|
spojrzałam dumnie na Niego i nie spuściłam żadnej łzy. odgarnęłam włosy z twarzy, które ją przykryły podczas uderzenia i wyprostowałam się jeszcze bardziej, podniosłam głowę, spojrzałam mu w oczy. ale nie z bólem, nie z rozczarowaniem lecz z nienawiścią, która w tamtym momencie boja ode mnie. wyszłam. moim ukojeniem stała się łazienka, w której opadłam z sił. oparłam się o ścianę na przeciwko lustra i widząc czerwony ślad na policzku pociekły pierwsze łzy. oczy nagle zrobiły się czerwone, a złość buchała ze mnie jak dym z lokomotywy. chciałam wybiec z domu i wtulić się w tą jedna osobę. chciałam się wypłakać w Jago ramiona, a nie w ręcznik, którym okrywałam swoją twarz. robiłam wszystko dla kochanego tatusia, żeby był ze mnie dumny. a On? tak po prostu spoliczkował mnie któryś raz z kolei. swoje dziecko, kobietę, która jako dziecko chciała mieć takiego męża jak On.
|
Dodaj komentarz
