 |
|
Kobiety najbardziej przywiązują się do mężczyzn, którzy potrafią ich słuchać, okazywać im czułość i doprowadzać je do śmiechu.
|
|
 |
|
Nie widziałam go przez jakiś czas. Było dobrze. Wybijałam go sobie z głowy każdego dnia, przynajmniej próbowałam to robić i szło całkiem nieźle. Aż do wczoraj. Kiedy go ujrzałam...coś we mnie odżyło, na nowo. Wciąż mam przed oczami mam jego twarz, na którą niegdyś uwielbiałam się patrzeć, gdy skupiony na boisku starał się dawać z siebie 100 procent. Lub gdy nieśmiało się uśmiechał albo gdy...się poznaliśmy. I znów czuję się zagubiona. I znów nie wiem co mam robić. Jechać tam i mieć nadzieję, że jakimś cudem się spotkamy czy powinnam odpuścić i zająć się tym, co jest ważne. Zająć się sobą i swoim życiem. Dlaczego po raz kolejny tak się dzieję? Kiedy staram się żyć najlepiej jak potrafię i czuję jak przychodzi do mnie szczęście, nagle pojawia się coś, co sprawia, że to wszystko znika w jednej sekundzie.
|
|
|
 |
nie mam pojęcia, czy chociaż podejrzewasz, ile dla mnie znaczysz . nie zdajesz sobie sprawy pewnie z tego, jak cholernie cierpię gdy słyszę, że jesteś nie w humorze, że w twoim głosie nie ma tego uśmiechu . kurewsko wnerwia mnie wtedy moja bezsilność . świadomość, że tak mało mogę zrobić, żebyś znów się uśmiechnął . albo gdy piszesz te pieprzone trzy kropki na końcu zdania w smsie . wtedy już wiem, że pewnie leżysz tam u siebie i nawiedzają cie chore myśli . i co ja wtedy mogę zrobić ? przecież nie przybiegnę do ciebie, nie przytulę mocno i nie zapewnię, że będzie dobrze, choć kurewsko mocno bym tego chciała . sama potem łażę jak zombi po pokoju albo położę się na łóżko, zgaszę światło w pokoju i tuląc telefon do piersi modlę się, żeby nic nie zaprzątało twojego szczęścia .
|
|
|
|
Jeśli zapytasz mnie czy się boję, odpowiem, że tak. Każdy z Nas się boi. Można się do tego nie przyznawać, można w głębi duszy sobie zaprzeczać, można udawać gruboskórnego, ale i tak każdy będzie wiedział, że się boisz. Dlaczego? Bo strach to normalna rzecz, ale też niebezpieczna. W nadmiarze może czasem prowadzić do podejmowania złych decyzji dotyczących życia. Pytanie co zrobić, aby tego uniknąć. Odpowiedź jest po prostu banalna. Mieć przy sobie kogoś, kto nas wysłucha. Kogoś, kto nam poradzi. Kogoś, komu zwyczajnie potrafimy zaufać. Jeżeli ktoś taki jest przy naszym boku, strach każdego dnia maleje do tego stopnia, że powoli o nim zapominamy. Jeżeli jesteśmy z wszystkim sami..cóż..życie staje się cięższe. Trudno samemu sobie radzić. Trudno powstrzymywać napływające do oczu łzy bezsilności. Trudno tak zwyczajnie egzystować, kiedy wiesz, że stajesz się coraz słabszy i już sam nie wiesz co robić.
|
|
|
|
Gdybym mogła cofnąć czas, inaczej bym to wszystko rozegrała.
|
|
|
|
Chcesz to usłyszeć? Dobra. W porządku. Boję się. Boję się jak wszyscy. Boję się zaufać ludziom, bo wiem z czym to się wiążę. Z ogromnym rozczarowaniem. Boje się wpuścić kogoś obcego do swojego życia, bo wiem jak ciężko jest się go potem pozbyć. Boje się zaryzykować. Co w tym złego? Mam przynajmniej pewność, że moja ledwo co ułożona stabilizacja się nie posypie. Mam pewność, że wszystko zawsze będzie tak samo. Przyzwyczaję się do tego i będę wieść spokojne życie bez cierpienia. Bo tego to mi akurat potrzeba najmniej
|
|
|
|
Patrzę w bezchmurne niebo, słońce muska moją twarz, delikatny wiaterek tańczy z włosami, a po policzku spływają łzy. Czuję jak się wypalam. Chcę stąd zniknąć. Na zawsze.
|
|
|
|
Czasami dosięga mnie coraz większe przekonanie, że nikomu już nie jestem potrzebna.
|
|
|
|
II. Każdego dnia budziłam się z taką nadzieją i za każdym razem rozczarowywałam się tak samo. Każdego dnia na nowo i tak bardzo, że zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Straciłam nadzieję, która trzymała mnie przy życiu, a pomimo tego wciąż jestem na tym świecie, bo nauczyłam się żyć z tą świadomością. Nauczyłam się nie łudzić. Nauczyłam się być realistką. Nauczyłam się nic nie czuć.
|
|
|
|
I. Wiesz jaka jest najgorsza krzywda, którą możesz wyrządzić człowiekowi? Pozbawić go nadziei. Kiedy człowiek jest pozbawiony nadziei, kiedy ją traci, traci wszystko. Jego życie wydaję się być bezcelowe, bezsensowne, beznadziejne. Nic się nie liczy. Cele nie mają żadnego znaczenia, a marzenia znikają gdzieś w otchłani zbędnych myśli. Człowiek nie potrafi normalnie funkcjonować. Nadzieja, którą stracił, to właśnie ona sprawiała, że każdego dnia budził się z szansą na lepsze życie lub z szansą, że pozna kogoś, kto je odmieni. Nadzieja powodowała, że wstawał z łóżka i egzystował, ale teraz...wszystko jest dla niego puste, a on sam czuje się zagubiony. Zostaje sam. Po prostu sam i nic nie może z tym zrobić.
|
|
|
|
Lubię moją samotność. Lubię być sama. Sama ze swoimi myślami. Sama ze sobą. Nie pozwalam ludziom od tak wkraczać w moje życie. Dzięki temu unikam cierpienia i zawodu. Trzymam ludzi na dystans i nie ufam im, przez co czuję się bezpieczna. To moja natura i nie zmienię tego. Nikt tego nie zmieni. Nikt nie zmieni mnie.
|
|
|
|
Nadszedł ten czas. Czas, w którym definitywnie trzeba przestać się łudzić i zapomnieć raz na zawsze, lub chociaż udawać, że nigdy nic się nie stało.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
