 |
lost_in_this_world.moblo.pl
Minął już ponad rok odkąd cokolwiek tutaj napisałam. Niestety nic się nie zmieniło. Nadal ufam i kocham jedynie obiekt moich uczuć się zmienił. Ale co to za różnic
|
|
 |
|
Minął już ponad rok odkąd cokolwiek tutaj napisałam.
Niestety - nic się nie zmieniło.
Nadal ufam i kocham - jedynie obiekt moich uczuć się zmienił. Ale co to za różnica? Jeśli zostajesz po raz kolejny oszukana? Jeśli znowu wierzysz w słowa, zamiast w czyny? Moja naiwność nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać.
Kocham - całą sobą i całym sercem. Ta Osoba podobno też mnie kocha, ale jakoś tego nie widać. Bo czy kochając kogoś potrafisz wytrzymać bez kontaktu z tą osobą? Czy potrafisz żyć sobie własnym życiem, nie odzywając się niemal na słowo do drugiej osoby? Nie wydaje mi się...
Ale nadal się łudzę - jak zwykle.. że może jednak to ma jakiś sens.. że może jednak się uda. Bo póki co nie usłyszałam wprost "zniknij z mojego życia, nie kocham Cię." Zamiast tego słyszę "Kocham, ale nie mogę z Tobą być." Więc jak mam nie mieć nadziei? Jak mam zapomnieć i ruszyć dalej? Obawiam się, że to niemożliwe...
|
|
|
|
Czułaś się tak kiedyś? Totalnie niepotrzebna. Jakbyś nie istniala. Taka przerażająca pustka. W sercu. W glowie. W życiu. Wieczny konflikt myśli. Ciągłe zastanawianie się, co by było, gdybyś jednak poszła inną drogą. I żal. Cholerny żal, że już nic nie możesz zmienić. I niby jest okej. Niby stabilnie. Ale tak naprawdę ciągle męczy Cię mnóstwo pytań, na które i tak nigdy nie znajdziesz odpowiedzi. I ukrywasz się przed światem. Odcinasz się od codzienności, od wszystkiego co Cię otacza. Chociaż dobrze wiesz, że to bez sensu. Ale nie potrafisz inaczej. Bo wolisz to niż tłumaczenie każdemu, dlaczego się zmieniłaś. Dlaczego się już nie uśmiechasz w każdej minucie. Bo nie potrafiłabyś odpowiedzieć na te pytania. To zbyt skomplikowane. Czujesz, że jesteś nikim. I to powoli zabija w Tobie tą dawną, radosną, pozytywną Ciebie. Nic nie zmienisz. Życie toczy się dalej. Ale Ty nie dostrzegasz w tym już żadnego sensu.
|
|
|
|
Ciągle jesteś w moich myślach. I nie potrafię sobie z tym poradzić... Ciągle mam w pamięci Twoje spojrzenie pełne troski, czuje Twoją dłoń na ramieniu... I ciągle nic nie wiem. Nie mam pewności co do Twoich uczuć... Nawet nie masz pojęcia, jakie to trudne.. Jak trudno jest przechodzić obok Ciebie i udawać, że wszystko jest 'normalnie', kiedy oboje wiemy, że nic nie jest 'normalnie'... Już nie mam siły dłużej czekać, ale nie mam też odwagi zrezygnować. Ciągle stoję w tym samym miejscu. Pozwól mi w końcu pójść o krok dalej...
|
|
|
|
Gdy stałam dzisiaj zaledwie o krok od Ciebie tak bardzo chciałam się do Ciebie przytulić, schować w Twoich ramionach i zapomnieć o wszystkim. Tak bardzo chciałam, abyś powiedział coś, co dałoby mi pewność, że mogę to zrobić. Jeśli tak nie jest, to proszę, nie patrz na mnie w taki sposób. Nie dotykaj niby-przypadkiem mojej dłoni, zatrzymując na chwilę na niej swoją dłoń. Proszę Cię, zrób ten jeden głupi krok w przód bądź w tył, ja nie mam na to odwagi...
|
|
|
|
Czasami fajnie jest się pośmiać, poudawać choć przez chwilę, że jest idealnie. Ale długo tak się nie pociągnie, niestety. Czasami potrzeba też chwili wyciszenia, samotności, żeby poukładać myśli. Poskładać wszystkie elementy układanki jaką jest nasze życie, aby tworzyły spójną całość. A w takich momentach w zasadzie nie ma się ochoty na nic innego, poza siedzieniem w łóżku z kubkiem gorącej herbaty i słuchawkami na uszach.
|
|
|
|
"Gdyby ci nikt nie powiedział, że nie będąc kochanym, jest się nieszczęśliwym, byłbyś szczęśliwy. Jeszcze jedno złudzenie: że zewnętrzne zdarzenia lub inni ludzie mogą cię zranić. Nie mogą. To ty im dajesz taką władzę nad sobą."
Anthony de Mello
"Przebudzenie"
|
|
|
|
Nie będę już dłużej czekała na Ciebie. Mam dość ciągłego wpatrywania się w ekran telefonu z nadzieją, że może w końcu się odezwałeś, że zmieniłeś zdanie i chcesz jeszcze raz spróbować to wszystko poukładać. Nie zgadzam się na to, abyś ciągle ranił mnie poprzez swoje szczeniackie zachowanie. I wbij sobie do głowy, że już nie będzie tak jak zwykle, nie otworzę Ci gdy staniesz w moich drzwiach z bukietem herbacianych róż i słodkimi słówkami przygotowanymi specjalnie na ten moment. Nie wybaczę Ci kolejnych błędów i ciosów prosto w serce. I chociaż moje uczucie do Ciebie nie osłabło, nie mogę pozwolić Ci zawładnąć moim życiem. Nie mogę pozwolić na to, abyś niszczył wszystkie moje plany i marzenia. To koniec, definitywnie. Może w końcu nauczysz się odpowiedzialności i ponoszenia konsekwencji za popełnione błędy i złe wybory. Może w końcu nauczysz się żyć.
|
|
|
|
Twoje życie jest w totalnej rozsypce. Nagle pojawia się jedna Osoba, która chce je poskładać, a Ty boisz się znowu wpuścić kogoś do swojego życia, mimo iż minęło dużo czasu, odkąd świat zawalił Ci się na głowę i wszystko straciło swój sens. Ale odważ się. Spróbuj. Może tym razem będzie dobrze. Może się uda. Proszę, tylko się nie poddawaj, odważ się żyć...
|
|
|
 |
Biorę telefon do ręki i zastanawiam się co powinnam teraz zrobić. Chciałabym wybrać Twój numer i zadzwonić, chciałabym dowiedzieć się gdzie jesteś i z kim spędzasz swoje życie, ale wiem, że nie powinnam. Rozum wygrywa z sercem i ostatecznie odkładam telefon z dziwnym ukłuciem w sercu. Nie chcę wiele, mi po prostu brakuje wiadomości od Ciebie, brakuje mi Twoich słów, które podtrzymywały we mnie radość. Od kiedy ich nie ma coś we mnie się skończyło i chociaż próbuję normalnie żyć to często jeszcze mi to nie wychodzi. Zasiałeś we mnie ogromną nadzieję, a później wszystko przepadło, drugi raz bez słowa ostrzeżenia po prostu zniknął mi świat i teraz jestem tak mocno zagubiona. Potrzebuję Ciebie, ale równocześnie się przed tym powstrzymuję. Walczę pomiędzy kochaniem Cię, a obojętnością. I zdecydowanie chciałabym być obojętna na Ciebie i na to wszystko co wydarzyło się kiedyś. I chociaż nie potrafię żyć jak gdyby nigdy nic to wiedz, że nieustannie próbuję. / napisana
|
|
|
|
Kochałam Cię, cholera, kochałam Cię jak nikogo nigdy przedtem. Uzależniłeś mnie od siebie, a ja Ci na to pozwoliłam. Bo miałam nadzieję spędzić z Tobą całe życie. Być przy Tobie. Być z Tobą. Miałam nadzieję, że zbudujemy swój własny mały świat, w którym będziemy bezpieczni. Zaufałam Ci bezgranicznie. Oddałam swoje serce, swoje życie w Twoje ręce, żebyś się nim zaopiekował. A Ty rozerwałeś moje serce na tysiące malutkich kawałków i rozrzuciłeś tak, że nikt teraz nie jest w stanie ich pozbierać i poskładać na nowo mojego życia. Zniszczyłeś wszystko co miałam. Plany, marzenia, odebrałeś nadzieję na szczęście i spokojną, bezpieczną przyszłość. Odszedłeś i zostawiłeś mnie z niczym, totalnie bezsilną. Ale wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze? Że wciąż Cię kocham....
|
|
|
|
Ciągle wmawiam sobie, że dam radę, że jestem silna, że przecież kto jak kto, ale ja zawsze jakoś sobie radzę. I zgodnie z tym każdego dnia nakładam maskę na twarz. Pod szerokim, nigdy nie znikającym uśmiechem doskonale ukrywam ból, smutek i łzy. Przecież ktoś, kto ciągle się śmieje, pociesza innych, mówi żeby byli silni, nie może okazać się najsłabszą osobą jaką tylko znają...
|
|
|
|
Dodaj komentarz