 |
rozterka.moblo.pl
Szedłem przez park. Daleko sponad czarnych w mroku drzew wstawały świetliste sylwety wieżowców a po alejkach chodziły pary zajmowały ławeczki tuliły się z dala od l
|
|
 |
|
"Szedłem przez park. Daleko, sponad czarnych w mroku drzew wstawały świetliste sylwety wieżowców, a po alejkach chodziły pary, zajmowały ławeczki, tuliły się, z dala od lamp jaśniejących pośród gałęzi, a ja kroczyłem mimo, czując ściśnięte w kieszeniach pięści jak dwa kawały kamienia i odwracając wzrok."
Stanisław Lem "Obłok Magellana"
|
|
|
|
Umieram. Dziś trochę mniej niż wczoraj, a trochę bardziej niż jutro. Poszukując sensu tam gdzie go nie ma, stawiając Ci niewypowiedziane pytania, które nie mogą pozostać bez odpowiedzi, zdając sobie sprawę, że prawda jest nam zbyt obca żeby coś zmieniła. W ciągłym konflikcie między dawaniem Ci wszystkiego co tylko mogę, a zachowaniem resztek godności, umieram. Umieram, gdy zamykam oczy i próbuje usnąć, umieram gdy o 3 w nocy wychodzę zapalić papierosa, umieram gdy się budzę, gdy pośpiesznie parzę kawę. Pije ją - wciąż zastanawiając się gdzie popełniam błędy, czemu nie jestem nią, choć wcale nie chcę nią być. Ponownie umieram. Bezczynnie siedzę myśląc co robisz, czekam na jakiś znak. Umieram, boje się, strach towarzyszy mi od dawna, wychodzę zapalić. Umieram, tym razem od nikotyny, wszystko to pozwala mi poczuć, że jeszcze żyję. Paradoks prawda? Ile czasu można tęsknić, za każdym razem jak tęsknię, umieram.
|
|
|
|
[CZ.II] Wbiegłam wręcz do pokoju i pierwsze co uczyniłam to wyjęłam butelkę czystej i popijając prosto z gwinta włączyłam muzykę i usiadłam na kanapie. Widmo członkostwa klubu anonimowych alkoholików stało się dość wyraźne... Zamyśliłam się tak bardzo, że przestał mi przeszkadzać coraz mocniejszy ból głowy. Miałam zamknięte oczy i wyobrażałam sobie różne sceny z Tomkiem, który leżał pobity, gdy tuż obok pojawił się właśnie on...
|
|
|
|
[CZ.I] Zerwaliśmy, choć w sumie nigdy tak na prawdę nie byliśmy razem... między nami było niby wszystko w porządku, powinno być, zostaliśmy tylko przyjaciółmi. Nie mogłam z nim być, za bardzo mnie ranił. Boli mnie dusza i najbardziej wkurza mnie fakt, iż miał rację, było trzymać się na dystnans i nigdy nie powiedzieć "tak", a wyszło na to, że jestem tą "łatwą laską", dobra nie oddałam mu się, ale to co wyprawiał ze mną, jak mną rządił... Przecież nigdy tak się nie zachowywałam, umiałam zapanować na swoimi emocjami, nie narzucałam się tak, nie dałam sobą pomiatać, a teraz? W posępnym nastoju, szurając nogami o podłogę powlekłam się do pokoju. Z pokoju naprzeciwko usłyszałam śmiechy Tomka i jakieś dziewczyny, nie mogłam tego słuchać, chciałam zachować obojętną minę, przecież sama tego chciałam...
|
|
|
|
Nigdy nie potrafiła mi pomóc, nawet nie potrafiła spytać czy wszystko w porządku, czy dobrze się czuję. Była tak zajęta sobą i swoimi "zajebistymi" przyjaciółmi i nigdy nie dostrzegała, że cierpię, że tęsknie za nim, nawet nie wiedziała, że ktoś pojawił się i powywracał cały mój świat do góry nogami, a potem odszedł. A dziś gdy tak bardzo potrzebuję czyjeś troski to jest zajęta inną osobą i nawet nie potrafi popisać ze mną i zapomina o tym co napisałam.
|
|
|
|
'Nie widziałam cię już od miesiąca. I nic. Jestem może bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca, lecz widać można żyć bez powietrza!' ~ "Pocałunki"
|
|
|
|
nie znoszę wszystkich świąt. Nawet własnych urodzin, dlaczego tak jest? Dlaczego nie potrafię cieszyć się z tego, że mam urodziny, tylko myślę sobie 'ta zajebiscie znów kolejny dzień z płaczem'… chciałabym po prostu spakować plecak i uciec stąd, zacząć gdzieś od nowa gdzie nikt nie żyje stereotypami… dlaczego żałuję decyzji, które podobno wyszły mi na dobre?! Tak, mam myśli samobójcę. Boję się samej siebie, że kiedyś skoczę z tego bloku lub zrobię sobie krzywdę raniąc przy tym innych, albo dlaczego zamiast myśleć o sobie często myślę o ludziach którzy mają mnie gdzieś? A to mnie kurewski rani. Boli. Chciałabym odpuścić sobie już Marcina ale nie wiem, nie potrafię...
|
|
|
|
[CZ.II] dlaczego nie mogę być tą dziewczyną w której chłopaki się zakochują? to ciągle udawanie mnie tak cholernie męczy, niszczy, a słowa "będzie dobrze" to chyba jedno z największych kłamstw które wypowiadam za każdym razem gdy wstaje z łóżka. dlaczego szukam problemów tam gdzie ich nie ma, a nie potrafię dostrzec tego, że mam problem z sobą i nie staram się jakoś tego naprawić ?
|
|
|
|
[CZ.I] mam wrażenie, że tylko mnie nic nie układa się po mojej myśli, że wszyscy w okół są kurewsko szczęśliwi, a ja tylko muszę udawać i ciągle płakać w samotności. nie wiem, chyba nie potrafię polubić siebie, swojego ciała, swojego charakteru na tyle by otworzyć się na innych, nie lubię zawierać nowych znajomości, przychodzi mi to trudno, mam wrażenie, że wszyscy uważają mnie za jakieś dziwadło. mówię, że liceum jest do przeżycia, a tak samo z gimnazjum a co jeśli okaże się, że studia też będą zjebane, że nie polubię takiego życia? dlaczego kurwa nie mogę znaleźć żadnej pasji? dlaczego nic nie zaciekawia mnie na tyle aby zainteresować się tym dogłębnie? często po prostu wszystko idzie źle, tworzę szczenariusze rozmów, które nigdy nie będą miały miejsca. dlaczego nie potrafię przestać bać się ludzi? dlaczego boję się, że mnie zranią, choć ich wcale nie znam?
|
|
|
|
Dodaj komentarz