 |
just_true.moblo.pl
Idąc ulicą czuje na sobie znienawidzone spojrzenia ludzi. Patrzą się czasem śmieją. Chcę uciekać ale wiem że nie mogę. Zakładam sztuczny uśmiech nerwowo gryzę wargi
|
|
 |
|
Idąc ulicą czuje na sobie znienawidzone spojrzenia ludzi. Patrzą się, czasem śmieją. Chcę uciekać, ale wiem że nie mogę. Zakładam sztuczny uśmiech, nerwowo gryzę wargi, siłą powstrzymując napływające już do oczu łzy. Przecież jest okej, musi być - powtarzam sobie w kółko w głowie, ale zaraz przekrzykuje mnie inny, nie wiadomo skąd wydobywający się głos - "jesteś brzydka, ludzie nie chcą na ciebie patrzeć, jesteś beznadziejna, nikt cię nie kocha, po co żyjesz, idź się zabij". I tak w kółko. Głupieje. Ktoś z dala mówi mi cześć. Reaguje paniką, uciekając wzrokiem i odwracając się pospiesznie. Uciekam, bo nikt nie może zobaczyć tego wraka człowieka jaki ze mnie pozostał. Nikt nie może ujrzeć siedzących we mnie demonów. Zamykam się w sobie niczym w więzieniu. Ale nikt się nie przejmuję, nikt nie zwraca uwagi, bo przecież te wszystkie blizny na rękach to tylko zadrapania kota. Nikogo nie zdziwiło, że tego kota nie posiadam. Powoli zostaję sama. I chcę już tylko skończyć tą męczarnie.
|
|
|
|
Nie byłeś już moim problemem. Obiecałam Ci, że będziemy najlepszymi przyjaciółmi. Ale ta cholerna pustka jaką po sobie zostawiłeś doprowadziła do autodestrukcji. Do nieprzespanych nocy, pokaleczonego ciała, miliona łez zostawionych na poduszce. Straciłam sens, nie widziałam przyszlości. Wpadłam w depresję, z której nikt nie jest w stanie mnie wyciągnąć.
|
|
|
|
Tęsknie wiesz? Nic więcej miedzy nami nie było ale tęsknie do swoich myśli, gdy z kazdym nowym dniem budziła się do życia nowa nadzieja że ta historia się nie skończyła i że kiedyś tam wszystko się nam ułoży.Tęsknię do czasów gdy każde słowo miało znaczenie, a Twój uśmiech był sensem dnia. Oj tak, byłam tak psychicznie uzależniona od Twojego widoku.
|
|
|
|
Ponoć zawsze było chujowo ale wtedy po prostu się na to godziłam, myślałam że tak już musi być.Ale nie musiało, dobrze wiesz było zajebiście, cudownie, prawie idealnie, poznałam smak szczęścia. A ono wkrótce potem odeszło, musiało odejść. Nie umiem już żyć jak dawniej, nie umiem słyszysz? Cierpię. Tęsknie do szczęścia. Ale ono uciekło i nie wróci.
|
|
|
|
Czemu ciągle czuję ból? Czemu nie mogę zapomnieć? Kocham cię. Jesteś moją przyjaciółką, ale męczy mnie to bo nie wiem czy czujesz to samo. Gubię się. Przepraszam za błędy. Nie chcę deklaracji. Chcę wiedzieć czy to ma przyszłość. Zgubiłam się juz bardzo dawno temu ale Ty zawsze byłaś. A teraz czuję pustkę. Jakby Cię nie było. Chciałabym krzyknąć wróć, ale nie zmuszę Cię. Wszyscy mnie zmieniliście, czegoś nauczyliście.
|
|
|
|
I znów dławię się wspomnieniami, czuję ten cholerny ból w klatce piersiowej, krztuszę się tęsknotą. Bo nic już nie jest takie samo, ci ludzie, te przyjaźnie, te więzi i relacje między nami, te uczucia. Po prostu nic. Zostały wspomnienia, przed oczami stają obrazy raz uśmiechniętej innym razem zapłakanej mnie, ale tak naprawdę i tak bardzo szczęśliwej, nawet wśród łez. A wiesz czemu ? Bo miałam tych ludzi, wiedziałam że się przejmują, że są tam dla mnie, wiedziałam że są mi bliscy. Dziś już nie wiem nic. Wszystko się zmieniło. A ja rozpaczliwie łapię ostatnie oznaki wszystkiego co wygląda tak jak dawniej. Ciężko mi. Zapominam. Nie chcę. Rozdrapuję rany, by przypomnieć sobie to wszystko, bo obok złych momentów, krąży mnóstwo radosnych i pięknych chwil. Łapię wspomnienia, fruwające gdzieś w mojej głowie. Zatrzymuję na chwile. Przestaję oddychać. Bylo tak dobrze, tak wspaniale, czemu wszystko odeszło. Dlaczego. Nie umiem zrozumieć. Wracam do szarej rzeczywistości. Upadam.
|
|
|
|
Nienawidzę się. Proszę nie mów mi że to jest normalne.
|
|
|
|
I nadal nie rozumiesz dlaczego zachowuje się w ten sposób, nadal nie ogarniasz czemu od pewnego czasu cierpię na chroniczne cierpienie? Spróbuję Ci wytłumaczyć. Powiedzmy, że gdzieś na świecie istnieje pewna mała, samotna, mieszkająca w domu dziecka dziewczynka. Straciła rodziców będąc niemowlęciem, więc nigdy nie zaznała ich miłości, a w tym szarym na siłę kolorowanym miejscu również nikt nigdy nie obdarzył jej głębszym uczuciem. I pewnego razu do tego domu dziecka przychodzi młode małżeństwo i wśród setki dzieci dostrzega właśnie ją. Zaczynają przychodzić do niej codziennie, kupują jej zabawki, ubrania, zaprzyjaźniają się. Po prostu sprawiają że mała po raz pierwszy w życiu czuje się inaczej, wyjątkowa i ważna dla kogoś. part 1
|
|
|
|
I tak stopniowo młoda para oswaja siebie i ją z myślą, że ma z nimi zamieszkać i że to będzie już niedługo. Dziewczynka zmieniła się, zaczęła się uśmiechać, otworzyła na ludzi, po prostu była pierwszy raz w życiu szczęśliwa. Ale pewnego dnia, gdy była już prawie spakowana i gotowa do przeprowadzki, młode małżeństwo przyszło i mijając ją podeszło do innej, dużo ładniejszej dziewczynki. Rozmawiała z nimi kilka godzin, po czym bez niczego wzięli ją ze sobą. A tamta czekała samotnie w kącie, do końca wierząc,że wrócą i po nią. Ale nie wrócili. A ona codziennie wyczekiwała ich, stojąc cały dzień przy oknie i ciągle mając tą ślepą nadzieję. part 2
|
|
|
|
Po miesiącu znów pojawili się w ośrodku, a gdy ta mała chciała z biegu rzucić im się na szyję, oni najspokojniej w świecie weszli do pomieszczenia z jej rówieśniczką, trzymając ją za rękę. Przyszli tylko odwiedzić dawne koleżanki swojej nowej ‘córki’. I ta mała dziewczynka poczuła się jakby nagle odebrano jej wszystko co było dla niej najważniejsze. Stwierdziła że widocznie nigdy nie była wystarczająco ładna, interesująca, po prostu dobra dlatego znudzili się nią. I utwierdziła w przekonaniu że w życiu marzenia się nie spełniają, a ona na zawsze pozostanie już zupełnie sama na świecie. part 3
|
|
|
|
To przecież nienormalne. Tęsknić za kimś nie widząc go zaledwie jeden dzień. Za kim tak tęsknie? Za przyjacielem, oczywiście. No przecież to całkiem logiczne tęsknić za jego oczami, uśmiechem. Przecież na tym polega przyjaźń, że tęsknota pojawia się nawet po jednym dniu.
|
|
|
|
Dodaj komentarz