 |
|
Boję się nocy, boję się spać, bo boję się snów, w których Ty tak często powracasz. Nie radzę sobie jeszcze z tym, chociaż od naszego rozstania minęło już siedem miesięcy, ale to nic dla mnie nie znaczy, rozumiesz? Nie potrafię się uwolnić od Ciebie i Twojej rodziny. Zbyt wiele przy was przeżyłam. Te wszystkie chwile szczęścia, strach, łzy, chwile niepewności.. Pamiętasz? Tak wiele nas łączyło. Szczere, aż do bólu historie, które opowiadaliśmy sobie przed snem, żegnanie się i zasypianie przy włączonej komórce. Szeptanie przed snem tych czułych słów, nie odnoszących się konkretnie do uczuć, ale świadomości, że jesteśmy tuż obok siebie. Śmianie się zaraz po kłótniach z naszej głupoty, bo przecież coś czuliśmy, kochaliśmy się, prawda? A nie chcieliśmy tego niszczyć, nie chcieliśmy niszczyć naszego uczucia, które nas łączyło. Jednak to zrobiliśmy, nie wiadomo kiedy, a pozwoliliśmy sobie na chwilę zwątpienia i oddalenia, co za sobą przyniosło, kłamstwa, oszustwa i zdrady.
|
|
|
|
Pytasz się co u mnie, a ja nie wiem co mam Ci odpowiedzieć. Mogłabym powiedzieć, że wszystko się dobrze układa, ale jednocześnie bym skłamała. Nie jest kolorowo, nie jest tak dobrze, jakbym chciała. Jedna scena z życia układa się pozytywnie, a zaś druga? No cóż, tam jest rozgrywana walka o przetrwanie i nie jest to robione dlatego, że tak trzeba bądź wypada, ale jest to po prostu pod przymusem. Muszę walczyć o to co właśnie staje się dla mnie niepewne, rozumiesz? Muszę walczyć, bo wiem, że nikt tego za mnie nie zrobi ani tym bardziej nikt nie przejdzie za mnie przez to piekło, którego tak bardzo nienawidzę. Ciągłe przeszkody, kłody pod nogami, chodzenie pod górkę... Nie ma łatwo, ale jakoś trzeba sobie z tym radzić, prawda? Nie ma przy tym przebacz, gdy nastanie chwila zwątpienia bądź potknięcia. Iść przed siebie i się nie poddawać, to jedyny cel, który mogę stawiać przed sobą na obecną chwilę.
|
|
|
|
Przeszło rok temu nasz związek po raz pierwszy się rozpadł, pamiętasz? To już wtedy rozdzieleni zostaliśmy przez różne sytuacje oraz ludzi, którzy mieli wielki wpływ na nas. My tego nie dostrzegaliśmy, zostaliśmy wzajemnie zaślepieni własnymi uczuciami, które z czasem zaczęły nas gubić. I tak nic dla siebie nie znaczyliśmy. Nasz związek polegał głównie na tym, że oboje szukaliśmy wzajemnie w sobie jakiejś ucieczki od przeszłości. Ty chciałeś o Niej zapomnieć, o tamtym wypadku, a ja pragnęłam zapomnieć o Twoim bracie. Byłam z Toba i miałam świadomość, że chcę się z tamtym pogodzić i zacząć coś od nowa, ale od początku czułam, że to długo nie przetrwa, a jednak próbowałam walczyć o Ciebie i o to, aby między nami była miłość, ta prawdziwa, a nie udawana. Nie brałam i nie chciałam brać pod uwagę, że się rozpadniemy szybko, gdy zyskałam już to coś. Bo nigdy nie sądziłam, że należysz do grupy kłamców i osób, które zdradzają.
|
|
|
|
Dziś to wszystko stało się dla mnie obojętnością, przeszłością, od której próbuję na zawsze się uwolnić. Kończę z pewnymi przyzwyczajeniami i zaczynam od nowa wszystko. Wiem, że może być ciężko i na pewno nie jedna przeszkoda zostanie rzucona pod moje nogi, ale jeżeli teraz tego nie zrobię to nie wiem, kiedy będę miała podobną szansę. Nareszcie jest moment, kiedy czuję się silna i wiem, że mogę wiele zdziałać. To sprawia, że czuję się o wiele lepiej. Nie zastanawiam się, jak wiele przez to zostawiam za sobą, bo pierwszy raz od dawna mogę działać i nie czuć wewnętrznego strachu, który jedynie by odciągał mnie od moich postanowień. A tak? Jestem teraz wolna, nie czuję, że ktoś mną kieruje. Mogę wiele robić i olać całą resztę ludzi, którzy odeszli i należą do przeszłości.
|
|
|
|
Zrobiłam kolejny krok do przodu, zostawiając za sobą dawny rozdział. Jeszcze wiele czeka mnie wyzwań, bo wiem, że minie wiele czasu zanim usunę z telefonu i komputera wszystkie ich zdjęcia, nim zapomnę o miejscach, w których mogę ich zobaczyć, ale cieszę się z tego co zrobiłam. Uwolniłam się od wspomnień i sentymentów, które nie dawały mi chwili spokoju. Oderwałam się od dawnych myśli oraz uwolniłam się w pewnym procencie od powracających wspomnień, bo wiem, że to one były przyczyną moich codziennych koszmarów. Nie czuję przy tym złości ani tym bardziej żalu do siebie, bo wiem, że dobrze zrobiłam. Usunęłam z życia i serca coś, a raczej kogoś, kto był moim wiecznym prześladowcą. Nabrałam również większego dystansu do swojej osoby i nie przejmuję się tym co inni o mnie sądzą. Zrobiłam coś z czego jestem w pełni zadowolona.
|
|
|
|
Chwytam za komórkę i wybieram Jej numer. Próbuję do Niej zadzwonić, ale boję się, że nie odbierze. Czuję, że tkwi w czymś co w obecnej chwili ją niszczy. Czuję i to widzę pomimo dzielącej nas odległości. Chcę Jej jakoś pomóc, ale nie potafię nic zdziałać. Boję się wyłącznie tego, że mnie odrzuci, a tego właśnie nie chcę. Siedzi tam i cierpi, bo Jej wnętrze jest szarpane przez wiele czynników, ale co można zrobić? Na siłę przecież nie można nic zdziałać. Mogę teraz siedzieć i w pewien sposób okazać Jej wsparcie, ale wierzę w to, że Ona pamięta, że nie jest z tym wszystkim sama. Nie jest i nie będzie. Jednak ja też nie będę długo milczała. Będę czekać, ale nie długo. Minie jeszcze tylko parę godzin i nie odpuszczę, bo będę cały czas przy Niej jezeli tylko dopuści mnie do siebie. Mogę zarwać nawet całą noc dla Niej, aby miała świadomość i poczucie tego, że nie jest sama.
|
|
|
|
Nie wytrzymała przez Ciebie. Bardzo Ci dziękuję za to. Sprawiłaś, że ten wieczór zamienia się w koszmar, a po mojej twarzy spływają słone łzy, które nie będą miały dzisiaj końca. Niedługo pójdę do siebie, zamknę się w swoim pokoju i nie będę zwracała na nic szczególnego uwagi. Nie będę się kontrolować i zacznę płakać jeszcze bardziej. Tak, będę płakać, bo nie ogarniam tego, jak się względem mnie zachowujesz. Wbijasz we mnie ostre narzędzie, kaleczysz tym moje serce i wnętrze. Nie czujesz tego, jak boli każdy nowy cios, że to wszystko jest z coraz większą siłą we mnie wkładane. Jasne, dlaczego Ty miałabyś to czuć, prawda? Nie mogę się zapytać Ciebie o nic, bo w każdym, nawet najprostszym i łatwym pytaniu widzisz jakiś atak na siebie. Staram się być miła i grzeczna. Próbuję Cię słuchać, uczę się uczciwości wobec Ciebie, ale Ty na to nie reagujesz, nie przejmujesz się tym, że przechodzę już samą siebie, aby nie wybuchnąć i nie pokazać Ci tego, jak względem Ciebie jestem słaba.
|
|
|
|
Dość już mam tego, chcę odpocząć, chcę od Ciebie uciec, mamo. Nie wytrzymuję już tego, jak mnie męczysz i dręczysz swoimi wiecznymi pretensjami. Ile razy mam Ci powtarzać, czego oczekuję od Ciebie? Zawsze masz już wyrobione zdanie o mnie i nie przejmujesz się tym, że to mogą być kłamstwa. Nie słuchasz mnie, bo nie chcesz tego robić. Nie rozmawiasz ze mną, bo twierdzisz, że nie potrafisz, ale czy Ty nie rozumiesz tego, jak bardzo mnie odrzucasz swoim zachowaniem, że to głównie przez Ciebie poddaję się w codziennej walce z losem, bo nie widzę w Tobie wsparcia? Czepiasz się, że wiecznie z kimś rozmawiam przez telefon bądź piszę,że siedzę długo przez komputerem, mam swój świat i coś czego nikt nie jest mi w stanie odebrać, czyli niezależność, którą wokół siebie buduję. Nie starasz się do mnie dotrzeć, nie próbujesz ze mną rozmawiać, a wręcz przeciwnie. Z dnia na dzień coraz bardziej się ode mnie oddalasz i nie widzisz, jak wątpię w siebie, a tym bardziej w Twoją matczyną miłość.
|
|
|
|
Zabija mnie Twoja szczerość i nieciągnące się kłamstwa. Nie możesz kiedyś przystopować, chociaż na chwilę zwolnić z tym wszystkim? Przecież wiesz, że tak już nie powinno być, że za wiele jest tych nieszczerych słów, które nas niszczą, które niszczą naszą rodzinę. Oczywiście, ale po co Ty miałabyś się pohamować i szukać innego rozwiązania pewnych spraw, prawda? W końcu to i tak wszystko co się dzieje dla Ciebie jest wieczną grą, z której nie zrezygnujesz, nie potrafiłabyś, nie mogłabyś tego zrobić, bo za bardzo byś się pogubiła. I tak już straciłaś pewien grunt pod nogami, który Cię utrzymywał, przestałaś być kimś ważnym w moich oczach. Przejrzałam Cię i zrozumiałam, że się nie zmienisz. Zawsze będziesz mówić coś, co nigdy nie będzie godne z prawdą. Jesteś od kogoś uzależniona, brakuje Ci własnego zdania i odwagi, która mogłaby Cię poprowadzić do dalszego, lepszego i piękniejszego życia.
|
|
|
|
Mogłabym kolejny raz Ci ulec, ale nie chcę tego. Wiem, że źle by się ta nasza znajomość skończyła, a to przecież nie ma przyszłości, wiesz? To, że się znamy od trzech lat, a nigdy nie widzieliśmy na kamerce mówi samo za siebie. Owszem, słyszałam Cię nie raz, kiedy dzwoniłeś bądź ja dzwoniłam, ale nastąpiło tyle niejasności w wielu sprawach, które tak łatwo mnie rozproszyły, że nie jestem w stanie Ci ufać. Ja tak naprawdę nie wiem, czy Ty jesteś, czy żyjesz, czy istniejesz. Skąd mam mieć tą pewność? Przecież nie raz dawałeś mi różne znaki, abym miała mętlik w głowie. Zawsze uciekałeś przed pokazaniem się, odwoływałeś nasze spotkanie i zabraniałeś mi przyjechać do siebie, gdy tylko byłam w stanie rzucić wszystko i miałam na to możliwości. Okłamywałeś mnie przez cały czas, odbiegając swoimi kłamstwami od prawdy, abym się nie zorientowała, że grasz.
|
|
|
|
Kolejny raz rzucam to wszystko i zostawiam Ciebie, gdzieś daleko w przeszłości. Nie chcę dopuszczać Cię więcej do mojego życia, bo wiem, że to byłoby największym błędem, do którego mogłabym się dopuścić, a przecież nie tego chcę, prawda? Chcę czegoś co jest nieosiągalne, ale nie jest powiedziane, że kiedyś tego nie zdobędę. Nie chcę, abyś do mnie powracał, abyś niszczył moje życie i bawił się wiecznie moimi uczuciami, rozumiesz? A Ty ciągle to robisz, powracasz, znikasz, jakbyś nie wiedział czego do życia chcesz. Może Ciebie to bawi, to jak się zachowujesz, ale nie mnie. Ja już po prostu tego mam serdecznie dość. Nie dziw się więc, że daję Ci kopa w tyłek po raz kolejny i każę się wynosić z mojego życia. Nie ma tu już miejsca na wspomnienia, chore sentymenty, który kolejny raz będę siebie niszczyć. Nie ma miejsca dla Ciebie, zrozum to.
|
|
|
|
Cały czas kłamiesz, nie znasz żadnych granic. Z jednej strony opowiadasz mi o tym co jest dobre, jak powinnam się zachowywać, czego ode mnie chcesz, a zaś z drugiej strony nie potrafisz grać uczciwie. Nie jesteś wcale wobec mnie lojalna, nie słuchasz moich argumentów, którymi się próbuję bronić. Od wielu lat masz ułożoną jedną kwestią w głowie, którą się kierujesz. Nie zastanawiasz się nad tym co ja mogę czuć, czy mnie nie bolą Twoje słowa, chwile zranienia. Po co byś miała to robić , prawda? Przecież sama wiesz, że Tobie najlepiej wychodzi ocenianie kogoś z góry, nieprzejmowanie się tym co mam do powiedzenia. Oczywiście, bo Ty masz własne zdanie, swój pogląd na życie, którego nie można zmienić, ani któremu nie powinno się sprzeciwiać. Jeżeli tak zrobię to przecież zostanę stracona w Twoich oczach. Chociaż i tak mi na tym nie zależy, bo wiem, że Twoja zmiana nigdy nie nastąpi.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
