|
Idąc ulicą czuje na sobie znienawidzone spojrzenia ludzi. Patrzą się, czasem śmieją. Chcę uciekać, ale wiem że nie mogę. Zakładam sztuczny uśmiech, nerwowo gryzę wargi, siłą powstrzymując napływające już do oczu łzy. Przecież jest okej, musi być - powtarzam sobie w kółko w głowie, ale zaraz przekrzykuje mnie inny, nie wiadomo skąd wydobywający się głos - "jesteś brzydka, ludzie nie chcą na ciebie patrzeć, jesteś beznadziejna, nikt cię nie kocha, po co żyjesz, idź się zabij". I tak w kółko. Głupieje. Ktoś z dala mówi mi cześć. Reaguje paniką, uciekając wzrokiem i odwracając się pospiesznie. Uciekam, bo nikt nie może zobaczyć tego wraka człowieka jaki ze mnie pozostał. Nikt nie może ujrzeć siedzących we mnie demonów. Zamykam się w sobie niczym w więzieniu. Ale nikt się nie przejmuję, nikt nie zwraca uwagi, bo przecież te wszystkie blizny na rękach to tylko zadrapania kota. Nikogo nie zdziwiło, że tego kota nie posiadam. Powoli zostaję sama. I chcę już tylko skończyć tą męczarnie.
|
Dodaj komentarz
