 |
itgetsbetter.moblo.pl
2 Oni tak naprawdę nie kochali Cię na taką skalę jak ja. Oddalałaś się coraz bardziej ode mnie wkładana w tej ogromnej drewnianej trumnie do wnęki ziemi. Uklękłam prz
|
|
 |
|
[2] Oni tak naprawdę, nie kochali Cię na taką skalę jak ja. Oddalałaś się coraz bardziej ode mnie, wkładana w tej ogromnej drewnianej trumnie do wnęki ziemi. Uklękłam przed trumną, wołając byś ożyła, byś wróciła, a Ty wciąż spałaś, na wieki. Nagle zaczęli wrzucać piasek, ażeby zakopać Cię w tej ziemi, by pasożyty zjadły Twe piękne ciało, białą suknię i piękne siwo-białe włosy. Włożyli kwiaty, i w końcu odeszli, jakby pełni ulgi. Płakałam, nie dawałam sobie rady bez psychotropów, aż po dwóch latach regularnego uczęszczania do terapeuty, dałam radę. Uświadomił mi, że umarłaś, ażeby uświadomić mi, żebym korzystała z życia, póki jest, czerpała z niego jak najwięcej. [itgetsbetter]
|
|
|
|
[1]Tęsknię za Tobą, babciu. Dość często używam Twej persony tutaj, na moblo. Nie radzę sobie z ludźmi, są zbytecznymi narcyzami. A ja? Jestem tą osobą, którą zawsze marzyłaś, bym się stała, choć nie spełniam Twych wszystkich wymagań. Jestem nieszczęśliwa, tak cholernie mocno. Od Twej śmierci, zamknęłam się do końca w sobie, skrywam gdzieś głęboko w sercu uczucia, które nigdy nie dojrzą światła dziennego. Nie z moich ust, nie dziś. Wciąż przed oczyma mam Twe oblicze. Poznałam każdą brunatną plamkę, spowodowaną przez starość na Twych aksamitnie gładkich dłoniach. Nadal pamiętam Twe słowa, Twe piękne usta, Twe chore na jaskrę oczy, które były takie nieszczęśliwe i pełne nieustannego bólu. Przed oczyma mam obraz Twego pogrzebu, każdej pieśni, wypowiedzi najbliższych, jaka byłaś wspaniała i pełna ciepła, choć tak naprawdę nie byli z Tobą tyle, ile ja. Nie byli przy Tobie, kiedy miałaś atak astmy, kiedy dusiłaś się kaszlem przez sen, kiedy umierałaś z bólu serca.
|
|
|
|
rozumiesz? przeszłość z nikim się nie mija, czasem prościej zapominać, by móc wziąć ten drugi oddech.
|
|
|
|
Czekam na wiatr. Na deszcz. Na słońce. Czekam na cokolwiek. Cokolwiek, co zmieni moje życie. Co zmieni mnie, świat, wszystko wokół. [itgetsbetter]
|
|
|
|
Obiecaj mi, że nigdy nie zapomnimy kim dla siebie jesteśmy, ile razem przeżyliśmy i ile jeszcze przejdziemy. Obiecaj mi, że będziemy zawsze i nie będziemy musieli przypominać sobie, że powinniśmy być. Obiecaj mi, że za miesiąc, pół roku czy dwa lata z takim samym zapałem będziemy planować swoje wspólne życie. Obiecaj mi, że będąc na drugim końcu świata nie będę musiała zastanawiać się co w tym momencie robisz, bo właśnie będziemy kolejną godzinę gadać przez telefon. Obiecaj mi, że nigdy nie będę musiała płakać podczas oglądania naszych wspólnych zdjęć. Obiecaj mi, że nie muszę się niczego obawiać. Obiecaj mi, proszę . [itgetsbetter]
|
|
|
|
Zazdroszczę Wam, wszystkim. Zazdroszczę Wam tego, iż macie uczucia, albowiem moje gdzieś się ulotniły. Zazdroszczę Wam serca, tak pełnego wiary i nadziei, albowiem moje już dawno przestało pełnić swą należytą funkcję. Zazdroszczę Wam ciała i duszy w jednym, albowiem moja dusza niedawno przestała fizycznie istnieć. Zazdroszczę Wam marzeń, tak obfitych i pełnych spełnienia, albowiem straciłam wszelaką nadzieję na ich wytrwanie. Zazdroszczę Wam snów, tak pięknych i błahych,albowiem moje są przesączone złem, ludzkim egoizmem i koszmarami. Zazdroszczę Wam oczu, patrzących tak szczerze i namiętnie, albowiem moje gdzieś się wypaliły. Zazdroszczę Wam czasu, albowiem mój kres dobiegł końca. Zazdroszczę Wam umysłu, chcącego wydobywać nowe zdolności i umiejętności,albowiem mój gdzieś zwyczajnie zanikł. Zazdroszczę Wam obcowania tutaj, na ziemi,albowiem moje istnienie jest początkiem końca. Zazdroszczę Wam wszystkiego,co ludzkie, prawdziwe,albowiem sama z siebie nie potrafię już czuć, niczego./igb
|
|
|
|
Najgorsza jest świadomość, że po odejściu ukochanej osoby, nadal jest jakieś życie. Wolałabyś, żeby szlag to wszystko trafił, ale nie. Codziennie budzisz się, robisz to co zawsze zanim go poznałaś. Jesz śniadanie, bierzesz prysznic, idziesz do szkoły, wracasz, obiad, znajomi, kolacja, internet, może jakieś wieczorne wyjście. Najgorsze jest to, że kiedy zabraknie tej osoby, która nadawała wszystkiemu sens, trzeba nadal żyć, a każda czynność wbija Ci nóż w serce, bo robisz to wbrew sobie. Wolałabyś się położyć i zapomnieć, że kiedykolwiek się urodziłaś./esperer
|
|
|
 |
Kim są moblowicze? To w większości dziewczynki, dziewczyny, kobiety. Zranione przez mężczyzn, którzy byli całym ich życiem. To dziewczyny pełne sprzeczności, płaczące do poduszki i jednocześnie pełne chęci by podbić świat. Mściwe i sprytne, żyjące w świecie marzeń, gdzie często Paryż gra główną rolę. My, moblowiczki, gdy nie wiemy co zrobić ze swoim życiem, pijemy herbatę wmawiając sobie, że akurat w tym momencie czas się zatrzymuje. Nałogowo czytamy książki, a każdy lepszy cytat natychmiast umieszczamy na moblo, żeby podzielić się nim z innymi molami książkowymi. Nie lubimy matematyki. My moblowiczki nie wierzymy w siebie. Boimy się własnych słabości. Często nie śpimy po nocach, słuchając smutnych piosenek. Zakochujemy się zbyt szybko, zaś zapominamy przez bardzo długi czas. Dostajemy szału kiedy moblo nie chce się odtworzyć, godzinami nie możemy zdecydować się na odcień tła naszego moblo. My moblowiczki nigdy nie przyznamy, że boimy się życia. No chyba, ze na moblo.
|
|
|
|
Poznałeś mnie, mającą dokładnie tak samo naoczne i lokujące się najniżej - istnienie. Twój byt jest nędzny, marny i wciąż zbyt lichy. Swoją skruchę trzymasz gdzieś głęboko w sobie, za głęboko. Nie dajesz nikomu wystarczającego zaufania, by tam zajrzeć, ubolewasz, choć dopominasz się egzystować w pełni, trwać przy kimś, kto
pojmie Twą żałość, obcować z własną odmianą Apolla. Znam Cię, znam każdego z Was,z osobna. Pogardliwie kiwasz potwierdzająco głową, albowiem wiesz, że mam rację, że Cię
wykorzystają i zostawią, bo masz z miliony urazów sprzed lat, dni, tygodni, miesięcy. Nie pozwól sobie współczuć, nie oczekuj tej czynności, albowiem to najzwyczajniejszy fałsz i szydercze kłamstwo. Wierz sobie i zaufaj komuś, jeśli chcesz egzystować pełnią, jak Twój Bóg, który nie opuści Cię, jak tamci, bo kocha Cię i zna na wylot, tak jak ja. [itgetsbetter] cz.2
|
|
|
|
Ludzie Cię nie znają, więc śmią Cię ranić, oceniać i nieustępliwie krytykować. Nie są w stanie ujrzeć niezwykłości w Twojej zwyczajności, cierpienia w Twych uniesionych ku górze kącikach ust, zmęczenia i miliona czułostkowych zmartwień, skrywających się pod makijażem, uniewidaczniającym każdą słabostkę i przywar. Napawają się Twoim widokiem, rozkoszują się nim, cieszą nim swe nieprawdziwie spoglądające oczy. Śmią nazwać Cię chodzącym ideałem, który nie zaznał nigdy bólu, męki, męczarni, przykrości. Nie próbują dojrzeć więcej niż pozostali. Traktują Cię jak nadczłowieka, który zawsze będzie ustawiony o próg wyżej, choć w rzeczywistości jesteś dla nich taki sam, pełen zła i egoizmu. Opieszale osaczają Cię, powoli tracisz każdy ludzki odruch, właściwy dla Ciebie. Oni Cię nie chcą poznać, chcą wykorzystać Twoją idealność, zapał i miłość, której Ci tak cholernie zazdroszczą. Nie martw się, spotkasz człowieka, który Cię pozna wszerz i wzwyż, a właściwie, już spotkałaś. [itgetsbetter] cz.1
|
|
|
|
Znasz ból tak mocny, że aż przestajesz go odczuwać? Czujesz się wtedy taki nieobecny na tym podłym świecie i chyba nawet dobrze Ci z tą nieobecnością. [itgetsbetter]
|
|
|
|
Wiesz o czym marzę, mamo? Żeby tata wrócił. Tak, marzę o tym, ażeby tulił mnie do snu, całował me blade czoło, szeptał do ucha, że kocha, potrzebuje i przeprasza. Chciałabym mieć go przy sobie, na co dzień, nie od święta, mieć świadomość, że cokolwiek nie zrobię, on będzie przy mnie. Marzę, by chodził na wywiadówki, krzyczał na mnie, uśmiechał się. Marzę o kimś, kto każe mi przestać ronić łzy po kolejnych niemiłych przygodach sercowych. Chcę człowieka, który pójdzie ze mną na spacer i przytuli głęboko w swe wielkie ramiona, mówiąc "córeczko, wróciłem, naprawdę wróciłem, nie odejdę". Pragnę ojca, który będzie mnie kochał, a nie po raz kolejny rzeknie, że byłam jego największym błędem wraz z mamą. Żałuję, że odszedłeś, pragnę byś wrócił, ale najbardziej marzę o Twojej metamorfozie uczuciowej, byś zdał sobie sprawę z tego, że straciłeś swój najcenniejszy skarb - własne dziecko, o którym nie wiesz praktycznie nic. Przykre, prawda? [itgetsbetter]
|
|
|
|
Dodaj komentarz