 |
|
zanim kolejny raz powiesz „moja stara”… był 30 września, 2008 roku, kiedy lekarze powiedzieli mi, że serce mojej matki przestało pracować, powiedzieli, że muszę podjąć decyzję, co mają robić… próbować ją wskrzesić, ale to prawdopodobnie połamie jej wszystkie kości i będzie czuła ten cały ból, albo po prostu pozwolić jej odejść w spokoju… miałem więc chwilę na podjęcie decyzji, czy wybieram życie, czy śmierć…
|
|
|
|
...chciałem, żeby decyzja, którą podejmę nie dręczyła mnie przez resztę życia, więc podjąłem decyzję, by pozwolić jej odejść… pamiętam, leżałem przy niej i po prostu płakałem, jak opętany, powiedziałem jej wszystko, za co byłem wdzięczny… podziękowałem za to, jak mnie wychowała… smutne jest to, że był to jeden, jedyny raz, kiedy tak z nią rozmawiałem, nigdy nie powiedziałem mamie, jak bardzo ją kochałem… nigdy nic jej nie powiedziałem, do tamtego momentu… potem pocałowałem ją i pożegnałem się… poszedłem do poczekalni, znów usłyszałem wszystkie te dźwięki, pikanie umilkło, nie było nic… zajrzałem do środka i spytałem „to już koniec.?”, „tak, to koniec.”… do dziś, wciąż myślę o niej, robiąc pracę do szkoły, robiąc cokolwiek, pokazała mi, jak kochać, pokazała mi, jak być uprzejmym, szczerym, dobrym dla ludzi… pokazała mi, jak żyć każdą sekundą, jakby miała być tą ostatnią… i zawsze pomagać potrzebującym, żyć zwyczajnie, żeby inni ludzie mogli po prostu żyć. ;(
|
|
|
|
dorastaliście w latach osiemdziesiątych lub dziewięćdziesiątych.? jak do cholery udało Wam się przeżyć.? samochody nie miały pasów bezpieczeństwa, ani zagłówków no i żadnych airbagów, na tylnym siedzeniu było wesoło, a nie niebezpiecznie, łóżeczka i zabawki były kolorowe i z pewnością polakierowane lakierami ołowiowymi lub innym śmiertelnie groźnym gównem, niebezpieczne były puszki, drzwi samochodów...
|
|
|
|
...butelki od lekarstw i środków czyszczących nie były zabezpieczone, można było jeździć na rowerze bez kasku, a Ci, którzy mieszkali w pobliżu szosy na wzgórzu ustanawiali na rowerach rekordy prędkości, stwierdzając w połowie drogi, że rower z hamulcem był dla starych chyba za drogi… ale po nabraniu pewnej wprawy i kilku wypadkach… panowaliśmy i nad tym, szkoła trwała do południa, a obiad jadło się w domu, niektórzy nie byli dobrzy w budzie i czasami musieli powtarzać rok, nikogo nie wysyłano do psychologa, nikt nie był hiperaktywny, ani nie miał dysleksji, po prostu powtarzał rok i to była jego szansa, wodę piło się z węża ogrodowego lub innych źródeł, a nie ze sterylnych butelek PET...
|
|
|
|
...wcinaliśmy słodycze i pączki, piliśmy oranżadę z prawdziwym cukrem i nie mieliśmy problemów z nadwagą, bo ciągle byliśmy na dworze i byliśmy aktywni, piliśmy całą paczką oranżadę z jednej butli i nikt z tego powodu nie umarł, nie mieliśmy playstations, nintendo, x – boxa, gier video, 99 kanałów w tv, dvd, dolby surround, komórek, komputerów, ani chatroom’ów w internecie, ale mieliśmy przyjaciół, mogliśmy wpadać do kolegów pieszo lub na rowerze, zapukać i zabrać ich na podwórko, lub bawić się u nich, nie zastanawiając się, czy to wypada, można było się bawić do upojenia, pod warunkiem powrotu do domu przed nocą, nie było komórek… i nikt nie wiedział gdzie jesteśmy i co robimy, nieprawdopodobne.! tam na zewnątrz, w tym okrutnym świecie, całkiem bez opieki…
|
|
|
|
...jak to było możliwe.? graliśmy w piłkę na jedną bramę, a jeśli kogoś nie wybrano do drużyny, to się wypłakał i już, nie był to koniec świata, ani trauma, mieliśmy poobcierane kolana i łokcie, złamane kości, czasem wybite zęby, ale nigdy… nigdy nie podawano nikogo z tego powodu do sądu, nikt nie był winien, tylko my sami, nie baliśmy się deszczu, śniegu ani mrozu, nikt nie miał alergii na trawę, kurz, ani krowie mleko… mieliśmy wolność i wolny czas, klęski, sukcesy, zadania… i uczyliśmy się dawać sobie radę… jak udało nam się przeżyć.? jak mogliśmy rozwijać naszą osobowość.? hm… można powiedzieć, że żyliśmy w nudzie, ale kurwa… przecież byliśmy szczęśliwi.
|
|
|
|
zmień coś w swoim życiu, spotykaj się z kimś, kto zupełnie do Ciebie nie pasuje, mów prawdę, naucz się mówić „nie”, nie planuj niczego, spróbuj poznać kogoś przypadkowego, wydaj wszystkie oszczędności, odważ się powiedzieć, że kochasz, śpiewaj głośno, śmiej się z głupich żartów, płacz, powiedz komuś, jak wiele dla Ciebie znaczy, przepraszaj, nie tłum w sobie emocji, śmiej się tak długo, aż rozboli Cię brzuch, żyj i nigdy niczego nie żałuj.
|
|
|
|
to jest Twoje życie, rób to, co kochasz i rób to często, jeśli czegoś nie lubisz – zmień to, jeśli nie lubisz swojej pracy – rzuć ją, jeśli brakuje Ci czasu – przestań oglądać telewizję, jeśli szukasz miłości swojego życia – przestań, ona będzie na Ciebie czekać, kiedy zaczniesz robić rzeczy, które kochasz, przestań nadmiernie wszystko analizować, wszystkie uczucia, emocje są piękne, kiedy jesz, doceniaj najmniejszy kąsek, życie jest proste, otwórz swój umysł, ramiona i serce na nowe rzeczy i ludzi, jesteśmy jednością w swojej różnorodności, spytaj osobę, którą teraz spotkasz o jej pasję i podziel się z nią Twoim inspirującym marzeniem, podróżuj często, zagubienie się pomoże Ci w odnalezieniu siebie, niektóre szanse przytrafiają się tylko raz w życiu – wykorzystaj je, w życiu chodzi o ludzi, których spotykasz na swojej drodze i o wszystko co z nimi możesz stworzyć, więc idź i twórz… życie jest krótkie, żyj swoimi marzeniami i ubierz się w swoją pasję.
|
|
|
|
nigdy nie przestaniesz kogoś kochać, po prostu nauczysz się jakoś bez niego żyć.
|
|
|
|
zakurzone dusze inhalowane smogiem, odnajdźmy spokój zgubiony gdzieś za rogiem.
|
|
|
|
nie boisz się spróbować jeszcze raz - boisz się cierpieć z tego samego powodu.
|
|
|
|
poddaje się... nie będę o niego walczyć, bo chcę jego szczęścia, chcę, żeby posmakował prawdziwej miłości i obdarzył uczuciem dziewczynę, która naprawdę będzie na to zasługiwać… chcę, żeby ona wywoływała uśmiech na jego twarzy… pisząc to cholernie boli mnie serce, które tak naprawdę złamałoby się na milion małych kawałków, gdybym go zobaczyła w objęciach innej dziewczyny... wiem, że mam ciężki charakter i nie chcę, by się ze mną męczył, ale to nie zmienia faktu, że bardzo mocno go kocham i nie chcę już żyć, gdy jego nie ma obok... jego nieobecność zbyt mocno boli… to tak, jakby ktoś wyrwał mi z piersi serce i krzyknął ‘żyj’.
|
|
|
|
Dodaj komentarz