|
Teraz mam problem zupełnie innej natury. Kiedy już wyszarpałam się z tego syfu, czuje, że zostałam z niczym... Że jestem nikim. Olałam wszystko to, na czym mi zależało. Żyjąc z dnia na dzień, nie czułam wcale, że tego mi brakuje. Czułam jedynie, że zawiodłam rodziców. Jestem ich jedynym (niestety) dzieckiem i ich zawiodłam. Te wszystkie lata już nigdy nie wrócą, nikt mi nie da w kopercie i nie powie "masz tu 2 lata wstecz, wykorzystaj to mądrze". Teraz czuje presje czasu. Chciałabym ruszyć, ale chyba nie potrafię, jestem strasznie w tym wszystkim beznadziejna. Wydaje mi się, że jak coś zacznę to gdzieś się potknę, a wtedy będę musiała słuchać co ojciec ma do powiedzenia. Z drugiej strony on od zawsze mówił, że jestem do niczego i niczego nie osiągnę. Się nie mylił, no i jestem Panną Nikt.
|
Dodaj komentarz
