 |
florence26.moblo.pl
Pamiętam jak się zdenerwowałeś na mnie nie chciałeś rozmawiać. Było mi przykro mieliśmy wolne i chciałam żeby było dobrze. Chciałam z Tobą wspólnie się nudzić ale Ty
|
|
 |
|
Pamiętam jak się zdenerwowałeś na mnie, nie chciałeś rozmawiać. Było mi przykro, mieliśmy wolne i chciałam żeby było dobrze. Chciałam z Tobą wspólnie się nudzić, ale Ty ciągle mnie odpychales. Przytuliłam Cię i zaczęłam znużonym tonem mówić coś w stylu "no już koniec tej obrazy", a Ty mi przerwałeś wygrywając się z moich rąk i rzuciłeś na łóżko. Złapałeś mnie za szyję o wiele mocniej niż zwykle i z nienawiścią w oczach mówiłeś, że mam Ci dać święty spokój. Powtarzałeś to w kółko. W kółko. Zapamiętam ten wzrok do końca życia. Na początku się bałam, ale później kiedy zdałam sobie sprawę, że to koniec, że zaraz mnie zabijesz, zrobiłam się spokojna jak nigdy. Już nic nie słyszałam, chciałam tylko żeby to się skończyło, a nawet nie wiem ile to trwało. Kiedy mnie puściłeś, leżąc bez ruchu na łóżku leciały mi łzy i już wiedziałam, że nigdy nie będę Twoja.
|
|
|
|
Słyszałam dziś za drzwiami co ojciec o mnie mówił. Myślał, że jeszcze śpię. Jest mi strasznie przykro, że tak o mnie myśli. Zawsze wydawało mi się, że jestem dobrym dzieckiem, choć jego zdanie zawsze było odmienne. Ciągle było mu mało. Nienawidzę go za to, co kiedyś powiedział do mnie pod wpływem alkoholu. Tydzień później powtórzył to na trzeźwo, miałam wtedy tylko 13 lat. Czemu po 10ciu latach nadal o tym myślę? Chciałabym zapomnieć.
Smutno mi kiedy dochodzę do wniosku, że mój ojciec jest od karania i nagradzania (choć nic już od niego nie dostaje). Przytulałeś mnie tylko jak wypiłeś. Kurewsko smutne.
|
|
|
|
Teraz mam problem zupełnie innej natury. Kiedy już wyszarpałam się z tego syfu, czuje, że zostałam z niczym... Że jestem nikim. Olałam wszystko to, na czym mi zależało. Żyjąc z dnia na dzień, nie czułam wcale, że tego mi brakuje. Czułam jedynie, że zawiodłam rodziców. Jestem ich jedynym (niestety) dzieckiem i ich zawiodłam. Te wszystkie lata już nigdy nie wrócą, nikt mi nie da w kopercie i nie powie "masz tu 2 lata wstecz, wykorzystaj to mądrze". Teraz czuje presje czasu. Chciałabym ruszyć, ale chyba nie potrafię, jestem strasznie w tym wszystkim beznadziejna. Wydaje mi się, że jak coś zacznę to gdzieś się potknę, a wtedy będę musiała słuchać co ojciec ma do powiedzenia. Z drugiej strony on od zawsze mówił, że jestem do niczego i niczego nie osiągnę. Się nie mylił, no i jestem Panną Nikt.
|
|
|
|
Siedziałam w domu 7 lat prawie. 7 lat nic ze sobą nie zrobiłam, nic nie zobaczyłam, nie przeżyłam świetnych chwil o których mogłabym opowiadać koleżankom, nie skończyłam szkoły jak należy, nie zrobiłam prawa jazdy, nie byliśmy wspólnym mianownikiem, graliśmy w przeciwnych drużynach... Sprawił, że zapomniałam jak się nazywam. Zapomniałam jak się żyje. Przesiąknęłam tym całym złem, zapominając o normalnym, spokojnym życiu. Mój ojciec miał rację od samego początku. Ciągnął mnie w dół, w dół i w dół. Nie raz mi mówił, że karmi swoje ego kiedy pisze z innymi, że jak mi coś nie pasuje to mogę odejść. Mówił to wprost, a ja mimo wszystko planowałam w głowie wspólną przyszłość, miałam zamiar oddać mu się do reszty, czytaj: strzelić sobie w oba kolana, a na koniec w łeb. A to wszystko moja wina i wina mojego w chuj dobrego serca. Chciałam zaszkodzić sama sobie.
|
|
|
|
Nie mogę w to uwierzyć, że w końcu jestem wolna. Wyleczyłam się z tego syfu, a Bóg miał wobec mnie pewne plany. Chciałam się kimś zająć i tak zrobiłam. Warto było czekać i nie być desperatką, bo w sumie teraz mój były nim jest. Teraz mnie to nie rusza. Boże dlaczego byłam tak głupia i sama sobie zabierałam czas? To nie on mi go zabierał, tylko moja głupota. Mógł mnie uderzyć, mógł mieć kogoś na boku, siedzieliśmy w domu nic nie robiąc ze swoim życiem, nudziłam się i prosiłam o chwilę uwagi. Na co to wszystko było? Chciałam się chyba do reszty upodlić, zdołować i zabić jego towarzystwem. Jest mi mimo wszystko trochę przykro, bo wierzę w coś do końca i na zabój, a on to we mnie zabił i zadusił. Musze uczyć się od nowa zaufania do drugiego człowieka. Teraz będzie tylko lepiej.
|
|
|
|
To co tu pisałam i co teraz czytam, mnie przeraża. Byłam bardzo nieszczęśliwa, kiedy byłam nastolatką. Nieszczęśliwie zakochana...
|
|
|
|
Kurwa, jak ja się z tego głośno śmieje. Chciały rozjebać mój związek, a w ostateczności ich (również wieloletni) partnerzy zrobili je w chuja. Musiało boleć, kiedy ładna i zgrabna dziewczyna dowiaduje się, że jej facet woli jakąś przeciętną laskę z 3 letnim dzieckiem xD Huhu, ale miałam ubaw. Ale zapracowałaś sobie na to sama. Ja potrafię utrzymać faceta przy sobie, Ty nie. Chociażbyś była jego najlepszą przyjaciółką, stawała na rzęsach, żeby sobie nie zawracał mną głowy - on ZAWSZE wróci do mnie. Zawsze wracał do mnie. Wracał do MOJEGO łóżka, przytulał MNIE, nie Ciebie. Ty jesteś teraz sama ze swoją karmą, dziwko. Nie zaznasz szczęścia za to co zrobiłaś przez dłuuugie lata. Ja to wiem.
|
|
|
|
Skoro nie rozmawiałeś ze swoimi przyjaciółkami na mój temat, to czemu patrzyły na mnie z rezerwą? Czemu traktowały mnie jak ktoś, przed kim nie mówi się wszystkiego, przed kim niektóre tematy zostawały ucinane? Czułam się jak na celowniku, żeby tylko dać mi do zrozumienia, że nie jestem mile widziana u Twojego boku. Wiesz, co najbardziej mnie śmieszy? Te dwie suki, świadczące "dobrą radą" dla Ciebie odnośnie mnie... Na Twoich urodzinach siedziała naprzeciw mnie i nawet nie spojrzała mi w oczy. Nie powiedziała nic. Druga zaś wchodziła mi tak w dupę, że zaczęło mi być niewygodnie. Tak na prawdę 2 dziewczyny, które dopiero co poznałam. Jedna mnie szczerze nienawidzi, druga mnie nieszczerze nienawidzi, a cel jest jeden - Ty. Chciały mi Ciebie wyszarpać z rąk, wiem jakie są laski, ok? Siedzę w tym świecie od 23 lat. Nie podpisuje się pod tym, ale wiem jak to działa i wiem, że z ich strony to był tylko cel i zabawa, drama, zabicie nudy.
|
|
|
|
Byłam psychopatką, no nie da się ukryć. W głowie ujebałam sobie, że jak nie będę jadła, jak zobaczysz moją desperację, to usiądziesz i zaczniesz ze mną rozmawiać. Och, jak wielkie było moje rozczarowanie. Jak bardzo się myliłam.
|
|
|
|
Robiłam wszystko, żebyś mnie nie widział i nie słyszał. Żebyś spróbował zapomnieć o mnie, albo żebyś spróbował zmierzyć się z tym, z czym ja zmierzałam się każdego dnia przez 5 lat.
|
|
|
|
Miesiąc bez Ciebie był dla mnie jak prawdziwe wczasy. 1 raz w życiu spowodowałeś, że miałam Cię serdecznie dość. Zablokowałam Cię wszędzie, żeby nie widzieć Ciebie i Twojej świty. Zablokowałam Cię, żeby do Ciebie przypadkiem nie napisać w chwili słabości, ale takiej nawet nie było. Nikt mi nie wierzył, kiedy mówiłam że mam Cie gdzieś, a tak właśnie było. Bawiłam się świetnie, nie martwiłam się o Ciebie, czułam, że w końcu zaczynam odzyskiwać kolory, przestałam płakać po nocach i wysypiałam się do pracy. Ty oczywiście z tego co słyszałam też się bawiłeś, ale i tak widziałam w tym wszystkim pozerstwo. Cieszyłam się, że to nie ja muszę tym razem udawać, jak dobrze jest mi być samej. Cieszyłam się z Twojego nieszczęścia, choć brzmi to z mojej strony źle, ale tak było. Nie życzyłam Tobie źle, życzyłam Tobie wzajemności. Na prawdę Cie kochałam, ale wtedy kiedy rozjebałeś mnie emocjonalnie, przestałam o to dbać. Tęsknię za tym i nie zrozum mnie źle.
|
|
|
|
W tamtym momencie pękło mi serce, w 1 sekundzie przemyślałam wszystko. Miałam swój obraz przed oczami. Zapłakana, przepocona, zasmarkana o 3 w nocy, z telefonem w ręku. To wszystko było warte niczego. Czułam się jak kretynka, ok? Moje całe starania poszły się jebać, tak po prostu. Jakbyś w ogóle tego nie widział, jakbyś miał mnie za nic nie wartego śmiecia. Wyrzuciłeś mnie świadomie ze swojego życia, w imię przyjaźni z jakimiś fałszywymi szmatami. Gdzie są teraz Twoje koleżanki, co? Kto jest przy Tobie dziś? Czy któraś z nich chociaż raz się o Ciebie martwiła?
W 1 sekundę podjęłam decyzję, nie mogłam postąpić inaczej. To było dla mnie nie do zaakceptowania, nie do pogodzenia.
|
|
|
|
Dodaj komentarz