 |
hate_love.moblo.pl
mając w pamięci chwile które sprawiają że serce pęka nam po raz kolejny nie ruszymy naprzód. nie damy rady sprostać kolejnym przeciwnościom losu. musimy zapomnieć
|
|
 |
|
mając w pamięci chwile, które sprawiają, że serce pęka nam po raz kolejny, nie ruszymy naprzód. nie damy rady sprostać kolejnym przeciwnościom losu. musimy zapomnieć, nie rozdrapywać starych ran, które bliskie są wygojenia. trzeba stawić czoło problemom i nigdy więcej nie patrzeć wstecz.
|
|
|
|
*część druga* stałeś tam Ty. ubrany w kurtkę, która nie raz mnie ogrzewała, szalik swojego ulubionego klubu i z czerwonym z zimna nosem. w ręce trzymałeś termos. "wiem, że w takie wieczory jak ten uwielbiasz kakao. takie jak zawsze." wszedłeś do środka przy okazji wnosząc do mieszkania pełno śniegu. rzuciłam Ci się w ramiona i uścisnęłam najmocniej, jak się da. "nie przejmuj się tym co gadają inni. po prostu Ci zazdroszczą." spojrzałeś głęboko w moje oczy i wypowiedziałeś dwa słowa. "kocham Cię". "ja Ciebie też i nigdy nie przestanę." / hate_love
|
|
|
|
*część pierwsza* mrok ogarniał pokój. ja wtulona w poduszkę, z paczką paprykowych lay'sów siedziałam na łóżku.w słuchawkach słyszałam swoją ulubioną piosenką Coldplay'a - The scientist. byłam bezsilna. chciałam gdzieś uciec. Gdzieś, gdzie nikt nie będzie mnie ranił, gdzie mogłabym być beztrosko szczęśliwa. wtedy usłyszałam rozlegający się po całym pokoju dźwięk sms'a. to on. "Skarbie, wyłącz tą piosenkę. nie chce, żebyś była smutna. teraz otwórz mi drzwi, bo marznę!" zbiegłam jak najszybciej się da po schodach i otworzyłam drzwi.
|
|
|
|
Usiadłam na łóżku podkulając nogi. Owinęłam się moim najcieplejszym kocem. W mojej głowie roiło się od pytań. „Czy chcesz to wszystko poświęcić, dla czegoś, co może nie przetrwać?” „Czy warto?” . I wtedy napisałeś Ty. „Nie zastanawiaj się tak długo, bo pierwsza myśl jest zawsze najlepsza. Wyjrzyj przez okno.” Zrobiłam, tak jak napisałeś i ujrzałam Ciebie. Całego w śniegu, z ogromnym misiem w dłoniach z napisem „Kocham Cię”. To chyba wystarczający powód, żeby zaryzykować.
|
|
|
|
przeszłość. niby to coś co było, ale ma wielkie znaczenie w teraźniejszości. jej skutki mogą się ciągnąć latami. w końcu zapomnimy. będzie spokojnie, będziemy żyć normalnie. lecz to co było, może powrócić. ze zdwojoną siłą. w każdej chwili. musimy być na to przygotowani i z walczyć. do końca. zwyciężymy.
|
|
|
|
Objął mnie jeszcze mocniej i uniósł do góry, tak że stałam na koniuszkach palców, a całował tak, jakby nigdy nie miał przestać, ja zaś odpowiadałam tym samym. Cudowna chwila, jedna z tych, gdy nic innego się nie liczy. Czułam jego – i nic więcej. Pocałunek – i nic więcej. Słyszałam tylko stukot jego serca. Myśleć mogłam tylko o nim, a także o tym, jak bardzo tego pragnęłam, jakie to szczęście, iż w końcu się stało, oraz o tym, jak będę walczyła, by tego nie utracić. Tego właśnie chciałam. Tego chłopaka. Takiego życia. Takiej siebie. Nigdy już nie wrócę do dawnego życia, ale kompletnie się tym nie przejmowałam. Byłam szczęśliwa. Bezpieczna. Tam, gdzie chciałam być. (część 2)
|
|
|
|
Przyciągnął mnie do siebie i nachylił się, aż poczułam na wargach jego oddech. Serce mi tak łomotało, że ledwie mogłam oddychać. Byłam pewna, że zaraz znowu nam coś przeszkodzi, zamarłam więc w napięciu, czując bolesny skurcz w brzuchu. Nawet kiedy jego wargi dotknęły moich, czekałam, że zaraz się wyprostuje i cofnie. Ale jego usta naparły na moje i się rozchyliły. I pocałował mnie. Naprawdę pocałował – ramiona mnie otulały, wargi poruszały się na moich wargach pewnie i spokojnie, jakby uznał, że tego właśnie chce i nie zamierza się cofać. Zarzuciłam mu ręce na szyję. (część 1)
|
|
|
|
‘Ja Cię potrzebuję’. Ale tego, rzecz jasna, nie powiedziałam. Jak miałabym to zrobić, żeby nie zabrzmiało to dziwnie? Ale czułam to bardzo mocno, serce waliło mi o żebra i to nie było żadne romantyczne srutu-tutu: „Ach, nie mogę żyć bez Ciebie!”, ale coś znacznie głębszego i poważniejszego.
|
|
|
|
Dobrze było zbudzić się i go zobaczyć. Kiedy teraz na niego patrzyłam, poczułam, jak bardzo jest mi dobrze. Broniłam się przed tym, wszystko byłoby prostsze, gdybyśmy byli tylko przyjaciółmi, ale… Ale było inaczej, przynajmniej dla mnie. Chciałam do niego podejść, przytulić się, rozmawiać z nim. Chciałam spytać, o czym myśli. Chciałam powiedzieć mu, że wszystko będzie dobrze, i to samo usłyszeć od niego. Prawda, czy nie, po prostu chciałam to powiedzieć, usłyszeć, poczuć wokół siebie jego ramiona, usłyszeć, jak dudni jego głos i jak rozlega się jego śmiech, od którego szybciej biło mi serce.
|
|
|
|
jednego dnia Ci zależy, drugiego masz wyjebane. taka jest kolej rzeczy.
|
|
|
|
Po jakiego grzyba ją całował? Nie planował tego. Nawet o tym nie myślał. Chociaż gdyby miał kogoś wybrać, to właśnie ją. Mimo wszystko, to co zrobił, było głupie. Biedaczka pomyśli sobie teraz niewiadomo co. Na pewno się zakocha. Fatalnie posunięcie i do tego bardzo groźne w skutkach. Nie ma wyjścia, trzeba to jakoś delikatnie odkręcić. Zresztą może lepiej tego nie ruszać? Kiedy przyjdzie odpowiedni moment, po prostu odwróci się o odejdzie, jak miał to w zwyczaju. A ona trochę potęskni, trochę popłacze, posłucha smutnych piosenek i przeczyta kilka wierszy. Pewnie go znienawidzi, ale to już nie jego problem. Nie zamierza w tym uczestniczyć. Najlepiej o wszystkim zapomnieć. To przypadek. Głupi wygłup. Nic więcej. / Agata Mańczyk "Duża kieszeń na kłopoty"
|
|
|
|
Dodaj komentarz