 |
impossible01.moblo.pl
Gdy byłam młodsza byłam łatwowierna. Ufałam ludziom kiedy uświadomiłam sobie że darzę ich sympatią. Jednak z biegiem czasu zrozumiałam że jedyną osobą która nigdy m
|
|
 |
|
Gdy byłam młodsza, byłam łatwowierna. Ufałam ludziom, kiedy uświadomiłam sobie, że darzę ich sympatią. Jednak z biegiem czasu, zrozumiałam, że jedyną osobą, która nigdy mnie nie zdradzi i która zawsze będzie ze mną, jestem ja sama. Skończyłam z tą głupią wiarą w ludzi. W to, że istnieją jeszcze na świecie tacy, którzy bezinteresownie Ci pomogą. Którzy nie są fałszywi. Którzy zrobią wszystko byś poczuła się lepiej. Odeszli dawno temu, a Ty musisz sobie radzić sama. Nie masz wyjścia.
|
|
|
|
"Musisz mi pomóc, bo od tygodnia pada deszcz i powoli życie mi się rozmywa. Musisz mi pomóc, bo czuję się jak Bóg, który przez 6 dni budował świat i powstał wielki chaos. Musisz mi pomóc, bo wczoraj śmierć pytała szatniarza w knajpie co się ze mną stało. Musisz mi pomóc dziś, teraz, już, bo jutro może być za późno."
|
|
|
|
3:54 - Wiercę się na tym pieprzonym łóżku i mogę spać. Myśli nie dają mi spokoju. Zawładnęły mną, a ja nic nie potrafię z tym zrobić. Czuję się coraz słabsza, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie umiem sobie pomóc. Nikt nie umie.
|
|
|
|
Każda walka ma swój koniec. Czasami Ty też musisz przestać walczyć. Nie z powodu dumy, lecz z szacunku do samej siebie.
|
|
|
|
Siedzę na łóżku, opierając się o ścianę i myślę. Myślę nad tym ile jeszcze jestem w stanie znieść. Ile jeszcze jestem w stanie wytrzymać. Chciałabym wrócić do beztroskich chwil dawnego życia. Chciałabym, żeby było jak dawniej.
|
|
|
|
Siedzę tutaj od kilku minut z zamiarem napisania kilku słów, ale za każdym razem, gdy stawiam poszczególne litery, kasuję je szybko. Mam pustkę w głowie, choć tak naprawdę nie mogę odpędzić się od wszelkich myśli. Potrzebuję spokoju. Wytchnienia. Ukrycia się w jakiejś dziurze, aby móc się ogarnąć. Osoby, która udowodni mi, że się mylę co do świata, do ludzi, do wszystkiego. Osoby, która udowodni mi, że moje życie jest choć w połowie coś warte. Osoby, która udowodni mi, że warto tu zostać.
|
|
|
|
Od kilku tygodni jedyne co mam przed oczami, gdy budzę się o poranku, to On. Jego uśmiech. Jego spojrzenie. Jego sposób mówienia. Jego zachowanie. Dosłownie wszystko. Nie mogę sie tego pozbyć. Ten obraz "męczy" mnie i nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Pragnę o nim zapomnieć, chcę wybić go sobie z głowy, bo wiem, że bedzie to dla mnie najlepsze wyjście. Ale nie potrafię. Ilekroć staram się to robić, jak na złość pojawia się coś, co mi o nim przypomina. I tak kręce sie wkółko bez celu. Wiem jak to wszystko się skończy. Nie. Właściwie to się nie skończy, bo nigdy się nie zacznie.
|
|
|
|
Jak długo to jeszcze potrwa? Jak długo będę męczyć się egzystowaniem? Jak mam pokazać wszystkim, że jestem już zmęczona? Że nie dam rady? Że nie potrafię? Wiem, że miałam być silna. Wiem, że miałam nie pokazywać słabości nawet przed samą sobą. Wiem, że miałam walczyć. Ale przestałam. Z biegiem czasu, uświadomiłam sobie, że nie jestem silna, moje słabości mną zawładnęły, a walczyć już nie potrafię.
|
|
|
|
Czuję się jakbym tonęła. Tonęła w otchłani swoich własnych myśli. Codziennie. Każdego dnia na nowo. Znowu. Znowu. I znowu. Tak w kółko. Gdzieś w górze widzę promyk światła. Wyciągam dłoń, chcąc go dotknąć, chociaż musnąć, ale nie potrafię. Pragnę wypłynąć na powierzchnie, poczuć powietrze i zacząć nowe życie. Jednak, kiedy odbijam się od dna i chcę płynąć ku promykowi, jakaś silna moc znów ciągnie mnie w dół, a ja znów zaczynam tonąć. Jestem bezsilna. Do mojej nogi ktoś przywiązał wielki kamień, a ja mam związane ręce.
|
|
|
|
To jakiś cholerny obłęd. Każdego dnia wstaję o poranku, a On siedzi w moich myślach. Mam ochotę po prostu strzelić sobie w głowę, by przestać. Czemu? Nie mógłby zwyczajnie przestać? Przecież to chore. Widzę jakieś pieprznięte scenariusze, które podsuwa mi świadomość, ale wcale tego nie chcę. Chcę zapomnieć, a nie łudzić się na cokolwiek. Dlaczego? Bo jestem zmęczona posiadaniem nadziei.
|
|
|
|
Chciała być dla kogoś ważna. Najważniejsza na świecie. Chciała mieć obok siebie kogoś, kto by ją zrozumiał. Kogoś, kto by ją przytulił. Kogoś, kto ukoiłby jej zszargane nerwy. Chciała mieć osobę, która znosiła by jej humorki. Która z kamienną twarzą przyjmowałaby mocne ciosy w klatkę piersiową. Która mocno objełaby ją i trzymała w ramionach tak długo, jak byłoby to konieczne. Chciała, by ten 'ktoś' złapał ją za rękę, ucałował w czoło i wyszeptał do ucha, że będzie przy niej na zawsze. Chciała tylko szczęścia, radości, beztroski i uśmiechu w tym jej popapranym i żałosnym życiu. Czy wymagała naprawdę zbyt wiele? Chciała obudzić się o poranku i cieszyć się z nowego dnia. Już codziennie.
|
|
|
|
Nienawidzę. Nienawidzę ludzi. Nienawidzę świąt. Nienawidzę tego miasta. Nienawidzę tych wszystkich miejsc. Nienawidzę tego domu. Nienawidzę tych czterech ścian. Nienawidzę patrzeć na to wszystko. Nienawidzę własnych myśli. Nienawidzę tych sztucznych uśmiechów. Nienawidzę tego fałszywego zachowania. Nienawidzę wszystkiego. Nawet siebie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz