 |
ognistowlosa.moblo.pl
przyjaźń o smaku gumy jabłkowej otoczona kolorowymi liśćmi pachnąca zachodem słońca z cichym skrzypieniem nienaoliwionych huśtawek.
|
|
 |
|
przyjaźń o smaku gumy jabłkowej, otoczona kolorowymi liśćmi, pachnąca zachodem słońca z cichym skrzypieniem nienaoliwionych huśtawek.
|
|
|
|
ignoruję ból w opuszkach palców. na siłę zmuszam je do układania się tak, by wprawione w drżenie struny wydały z siebie jak najlepszy dźwięk. ignoruję uliczny hałas, w głowie wciąż rozbrzmiewają fragmenty, które chcę odtworzyć. tak, początki nie są łatwe. ale obiecałam sobie, że tym razem się nie poddam. dokończę to, co zaczęłam. choćby miało to trwać 5, czy 20 lat. pokonam to moje niezdecydowanie, bo mam już dość tej starej siebie, która łatwo rezygnuje i nie ma sił, by walczyć. z każdym dniem tamtej uprzedniej ognistowłosej jest coraz mniej. a może i ona już zniknęła?
|
|
|
|
nie boję się jutra. nie mam czego żałować, przed czym uciekać. nie interesują mnie już osoby, które nie znaczą w moim życiu nic, a oceniają mnie, jakbym co dzień pisała test ze swojego życia, a oni zasiadali za biurkiem w roli egzaminatorów. pieprzyć ich, pieprzyć teorię. czas na dostosowywanie się do ogólnej opinii minął. teraz czas na własne priorytety, na śmiech, na mnie.
|
|
|
|
zapomniałam o nim, zapomniałam o nich, zapomniałam o problemach, zapomniałam o tym, że to ja jestem tą rozsądną. w zamian za to przypomniałam sobie, jak szczęśliwa potrafię być.
|
|
|
|
najbardziej lubię to, że nawet kiedy wszystko wali się reakcją łańcuchową zawsze mogę pójść tam, gdzie problem traci na swej wadze. tam, gdzie wszystko jest takie proste. gdzie nikt nie opierdala mnie za byle co, i nawet nie trzeba stale rozprawiać o swoich kłopotach. to jest taki mój osobisty świat. tam nikt prócz nas nie ma wstępu.
|
|
|
|
staliśmy się tymi, którzy niegdyś byli dla nas przestrogą.
|
|
|
|
chciałabym poczuć dotyk mrozu na swych policzkach, chciałabym spojrzeć w niebo i zobaczyć miliony płatków śniegu, które stopniowo osadzałyby się na rzęsach. chciałabym poczuć, że świat w końcu znalazł dla mnie miejsce, chciałabym w końcu być, stać najzwyczajniej w świecie pośród wirujących, śnieżnobiałych puchów. oddychać chłodnym powietrzem tak, jakby to był pierwszy raz, rzucać się w ledwo osiadły śnieg, i patrzeć w niebo leżąc na plecach w konturach wcześniej skoku, o tym marzę, i z utęsknieniem czekam, bo wtedy będę naprawiona, a przynajmniej na chwilę.
|
|
|
|
to dziwne, że lubię słuchać o szczęściu zamiast samej go doświadczać.
|
|
|
|
Bo moje serce od najmłodszych lat przesiąknęło wewnętrznych chłodem, zmieniając się powoli w lód. W końcu przychodząc na świat związałam się nierozerwalnie z tym wszystkim, dlatego tam pasuję i tylko na to czekam. Jedynie to jest ważne. Wtedy zaczynam żyć i należeć, być.
|
|
|
|
W życiu liczą się dla mnie trzy rzeczy. Pierwsza i najważniejsza to muzyka, bez niej tracę siły do funkcjonowania. Druga, równie ważna, wzrastająca z roku na rok w swojej istocie to zima. Wtedy czuję, że żyję, świat wraca na swoje miejsce a czas wypełniony jest tym upajającym uczuciem lekkości niczym cudowne, powoli opadające w dół płatki śniegu. Trzecia rzecz stale się zmienia. Czasami jest to bliskość, innym razem śmiech, odpoczynek, spacer, bieg, pisanie, rozmowa...Bez tych rzeczy zniknęłabym, nie byłoby mnie, stałabym się pustą przestrzenią intensywnie wykluczoną z życia.. Ale nie boję się, że tak się stanie, bo przecież nie może być inaczej. Jeszcze nie czas by się poddać, prawda?
|
|
|
|
uwielbiam pomarańczowe niebo ranem.
uwielbiam rozpływające się chmury.
uwielbiam zapach nadchodzącej zimy.
uwielbiam zieloną herbatę.
uwielbiam chestera.
uwielbiam Ciebie..nie, to już nie pasuje. Ciebie nie.
w końcu.
|
|
|
|
Dodaj komentarz