 |
|
żadne z nas nie wymarze z pamięci tego, co było.
to wszystko nigdy tak po prostu się nie skończy,
bo dla siebie już zawsze w jakiś sposób będziemy wspomnieniem.
może nie jednym z najlepszych,
ale na pewno ważniejszym od pozostałych.
|
|
|
|
nienawidzę go, ponieważ kocham go,
jak nigdy przedtem nie kochałam nikogo.
|
|
 |
|
I teraz tak myślę nad słowami prawdziwa przyjaciółka.Gdy osobę którą znasz kilkanaście lat mijasz na ulicy i nawet nie usłyszysz tego "Cześć, co tam słychać?", nie mówię że nie próbuję. Gdy już mam to wykrztusić widzę wyraz twarzy tej osoby. Obojętność. Lekceważenie. To od razu kurczę się w sobie, chowam się i staram się ukryć. Bo to boli. Tak, tak jestem bardzo wyczulona. I ludzie potrafią zranić mnie choćby jednym nic nie znaczącym słowem. Jestem nadwrażliwa, słowa mojej siostry. I właśnie gdy widzę wyraz twarzy tych osób, to po prostu nie potrafię kryć się z bólem.niby znajomość miała trwać wiecznie. Były plany, wspólne marzenia. Mogłabym wyliczać bez końca, ile to osób zraniłam. Ale oni wcale nie pozostali mi dłużni.Chciałabym by było jak kiedyś, za czasów gdy problemy były, ale nie takie poważne jak teraz. Chciałabym odzyskać to co straciłam. A kurwa, nic z tego. Nic z tego. Tyle.
|
|
|
|
Chciałabym mieć kogoś, kogoś kto rozumiałby mnie bez zbędnych slow. By był gdy jest mi smutno, ale i przeżywam ta namiastkę szczęścia. Doszłam do wniosku, ze nigdy tak naprawdę nie jestem szczęśliwa tak na sto procent. I nigdy tez taka nie byłam, ogromnie smuci mnie ten fakt. Bo wszystko co mnie spotykało przechodziło tak jakoś obok mnie bez zbędnych emocji. Wszystko, zawsze. Dlatego chciałabym mieć kogoś kto by nauczył mnie cieszyć się cala sobą. Ale coraz częściej zaczynam wątpić w istnienie tej tajemniczej osoby. TU nie chodzi o miłość, choć jej tez pragnę. Ale bardziej pragnę zrozumienia, Przyjaciela, osoby która by po prostu była ot tak - nie chcąc niczego w zamian. Czy istnieje na tym świecie bezinteresowna przyjaźń? Czy w ogóle istnieje coś bezinteresownego na tym świecie? Bo mam takie wrażenie coraz częściej, ze każdy czegoś chce i ma jakieś ukryte motywy. Moze się mylę, może patrze tam gdzie nie trzeba. Nie wiem, cholera niczego już nie jestem pewna!
|
|
|
|
Pokaleczona jestem trochę, tak od środka.
|
|
|
|
Lubie gdy ktoś docenia to co robię, gdy docenia mnie. Zdarza sie to niezmiernie rzadko, dlatego sie ciesze z tego. Lubie ten moment gdy słyszę to - Nie wiem co bym bez Ciebie zrobiła - wtedy jest mi tak milo na duszy i czuje, ze jednak potrafię coś zrobić.
|
|
|
|
Nie jestem juz taka jak kiedyś, nie potrafię sie śmiać szczerze jak dawniej, nie gadam godzinami o byle czym, nie zakochuje sie ot tak, nie mam wspaniałych przyjaciół i rodziny której mogę zaufać. Kiedyś byłam inna, być może nawet lepsza od tej wersji z dnia dzisiejszego. Zdecydowanie lepsza. Kim sie stałam? Nie zostało nic z dawnej mnie. Czasem sie przyłapuje na myśli o tym co było kiedyś i co by sie stało gdyby, ach to gdyby jest zabójcze! Powoduje, ze mam jeszcze większe wyrzuty sumienia.
|
|
|
|
Czuje ten niedosyt, jest on we wszystkim co robię. Niedosyt. Brak czegoś, kogoś. Nigdy nie będę potrafiła sprecyzować, określić czym to bądź kim jest. Gdy coś robię, to wiem ze to jest niedokończone. Ile to będzie trwało? Cale życie, tydzień, miesiąc, rok?
|
|
|
|
Tyle uczuć kłębi się w moim zapomnianym sercu. złość. smutek. ból. rozpacz. cierpienie. dziwna radość. melancholia. Skaczę z jednej skrajności w drugą skrajność. Tyle bym chciała, a nie wiem czy jestem w stanie dać sobie radę. Nie umiem walczyć. Ile można przegrywać walkę o życie, o siebie, o nowy dzień? Przecież to niesprawiedliwe, inni mają to ot tak sobie. Ja nie mam nic.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
