 |
|
Kolejny deszczowy dzień. Mimo wielkiej ulewy za oknem, do mojego pokoju docierały wyraźne promienie słońca, które wręcz raziły mnie po oczach. "Głupie słońce", powiedziałam cicho i naciągnęłam kołdrę na głowę, by choć spróbować zapomnieć o tym, że znów jest dzień i po raz kolejny będę musiała przez 12 godzin dumnie nosić uśmiech na twarzy, do czasu, aż znów zajdzie słońce i bezkarnie będę mogła zakopać się głęboko w stercie poduszek i po prostu płakać. Próbować uwolnić z siebie cały ten ból i smutek, który powoli zabija mnie od środka, równocześnie wysysając drobne resztki optymizmu, które jeszcze we mnie pozostały.
|
|
|
|
Siedziała zamyślona na jego kolanach i wpatrywała się w taflę jeziora. -Nie zapomniałem... Kochanie, nie zapomniałem o Twoich urodzinach-wyszeptał jej do ucha, a następnie podał jej mały pakunek. Delikatnie zabrała się za odpakowywanie prezentu. -Skarbonka?-powiedziała wyraźnie rozbawiona. -Tak kochanie, skarbonka. Codziennie będziemy wrzucać po złotówce, aż uzbieramy na swój własny, wspólny dom...-nic więcej nie musiał mówić. Przez łzy, które były oznaką szczęścia, złożyła pocałunek na jego ustach, w głębi duszy dziękując, że ma przy sobie tak cudownego chłopaka, który nie traktuje ją jak jedną z wielu, ale jako "tą jedyną" - na całe życie.
|
|
|
|
Nie musiał nic mówić, ani robić. Wystarczy, że spojrzałam w jego oczy i już czułam się najszczęśliwszą osobą pod słońcem.
|
|
|
|
Jak gdyby nigdy nic, spakował do walizeczki wszystkie swoje ubrania. Otworzył okno, by wywietrzały jego perfumy. Z całego mieszkania pozbierał swoje rzeczy. Wyszedł z domu i zamknął za sobą drzwi. Pozornie nie został po nim ślad, jedynie trwała rana na moim sercu, po jego odejściu.
|
|
|
|
usłysz moje wołanie, gdy krzyczę szeptem Twoje imię.
|
|
|
|
Środek nocy, znów obudzona przez koszmary niezdarnie wstałam z łóżka i poszłam do kuchni w celu zaparzenia herbaty, która podobno miała wspomagać zasypianie. W domu było kompletnie ciemno, a ja byłam jedyną żyjącą osobą znajdującą się w budynku. Stojąc w korytarzu i szukając światła usłyszałam dźwięk rozbijającej się szklanki. "Znów ten cholerny wiatr". Pomyślałam, lecz gdy weszłam do kuchni, wszystkie okna były pozamykane, a na podłodze znajdywało się potłuczone naczynie. Zaczęłam szybko zbierać potłuczone szkło, raniąc przy tym całe dłonie. Zwykła potłuczona szklanka, a mnie ogarnęła panika. W głowie znów dźwięczały mi ostanie słowa, które powiedziałeś do mnie przed śmiercią : "Gdy umrę... Wykończę Cię, żadna Twoja noc nie będzie spokojna.."
|
|
|
|
Nie umiałam płakać, krzyczeć, uderzać pięścią w ścianę. Wszystkie emocje tłumiłam głęboko w sobie, tak było mi lepiej. Uważałam, że mi i innym zaoszczędzi to zachodu związanego z moją osobą. Wolałam wszystko przechowywać w sobie i nie ujawniać uczuć, uważałam, że tak powinno się robić. Byłam przekonana, że przechowywanie w sobie uczuć, wszelkich zmartwień i trosk jest odpowiedniejsze, bo przynajmniej nikt nie weźmie mnie za wariatkę, a tak właśnie by się stało, gdybym powiedziała światu co siedzi w mojej głowie.
|
|
|
|
Mogłabym powiedzieć, że kochasz mnie bardziej, niż ja Ciebie, ale po co kłamać? Oboje dobrze wiemy, że czuję do Ciebie coś tak niesamowitego, że w chwili obecnej nie da się tego przebić.
|
|
|
|
To nasi ludzie, nasze tereny, nasze osiedle, nasz rap, nasze życie, nasza miłość.
|
|
|
|
Gdybym na samym początku zamiast całego serca oddała drugą połowę komuś innemu, to teraz przynajmniej 50 % mojego narządu odpowiadającego za pompowanie krwi, zachowałoby się w przyzwoitym stanie.
|
|
|
|
Nie umiałabym nazwać jej egoistką. Gdy coś się dzieje, swoje problemy odstawia w kąt, by mnie wysłuchać. Potrafi mi pomóc jak mało kto zwykłą rozmową. Dobrze zna moje słabości i zawsze jest gotowa razem ze mną je pokonywać. Po prostu 168cm czystego optymizmu i dobroci.
|
|
|
|
To na pewno nie masochizm, zwyczajnie próbowałam o nim zapomnieć i stwierdziłam, że przestanę go kochać, jeśli kojarzyć mi się On będzie z bólem. Właśnie dlatego, gdy znów o nim pomyślałam, brałam nóż i robiłam delikatne cięcie wzdłuż żyły. Właśnie dlatego podczas spalania kolejnego papierosa, gasiłam go na własnej ręce. Nie udało się. Nawet taki drastyczny plan i tak nie sprawił, że przestałam go kochać.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
