|
dzwonek domofonu. -wychodzisz? -usłyszałam w słuchawce. -tak, chwila -odparłam. czekał przed klatką. chciał mnie pocałować na przywitanie, jednak odchyliłam głowę. -co jest? -spytał zmartwiony. -wiesz, to chyba nie ma sensu... -co nie ma sensu? -no my. ten nasz cały związek. bez sensu. bez przyszłości -powiedziałam. patrzył na mnie nie dowierzając w to, co usłyszał. Jego oczy zaszkliły się. -prima aprilis -powiedziałam z triumfalnym uśmiechem, po czym stanęłam na palcach by dosięgnąć Jego ust.
|
Dodaj komentarz
