|
2. I wtedy to się zaczęło. Chłopak mojej małej powiedział, że są tu pająki, że widział już kilka. Arachnofobia wzięła górę. Zaczęłam biec przed siebie. Paniczny strach przed pająkami nie pozwolił mi reagować na wołania znajomych i kazał mi biec ile sił w nogach. Aż w końcu pach! Nastała ciemność. W głębi poczułam coś dziwnego. Ból, który spowodował, że leżałam nieprzytomna. I nic więcej nie pamiętam. Jak przez mgłę widziałam twarz ukochanej osoby, która starała się mnie ocucić. Czułam tylko natrętny ból z boku głowy i co chwile inne ciało, które mnie niosło. Tak, to nie był sen. Dowiedziałam się wszystkiego z opowiadań przyjaciółek. Tego, że wszyscy martwili się o mnie, że próbowali mnie za wszelką cenę wybudzić z omdlenia. Przekazały mi, że przenosili mnie przez tę potężną bramę, że dali sobie ze wszystkim radę. Nie zostawili mnie. Nie olali. Wręcz przeciwnie. Pomogli tak, jakby znali mnie od dawna, jakbym była częścią ich grupki. Jestem wdzięczna.
|
Dodaj komentarz
