 |
persilowa.moblo.pl
I nagle się okazuje że rany mogą być na skórze. Ale o wiele głębsze pod skórą...
|
|
 |
|
I nagle się okazuje, że rany mogą być na skórze. Ale o wiele głębsze pod skórą...
|
|
|
|
"Mam pistolet, dwa naboje i nas dwoje." - śpiewaliśmy we dwoje. A wieczorem przyśnił mi się strzał w moją głowę. Mnóstwo krwi. Przeraźliwy wrzask roznoszący się po domu. I musiałam zerwać się z poduszki wykręcić numer... A potem do rana siedziałam pod ścianą, bo połączenie zostało nieodebrane...
|
|
|
|
Miałam nadzieję, że dubstep zagluszy mi myśli. Taki niefart. Rozbolała mnie tylko głowa...
|
|
|
|
Świat mi nagle przystanął. Na sekundę się zatrzymał. Szarpnął moimi ramionami. Poruszył cienkimi włosami. Potraktował plecy dreszczami. Uszczypnął za chude uda. I zacisnął palce na policzku. Ale się wyrwałam...
|
|
|
|
"Jesteś beznadziejnym przypadkiem" - powiedział przyjaciel, któregoś dnia, prychając. I wiesz, co? Beznadziejne przypadki już tak mają...Że kochają skurwieli.
|
|
|
|
Seksem nie łagodzi się złości. Seks nie jest po to, by oddawać w zapomnienie myśli. Te złe myśli. Bo wtedy seks robi krzywdę...Będziesz miał orgazm, owiniesz się prześcieradłem, pójdziesz do łazienki, staniesz przed lustrem. I myśli wrócą... Nawet po dobrym seksie.
|
|
|
|
Jestem niska, mam średnio długie, dość ciemne włosy. I zwykłe, szare, nijakie oczy. Często ze strzępkami smutku w źrenicach. Ale uwierz mi na słowo. Nauczyłam się kochać tak mocno, że gdybym Cię pokochała, ktoś by Ci tej miłości zazdrościł...
|
|
|
|
Dziś jest ten dzień. Nieumytych włosów. Przydużego swetra. Hektolitrów herbaty. I przytulania mamy. (Okay, dobra, to jest tzw. depresja zimowa/jesienna, ale czy to takie ważne...?)
|
|
|
|
A było tak miło. Bo przecież siedziałam na łóżku we włochatych skarpetkach. W palcach miałam książkę Grocholi. Obok, na prześcieradle kiwał się kubek z herbatą. Niebezpiecznie, bo zwykły ruch moją stopą, i herbata popłynie po materiale...Potem poczułam się senna, odstawiłam kubek pod łóżko, książkę przytuliłam do brzucha i...Wyszło jakoś tak, zasnęłam, skulona w kłębek, w poprzek łóżka... Obudziłam się równo o północy. Dokładnie wtedy, gdy na zegarku, na ekranie telefonu widniała godzina zero zero. Uśmiechnęłam się między ciemnościami. Przecież gdybym mogła, właśnie wykręcałabym numer. I szeptałabym Ci do słuchawki, jak mocno Cię kocham, jak bardzo Cię potrzebuję. I oczywiście, jak bardzo cieszę się, że obchodzisz dziś swoje święto. I po tym kilkugodzinnym śnie było mi odrobinkę smutno, mój drogi. Tak tylko ociupinkę. Bo przecież potem podniosłam zaspane ramiona i podeszłam do okna. I uśmiechałam się tak szeroko...Wydaje mi się nawet, że tak uśmiecham się tylko...dla Ciebie.
|
|
|
|
Strach jest taki niepozorny. Niby przechadza się obok...Niby Cię nie zaczepia. Istnieje obok i nawet się nim nie przejmujesz. A gdy zapomnisz, że stoi obok i zerka na Ciebie ukradkiem, postanawia do Ciebie podejść. Starasz się odejść powoli, tak, by nie zauwazył. Ale chwyta Cię za nadgarstek i przyciąga do siebie. Zakleszcza ramiona na Twoim ciele. I to jest ten moment, gdy już Cię nie opuści.
|
|
|
|
I w tej jednej, krótkotrwałej, ulotnej chwili, gdy otworzyłam zaspane i zamglone oczy... Do serca dobrnęło tysiące igiełek lodu. I jak to nazwać? To się nazywa tą chwilą po przebudzeniu, gdy zaczynasz bać się tego, co Cię spotka tego dnia...
|
|
|
|
Mogłabym kochać Cię najbardziej na świecie. Tak, że nikt inny na planecie nie kochałby Cię z takich sił. Ale się boję.
|
|
|
|
Dodaj komentarz