|
doskonale pamiętam dno, w którym kiedyś tkwiłam. przez cały tydzień nie wychodziłam z łóżka, nikt mnie nie odwiedzał jeśli nie liczyć mojego brata. nikogo nie obchodził mój stan, to, przez co właśnie przechodziłam. nie jadłam, cała się zapadłam w sobie. gdy wreszcie wstałam, zauważyłam całkiem spore zapasy ojca. schlałam się wtedy do nieprzytomności. obudziłam się w szpitalu, a przy moim łóżku siedziała tylko brat - płakał, chociaż nigdy tego nie robił. zrozumiałam, że musiało być ze mną naprawdę źle. 'chciałaś mnie zostawić z tym całym syfem samego?' zapytał wtedy głosem pełnym pretensji, ale i strachu. 'nigdy więcej mi tak nie rób, rozumiesz?!' to on podtrzymywał mnie w tych trudnych dniach, wspierał i być może tylko i wyłącznie dzięki niemu wciąż żyję. nie dla siebie, przecież nie mogę go zostawić samego. || walkingdisaster
|
Dodaj komentarz
