoszącą się i opadającą pierś. po raz kolejny mnie zawiódł. po raz kolejny bez skrupułów potrafił odejść z kumplami. a ja? nie chciałam wtedy, by te dwie istoty, które były wtedy ze mną wsiadały do tego cholernego autobusu. chciałam, by były ze mną, bym mogła się wypłakać, a później na nowo się śmiać w ich towarzystwie. Ale pojechały, a wraz z tym pokazały się łzy, które ukrywałam. pojawiły się w oczach, następnie na policzkach, aż w końcu na dłoni, którą energicznie je przetarłam. nie chcę płakać. nie chcę czuć się jak złamana w głębi.
|
|
|
|
Mam jedynie nieprzeparte pragnienie, by zacząć raz jeszcze. I by być szczęśliwa. Z Tobą. Jestem tego pewna. Tak, dokładnie tak! Tylko Ciebie chcę!
|
|
|
|
z każdym świtem przyrzekam sobie, że dziś tęsknię po raz ostatni. i jak mi to wychodzi? że następnego dnia i kolejnego, i jeszcze innego mówię to samo. nie umiem utwierdzić się w tym przekonaniu. nie mogę...
|
|
|
|
To nie tak, że nie chcę pisać pierwsza, dzwonić, podbiegać z uśmiechem na twarzy. Chcę. Bardzo. Ale nie chcę, byś wiedział, że zależy mi tysiąckrotnie bardziej, niż Tobie
|
|
|
|
nie ważne co zrobię. nie ważne, jak się ubiorę i jaki zrobię makijaż. zawsze będę tą drugą.
|
|
|
|
sięgnęłam po ołówek i zaczęłam kreślić po kartce. tak dawno tego nie robiłam. uciekałam przed tym przez cztery lata, aż w końcu na kontynuację swojego szkolenia wybrałam klasę artystyczną. dlaczego? nie mam pojęcia. przecież nie chciałam rysować, przecież dawno z tym skończyłam. przecież wszystkie rysunki, masę kartek spaliłam za jednym razem po Jego śmierci. bo tylko one mi Go przypominały. mojego kochanego dziadka, któremu za każdym razem wskakiwałam na kolana i słuchałam ważnych uwag, dotyczących tego, jak poprowadzić daną kreskę na kartce papieru. tylko On wierzył w mój rzekomy talent i pomagał idealnie narysować pierwszego konia, którymi dawniej tak się fascynowałam. to z Nim i dla Niego rysowałam. a teraz? chwytając w dłoń każdy rodzaj ołówka czuję pustkę, suchy policzek, który nie jest przez Niego całowany. gdy coś rysuję, robię to z pasją i zawsze do końca. i na ogół dla kogoś. bo dla mnie jest to coś, co wyraża uczucia.
|
|
|
|
policzek znów zapiekł. dawno tego nie robiłeś. dawno nie poniżyłeś mnie tak bardzo. na nowo zniżyłeś mnie do poziomu robactwa. na nowo dałeś mi do zrozumienia, że nic dla nikogo nie znaczę. że jestem zerem.
|
|
|
|
Dodaj komentarz