|
[1]Słabość nas ludzi polega na tym, że nie potrafimy szczerze i otwarcie rozmawiać o uczuciach. Tłumimy je w sobie, mimo iż one niczym rozwścieczone lwice próbują się wyrwać z naszych serc. Nasz rozum, strach są dla nich jak więzienie, niczym żelazne kraty, które każą im żyć w torturach i nie pozwalają ujrzeć światła dziennego. Są tacy, którzy po pewnym czasie dają za wygraną i usuwają żelazną barierę. Lwice wyłaniają się, jednakże najczęściej nie mają już do kogo trafić, nie mają gdzie się podziać. Jest za późno. Pragnienia naszych serc odchodzą, no bo przecież nie mogą na nas czekać wiecznie. Nasze uczucia, nadzieje tracą sens istnienia. Można by powiedzieć- to wszystko, już koniec, popij wodą, jednakże uczucia nie znikną, nie odejdą, nie odpłyną w niebyt. One zostają. Poruszają się za nami niczym cień. Mszczą się na nas. Mszczą się za ten strach. Za to, że zamiast słuchać głosu serca my, niczym głupcy tłamsiliśmy w sobie to piękne uczucie, jakim jest miłość.
|
Dodaj komentarz
