 |
|
to, że wtedy go kochałaś, nie miało nic wspólnego z nim.
|
|
|
|
wybucham śmiechem, kiedy uświadamiam sobie kolejny raz, że chociaż znamy się już tak długo, tak dobrze i jesteśmy ze sobą znacznie bliżej, niż blisko. a mi wciąż miękną kolana, gdy Go widzę, a na twarzy pojawia się ten sam uśmiech i rumieńce, które nie chciały mnie opuszczać przez cały dzień, kiedy spojrzał mi raz w oczy przez ułamek sekundy. czuję łaskotki w sercu, a w środku macha mocno skrzydłami całe stado motyli, z każdym Jego dotykiem. i znów wiem, jak jest być tak niewinnie, słodko zakochanym.
|
|
|
|
żyjesz naprawdę, gdy masz świadomość, że rzeczy, które jeszcze tak niedawno były jedynie nieosiągalnym marzeniem i leżały zamknięte w graniach wyobraźni, dzisiaj są twoją codziennością.
|
|
|
|
chyba najwyższy czas wziąć się w garść. wstać i zacząć układać swoje życie. wystartować na nowa, teraz, kiedy mam największe szanse żyć lepiej i zostawić za sobą bagaż z przeszłości, o właśnie tutaj i teraz. rzucić wszystko i zrobić wielki krok w stronę czegoś innego, zmienić się, na lepsze. zacząć wszystko jeszcze raz, z nowym zapałem, ambicjami, marzeniami. i z uśmiechem na twarzy, bo mam Jego i wiem, że miłość ułoży wszystko w jedną dobrą całość, znów.
|
|
|
|
a w moim prywatnym raju na drzewach rosną soczyste pomarańcze, mandarynki, arbuzy i truskawki, a ja wcale nie mam na nie uczulenia. noce są ciepłe, a wieczorami słychać echo pięknej muzyki gdzieś z oddali delikatne zakłócanej cykaniem świerszczy. zachody słońca są najpiękniejszym momentem dnia, a po deszczu zawsze wychodzi tęcza. noc jest zawsze pełna jasnych gwiazd, a niebo ma czekolady kolor twoich oczu.
|
|
|
|
w najśmielszych przypuszczeniach nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo ludzie mogą mieć nie po kolei, nie miałam pojęcia jak bardzo nawet dorośli są w stanie irytować. nie rozumiem, co desperacja może zrobić z człowiekiem. miłość, zdrada i brak kontrolowanych emocji. do czego jeszcze jesteśmy w stanie się posunąć? czy osoba starsza ode mnie dwa razy może być aż tak fałszywa? to, co ja czerpię z każdej mojej porażki i sposób, w jaki staram się uczyć na błędach jest według mnie oczywisty w ludzkiej psychice. dlaczego inni chcą próbować siły, szantażu słów. nie miałam pojęcia jak blisko mnie jest ktoś naprawdę szalony. psychopatka, desperatka, złodziejka, ktoś kto naprawdę potrzebuje pomocy. nasuwa mi się tylko jedno pytanie bez odpowiedzi: jak można?! i jeden wniosek chyba jednak nie jestem do końca nienormalna.
|
|
|
|
ona ma nasrane w główce, z każdym dniem to udowadnia.
|
|
|
|
wkurzają mnie ludzie. denerwują ze swoim swoistym chamstwem, swoimi problemami i aluzjami, do wszystkich. beznadziejnymi atakami, ciągłą ścieżką wojenną, myśleniem, że im bardziej są źli, tym są lepsi. ludzie i ich chore pytania, wredne odpowiedzi i cała fałszywość którą częstują mnie na każdym kroku.
|
|
|
|
może i jestem jakaś dziwna, ale nigdy nie marzyłam, nawet jako dziecko o sławie. o wielkiej rezydencji na lazurowym wybrzeżu i mojej twarzy na pierwszych stronach gazet. twarzy pięknej, tak bardzo fałszywej, retuszowanej, obklejonej paroma warstwami pudru, z powiekami uginającymi się pod ciężarem sztucznych rzęs i tuszu. nie chciałam sztabu ludzi na usługi, najdroższych samochodów, ani romansów z umięśnionymi piłkarzami, opisanych z pikantnymi szczegółami w brukowcach, nie, nie, nie. od zawsze jedynym czego moim zdaniem człowiek potrzebuje do szczęścia jest rodzina, a co za tym idzie prawdziwa miłość, życzliwość, dobroć i przyjaźń, choć tak wielu ludzi sądzi, że wybierając to przegrywa życie, bo traci szansę na karierę. niestety, prawda jest inna, ale dopiero życie może nam to udowodnić.
|
|
|
|
kochaj, tak do utraty świadomości, całuj tak, bym czuła, że potrafię wznieść się i latać pośród puszystych obłoków mojego własnego nieba.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
