 |
sstrachsiebac.moblo.pl
Tyle pytań tyle smutku tyle niepotrzebnych spojrzeń i wszystko po to żeby usłyszeć że to nie ma sensu?! Chcesz wiedzieć co nie ma sensu? Twój dystans do świata do
|
|
 |
|
Tyle pytań, tyle smutku, tyle niepotrzebnych spojrzeń i wszystko po to żeby usłyszeć, że to nie ma sensu?! Chcesz wiedzieć co nie ma sensu? Twój dystans do świata, do mnie. Nie masz pojęcia jak boli kręgosłup w każdą nieprzespaną noc na podłodze, nie zdajesz sobie sprawy jak długo trwa godzina pod twoim domem w samym środku zimy. Nie wiesz ile jest warta każda moja łza i to co do ciebie czuję. /sstrachsiebac
|
|
|
|
dreczone serce, deptane jego stopami, wyprowadzane codziennie ma szkolne korytarze zmusiło ją by go pokochała /s
|
|
|
|
Tam, na ścianie. Widzisz? Kiedyś wisiało twoje zdjęcie. Ściągnęłam je i odwróciłam przodem do ściany. Rama zostawiła po sobie duszę, jasny prostokąt z nagim, zakrzywionym haczykiem. Dlaczego to zrobiłam? Nie chciałam cierpieć za każdym razem gdy wstaję i kładę się spać, nie chciałam pamiętać że teraz kto inny powinien mieć twoje zdjęcie. Nie chciałam cię pamiętać, rozdrapywać na nowo gojącej się rany. A może po postu robiłam remanent serca? /s
|
|
|
|
Spakowałam swoją przeszłość. Tysiąc kartonów i zdjęć. Wysłałam je pocztą za morze by wymazały się z mojej głowy. Nie chce już pamiętać smaku twoich ust, nie chcę już więcej kochać. Piękna jest noc gdy wstaje dzień. Wyjątkowa jest cisza gdy płyną zabrudzone od kłamstwem słowa. Magiczna moc szkła kaleczy moją dusze dzieląc na dwa. Nie chce już więcej być rozrywana. Wybaczam. Sobie. Pozwalam. Ci. Odejść. /sstrachsiebac
|
|
|
|
Sama nie wiedziała dlaczego nogi przyprowadziły ją akurat tutaj- na cmentarz. Stała na przeciwko grobu dobrze jej znanego chłopaka. Przeszło rok temu to ona odesłała go na 'tamten świat'. Zawiał silniejszy wiatr. Mocniej przycisnęła szalik do skóry. Strumień zimnego powietrza przywiał kilka liści. Zgasnął pierwszy znicz. Potem drugi, i następny. Zaczęła cofać się w tył. Anastazjo... -Usłyszała głuchy szept swojego imienia. -Halo... Kto tu jest?! Wołała walcząc z paniką w głosie. Z wirujących liści uformowała się postać. To on, to do niego przyszła. -Nie poznajesz mnie? Czy to nie dzięki tobie tu jestem?. Upadła na ziemię. -Cierpiałem... Dalej cierpię. Długo na ciebie czekałem, teraz spotka cię to samo! -chmura liści runęła na dziewczynę -Nie!- Obudziła się z krzykiem na ustach. Na czole pojawiły się krople potu. Dalej walczyła ze swoim oddechem. Spojrzała na dłonie potem w każdy kąt pokoju. To był tylko sen, tylko głupi sen. /sstrachsiebac
|
|
|
|
Uczę się wszystkiego na nowo. Oddychanie jest trudne, myślenie jest trudne. Życie jest najtrudniejsze. Jednak nie pozwolę się przykryć zardzewiałą pokrywką wspomnień, która się zniszczyła i została wymieniona na nową. Chciałam połknąć gorzkie nasiona zapomnienia. Jednak nie ma magicznego lekarstwa, to nie zniknie. Są tylko małe kroki w górę : łatwiejszy dzień, uśmiech na twarzy, radość z każdego dnia. Przędę jedwabne nici mojej opowieści, tkam materiał własnego świata. Nie powinnam ratować świata, powinnam uratować siebie. /sstrachsiebac
|
|
|
|
Czuje się taka mała, pusta, samotna. Kurczę się z każdym oddechem, więdne z każdym szlochem. Zapadam się. Pod palcami czuje ostre szkło, na karku zimny szept kostuchy. Jak by ktoś zamknął mnie w szklanym pojemniku bez krawędzi w którym brakuje tlenu. Z każdą sekundą wieczko napiera na mój kręgosłup z coraz większą siłą. Czy ktoś w końcu odkręci te krwawe konfitury?! /sstrachsiebac
|
|
|
|
- Przecież byłem przy tobie. - byłeś przy mnie? A czy czuwałeś przy moim lóżku każdej bezsennej nocy? Czy ścieliłeś mi niewygodną kanapę gdy przychodziłam totalnie pijana? Czy w beznadziejne dni podsuwałeś mi pod nos słoik nutelli? Czy obejmowałeś mnie ramionami i pozwalałeś bez słowa wypłakać się w twoją bluzę? Czy ocierałeś mi cieknące łzy z twarzy gdy zanosiłam się płaczem? Nie. Nie było cię na to stać. Byłeś koło mnie, nie przy mnie. /sstrachsiebac
|
|
|
|
Nie wie czemu krzyczy. Jej płuca wypełnia palący płyn. Z ust cieknie krew. Czuje się bezpieczna tylko w swoim pokoju. Z dala od rzeczywistości, zamknięta w kartonowym pudle samotności. Jej organizm ogarnia chłód, martwe łzy na ciele. Upada jej kści odbijają się od podłogi. Zamarła przyszłość, upadła dusza. Połamała skrzydła, pogrzebała wspomnienia. /sstrachsiebac
|
|
|
|
Świat w którym problemy łatamy odrobiną kleju i gazet/ sstrach
|
|
|
|
Dodaj komentarz