 |
|
Wyszła z powrotem na wielką salę. Tłum się rozstąpił, szła przed siebie, a przy ołtarzu ujrzała swojego kolegę z którym wcześniej tam weszła. Ceremonia przypominała ślub. Każdy szczegół, nawet pewien nieznajomy w kapturze grał rolę księdza. Tak to był ślub ! "Ksiądz", mówił jakąś regułkę w nieznanym, wymarłym języku. Jedynie ona go nie rozumiała, przez co strach osiągał szczytowe granice. O to im właśnie chodziło. Wtedy obydwoje podeszli do stołu, który zajmował centralne miejsce na sali. Położył ją tam, a następnie sam się na niej położył, w okół nich zgromadzili się wszyscy tam obecni, a chłopak odprawił na dziewczynie najokropniejszy akt gwałtu, jaki tylko można było sobie wyobrazić. I cały czas krzyczał, że dzięki niej nie będzie potępiony na wieki. wyjął nóż i odciął jej ucho, potem palce, stopy i dopiero po tej katordze zadał jej śmiertelny cios w serce, które wyciął i wszystko włożył do słoików. Tłum zaczął bić brawo. cz.3
|
|
|
|
Chłopak złapał ją za rękę i pociągną za sobą. Podeszli do półki i zaczęli czegoś szukać, nie wiadomo czego, szperali na oślep, jakby chcieli znaleźć jakieś tajne przejście...ale to się zdarza przecież tylko w bajkach, hmmm...najwidoczniej ich wyprawa była bajką, bo ów znaleźli. Dziewczyna się nie omyliła, po drugiej stronie ściany było to samo przez co wcześniej wybiegła z krzykiem z tej chaty. Chciała wracać, powiedziała, że ma dość, że powinni to powiedzieć policji, jednak ujrzała, że jego źrenice zrobiły się czarne. Patrzył się na nią wzrokiem lwa, polującego na niewinne jagnię. Zaczęła krzyczeć, żeby się nie wygłupiał, ale usłyszała tylko echo swojej wypowiedzi, żadnego odzewu z drugiej strony. Złapał ją i kazał iść tam gdzie mu karze. Poszła... . Znaleźli się w drugim pomieszczeniu, gdzie na pierwszym planie stał wielki, betonowy stół, a w tle majaczyły zakapturzone postacie. Dziewczyna dostała suknie, kazał jej się w nią przebrać, miała na sobie plamy krwi. cz.3
|
|
|
|
Którą dostała od taty i mamy pod choinkę. Było dosyć zimno, a ona ubrała się w sam dres, bo wiedziała, że bieg ją rozgrzeje - nie pomyliła się. Nagle natknęła się na pewny drewniany domek. Weszła do środka. Macając ściany trafiła wreszcie na włącznik. Pstryk. Pomieszczenie oblał strumień stłumionego światła żarówki. Jej oczom ukazała się wielka półka, a w niej słoiki z różnymi częściami ciała. Palec, stopa, głowa, mózg, język...wszystko. Z piskiem wybiegła potykając się po drodze. Nagle wpadła na pewnego mężczyznę. Zaczęła się wyrywać, jednak ten ją zaczął uspokajać i powiedział jej kim jest. Okazało się, że to jej dobry przyjaciel z klasy. Spytał co się stało. Opowiedziała mu jak na spowiedzi wszystko, od początku do końca. Wrócili do chaty razem. Jednak na półce stały słoiki z wyrobami typu bigos, ogórki, grzyby. Złapała się za głowę, mówiła mu, że to na pewno tam było, że ktoś to musiał zabrać, że nie mogła się pomylic, bo takich rzeczy w życiu się nie zapomina. cz.2
|
|
|
|
Kochany pamiętniczku...Dawno, dawno temu, wyszłam z domu, aby pobiegać, był wieczór. Las koło mojego domu zdawał się być taki ciemny, ale wbiegłam tam, bo z zamkniętymi oczami mogłam się tam odnaleźć jak we własnej kieszeni. Mijały minuty i następne piosenki na mojej nowej MP3. W powietrzu dawało się wyczuć woń tajemnicy, którą ten las skrywał. Otóż kilkanaście lat temu, zanim się urodziłam, po miasteczku grasował pewien psychopata, nie da się konkretnie określić co robił ze swoimi ofiarami, bo nikt nigdy nie odważył się rozgrzebać tej tajemnicy. Jednak znalazł się pewien "ktoś", który przybył z "nikąd" i przedstawił nam taką oto wersję prawdopodobnych zdarzeń "Pewnego dnia, piękna dziewczyna o brązowych włosach, w nastoletnim wieku, wyszła z domu pobiegać. Uprawiała jogging. Zobaczyła przed sobą piękny, ciemny i bardzo kuszący las, a że go znała wbiegła tam, bez zastanowienia. Biegała już kilkanaście minut słuchając kolejnych piosenek na swojej nowej MP3. cz.1
|
|
|
|
Ok...reaktywacja moblo, bo dawno nie pisałam :D No więc biorę się do pisania :P
|
|
|
|
Jakie to nieprawdopodobne, jak człowiek, coś na czym mu zależ potrafi zniszczyć w jedną chwilę. Nie sądzę, abym dopiero teraz zrozumiała co straciła, bo przez cały czas była ona dla mnie najważniejsza...Ola...ale i tak jestem, optymistką i postaram się, postaram się, żeby wszystko było dobrze i żeby wszystko było tak jak dawniej...WYBACZ MI :(
|
|
|
|
Poniższą pracę napisał pan S. fragment ten, ma się zamienić w książkę, posiadającą kilkaset stron
|
|
|
|
Tik, Tak, Tik, Tak, Tik, Tak.- podśpiewywał sobie kręcąc głową z jednego boku na drugi.
Tik-tak-tik-tak- nagle przyspieszył i wstał biorąc rozpęd rzucił się na jedną z 4 ścian. Usłyszał głuche odbicie.
Jest!- pomyślał i rękoma zaczął zdzierać mech. Już po krótkiej chwili nabił się na małą dziurę w ścianie.
To to!- zawołał radośnie i strząsł resztki mchu z jej okolic. Włożył klucz... pasował! Przekręcił go na bok i popchnął ścianę jednak nic się nie stało. Zaczął kręcić jak oszalały, w końcu, gdy trochę osowiał, usłyszał cichy śmiech. Słyszał go z każdej strony. Z podłogi, z sufitu nawet w głowie ciągle słyszał to samo. Cichy przenikliwy ale za to wżynający w mózg powtarzający się bez ustanku rechot. cz.4
|
|
|
|
Racjonalne myślenie, racjonalne myślenie- powtarzał w myślach oglądając szczegółowo każdy zakamarek pokoju. Jest!- krzyknął entuzjastycznie, chociaż sam zbytnio nie wiedział dlaczego. Otóż znalazł jedynie klucz.
Zwariowałem.. Zwariowałem! Po cholerę mi jakiś pieprzony klucz skoro tu nie ma żadnych zasranych drzwi?!- zaczął krzyczeć mimowolnie. Wtedy zabłysnęła w nim lampka geniuszu.
To wszystko jest zaplanowane, to nie zwykły przypadek że tu jestem... każdy mój ruch jest w planie! Tak, tak! Pamiętam! Ty popaprańcu! Wypuść mnie stąd! Wiem kim jesteś!- zaczął wykrzykiwać, jednak po chwili się uspokoił i dodał:- ale nie wiem, gdzie jestem ja. cz.3
|
|
|
|
Pragnął tego z całej siły, ale to nie mógł być sen. Wiedział że zasłużył na tą całą niepewność, na to całe cierpienie, nie wiedział jedynie... dlaczego. cz.2
|
|
|
|
Powieki powoli osuwały sen z oczu. Czuł się koszmarnie, ból głowy jednak był jego najmniejszym zmartwieniem. Otóż właśnie zrozumiał że miejsce w którym się znajduje nie jest tym samym w którym zasnął. Pokój był dobrze oświetlony a w powietrzu unosił się zapach stęchlizny, ściany, porośnięte mchem i dach pokryty jakąś mazią.
Cholera, jestem w piekle- powiedział do siebie z lekką ironią wyczuwalną w głosie.
Powoli wpadał w obsesje. Żadnego wyjścia, żadnej wskazówki, żadnych żądań, nie wiedział co robić. Próbował sobie wszystko przypominać jednak na marne. Zawsze zataczał koła wracając do punku wyjścia, gdzie jest?
Halo, ktoś mnie słyszy- zaczął krzyczeć kręcąc się wkoło- cholera, czuje się jak w jakimś amerykańskim horrorze.
W końcu opadł, opierając się o ścianę, spuścił głowę. Po chwili ciszy z jego oczu zleciała pierwsza kropla. Po niej druga, trzecia, piąta. Przechylił głowę ku górze, teraz już łkał bez opamiętania. Chciał aby to był sen, tak... Tego właśnie pragnął. cz.1
|
|
|
|
Nie pokazuj mi się więcej na oczy, bo obiecuję zajebę Ci :)
|
|
|
|
Dodaj komentarz