|
Siedziałam w domu 7 lat prawie. 7 lat nic ze sobą nie zrobiłam, nic nie zobaczyłam, nie przeżyłam świetnych chwil o których mogłabym opowiadać koleżankom, nie skończyłam szkoły jak należy, nie zrobiłam prawa jazdy, nie byliśmy wspólnym mianownikiem, graliśmy w przeciwnych drużynach... Sprawił, że zapomniałam jak się nazywam. Zapomniałam jak się żyje. Przesiąknęłam tym całym złem, zapominając o normalnym, spokojnym życiu. Mój ojciec miał rację od samego początku. Ciągnął mnie w dół, w dół i w dół. Nie raz mi mówił, że karmi swoje ego kiedy pisze z innymi, że jak mi coś nie pasuje to mogę odejść. Mówił to wprost, a ja mimo wszystko planowałam w głowie wspólną przyszłość, miałam zamiar oddać mu się do reszty, czytaj: strzelić sobie w oba kolana, a na koniec w łeb. A to wszystko moja wina i wina mojego w chuj dobrego serca. Chciałam zaszkodzić sama sobie.
|
Dodaj komentarz
