 |
rozterka.moblo.pl
cz.III Nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Nie stanę się nagle głupią laską nie porzucę wszystkich swoich zasad. Chyba po prostu jakoś to przeżyję. Trudno. To ty byłe
|
|
 |
|
[cz.III] Nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Nie stanę się nagle głupią laską, nie porzucę wszystkich swoich zasad. Chyba po prostu jakoś to przeżyję. Trudno. To ty byłeś nie w porządku. Starałam się być zawsze uczciwa, nie okłamywałam cię. To ty unikałeś odpowiedzi na pytanie czy jesteś wolny. Doskonale znałeś odpowiedź, ale bałeś się jej konsekwencji. Bo z góry powiedziałam ci, że jestem ogarnięta i nie mam ochoty wplątywać się w jakieś romanse czy inny szajs...
|
|
|
|
[cz.II] Nie potrafiłeś się nawet przywitać, jakbyśmy robili coś złego. A ona? Patrzyła na mnie jakby chciała mnie zabić. Co jej nagadałeś? Co jej powiedzieli znajomi? Nic nie zrobiłam, byłam w porządku. Nie byłam jedną z tych głupich dziewczyn, która rozkochuje w sobie zajętych, wręcz przeciwnie. Upominałam Cię. Ale i tak wyszłam na tą złą. Więc już nie odpisywałam do Ciebie, w szkole kończyło się na zwykłym cześć. Nic więcej. Bo wiesz czułam się podle. Nie wiem dlaczego, ale te wszystkie spojrzenia twoich znajomych, i jeszcze te dwuznaczne wypowiedzi, odnoszące się do mnie. Nie dziękuję, nie chcę takie gówna. Ale przyszedł kolejny piątek, i chyba znów się rozstaliście, bo dzwonisz do mnie i znów lądujemy razem na mieście. Tym razem było inaczej, z dystansem do Ciebie, już nie pozwoliłam sobie, abyśmy szli tylko we dwójkę, siedzieli osobno, czy cokolwiek co mogliby użyć przeciwko mnie. Wróciłam wcześniej do domu, mimo twoich próśb. Nie chciałam się w to angażować. A teraz?
|
|
|
|
[cz.I] W sumie poznaliśmy się przypadkiem, zostałam sama na mieście, wszyscy już pojechali do domu i zadzwoniłam do kolegi. Okazało się, że jest on jeszcze na mieście, w parku. Dołączyłam do niego. Był z kolegami, a wśród nich byłeś ty. Miałam wrócić o północy do domu, ale przekonałeś mnie, abym została dłużej. Powymienialiśmy się numerami, bawiliśmy się świetnie, wróciłam po 4 do domu, cała wymęczona ale w dobrym humorze. Cały następny tydzień minął nam na pisaniu, od czasu do czasu spotykaniu się w szkole, w piątek znów spotkaliśmy się na mieście, przypadkiem, i znów zostałam do późna, bo tylko poprosiłeś. Mija kolejny tydzień, zrzucasz czasami podtekstami, ja dyskretnie upominam cię, że chyba masz dziewczynę, ale nie jestem pewna, zresztą nie obchodziło mnie to wtedy, bo nie potrzebowałam zaangażowania, miałeś być tylko kolegą, tak zwanym 'od imprezy do imprezy'. Jednak przyszła sobota, pojechałam do ognisko i kogo tam spotkałam? Właśnie Ciebie, a u twojego boku dziewczyna...
|
|
|
|
W te piątkowe noce, w które spotykaliśmy się na mieście, niby wśród znajomych ale jednak z odrobiną prywatności, wręcz intymności, zachowywałeś się tak, że mogłabym się stać tą głupią dziewczyną, bez reguł i zasad. Ale jednak coś mnie powstrzymywało, miałam tą siłę by odwrócić głowę, odsunąć się trochę. Bo wiesz masz dziewczynę, która czeka aż wrócisz do domu. Więc nie patrz na mnie proszę tymi maślanymi oczami. Nie chcę być suką, dziwką, zadzwoń do niej i wracaj do domu. Zostaw mnie samą nie angażuj mnie w to. Pamiętasz jak się poznawaliśmy? Powiedziałam Ci wtedy, że szukam zwykłej platonicznej znajomości, a ty odpowiedziałeś, że właśnie tego ci potrzeba. Nie chodziło mi o związek, czy wplątanie się w jakieś chore sprawy. Po prostu chciałam się bawić, za dużo wypić, trochę wypalić, tylko spędzić czas ze znajomymi. To ty mnie w to wplątałeś, przekonywałeś, że jesteś wolny, choć wszyscy wokół znali prawdę. Okłamałeś mnie. Wracaj do domu. Zostaw mnie. Nie pisz więcej.
|
|
|
|
I żyję w tej niewiedzy. Każdego dnia unieram by rano narodzić się na nowo. Wstaje by znów uwierzyć w świat kazdego ranka oraz po to by wieczorem znów stracić nadzieje. Zyje w takim swiecie gdzie perspektywa umiera pierwsza. Taki pojebany świat. Czasami,choć w sumie dość często marzę o innym świecie, idealnym, utopijnym, niemozliwym do zrealizowania, ale moim, do którego w każdej chwili mogłabym się wprowadzić uciec od problemów i żyć beztrosko. Cierpię na bezsenność i każdego dnia przekraczam granice bezsilności
|
|
|
|
Zaczynasz układać wszystko od nowa, zrywasz z nim kontakt, zawierasz nowe znajomości, poznajesz wartościowych ludzi, jakoś po woli wszystko składa się w jedną całość, już przestajesz tęsknić, przywykasz, mija tydzień, potem kolejny, tak do pierwszego miesiąca i gdy już myślisz, że ten najgorszy okres jest za tobą, że już wszystko będzie z górki jakoś przetrwasz to... no właśnie to wtedy on wkracza do akcji i wpierdala ci się w ten niby poukładany świat i co robi? niszczy. demoluję wszystko. i w jednym ułamku chwili ta cała stabilność, nad którą pracowałaś znika, pryska jak bańka mydlana, roztapia się jak śnieg, paruję jak woda.
|
|
|
|
A dziś w nocy pytasz mnie bezczelnie, jak i z kim umieram. Bądź spokojny - codziennie, coraz dogłębniej popełniam akt samobójstwa wśród przyjaciół. W ciszy dzielimy ze sobą misterny moment, nic nie znacząca dla Ciebie 10 minut spędzamy otoczeni dymem z papierosów. Nie rozmawiamy, nie bój się - nie wiedzą nic o mnie ani o Tobie - o nas. A ja o nich... Dlaczego więc nazwała ich przyjaciółmi? To proste - bardzo wiele nas łączy. Wszyscy podnosimy do ust te samą truciznę, w ten sam sposób dajemy jej sile aby zabijała, prawdopodobnie tak samo pragniemy umrzeć. Tak samo samotni, pełni resztek nadziei. Nadzieja?! - ironia. Marzenia aby duszący dym wyprał z klatki piersiowej pozostawiony przez Ciebie ból, smutek, bezsens istnienia i gorycz przegranej. Generalnie łączy nas rozkosz powolnej śmierci.
|
|
|
|
Kiedyś moim marzeniem, czymś nieosiągalnym była normalność... dziś pragnę tylko umrzeć. Bo jedyny, co mi pozostało to nicość, ta zwykła pustka wśród miliona ludzi, każdy o wrogiej twarzy. Czy nazwać Go przyjacielem? Z jednej strony to słowo jest za banalne, a z drugiej nawet na miano skurwysyna nie zasługuje... Nie jestem pewna nawet tego, czy żyję. Po prostu funkcjonuję. Oddycham. Chodzę. Siedzę. Leżę... Nic po za tym. Nic więcej. Absolutne minimum. Bo jedyne co mi zostało to przeszłość. Teraźniejszość nie istnieje, przyszłości nie będzie. Jest tylko to, co było... bo siedzę zamknięta pośród czterech ścian nienawidząc każdej cząstki siebie, która nadal uważa go za przyjaciela, kocha go , kogoś komu trzeba pomóc.
|
|
|
|
Pamiętam te codzienne wieczorne przesiadywanie u mnie w pokoju, na fioletowej wykładzinie z miską mleka i paczką czekoladowych płatków, oglądając telewizję. Pamiętam jak całowałeś mnie w policzek i mówiłeś, że już zawsze tak będzie. Pamiętam każde "kocham" wypowiadane z twoich ust, gdy wychodziłeś, bo moja mama stwierdzała, że jest już późno i powinieneś już iść do domu. Pamiętam każdą sytuację kiedy wypowiadałeś 'przyjaciele na zawsze", że nic nie nas nie rozdzieli. Jak śmiałeś się z moich obaw, że jak wyjedziesz to mnie zostawisz. Pamiętam jak kłamałeś, jak odchodziłeś...
|
|
|
|
Może i nie jest on księciem z bajki w srebrnej zbroi na białym rumaku, który zabiję dla mnie smoka, ale jest za to zwykłym chłopakiem o nieprzeciętnej umiejętności, mianowicie to on odciąga mnie od rzeczywistości i zabiera w niezwykłe miejsce gdzie nie muszę myśleć o problemach jakie mnie otaczają...
|
|
|
|
Jestem jak Wokulski, pokolenie stracone, przeżycie charakterystyczne dla osób doświadczających przełomu epok.
Z jednaj strony nieszczęśliwa romantyczna miłość, NIESPEŁNIONA. Z drugiej pozytywistyczna wizja świata, rozum chcę postępować racjonalnie, podążać za nauką...
|
|
|
|
Dodaj komentarz