 |
|
- skoczysz do sklepu ? - zapytała mama wstawiając głowę do mojego pokoju.- po co? - mój głos był pełen znudzenia.- zawsze zapominam o proszku do pieczenia.. jak zrobię tort ? -dobra, idę.- powiedziałam i leniwie podniosłam się z łóżka. za oknem wiatr targał nagimi gałęziami drzew. przeczesałam palcami rozpuszczone włosy i przemyłam zaspaną twarz. ubrałam adidasy i wciągnęłam ulubioną bluzę. zakładając kaptur, wyszłam na nieprzyjemne powietrze. po pięciu minutach dotarłam do sklepu, żałując że nie wzięłam słuchawek. błądząc między półkami odnalazłam proszek i już miałam iść do kasy, gdy ujrzałam znajomą kurtkę. stał kilka kroków ode mnie, w dłoni trzymając piwo. więc jednak znów zaczął. znów się pogrążał. z bijącym sercem oparłam się o ścianę. chciałam podejść i zamienić z nim słowo, spytać, jak teraz żyje. po chwili wzięłam głęboki oddech i zbierając się w sobie, wyszłam zza rogu. już otwierałam usta, gdy spostrzegłam, że zniknął. znów zniknął, burząc równowagę mojego świata./N
|
|
|
|
była trzecia w nocy, gdy nie mogąc zasnąć, ubrała się i wyszła z domu. nawet sen nie pozwalał jej teraz na oderwanie od codzienności. w każdym pojawiał się On. uśmiechnięty, patrzący na nią swoimi brązowymi oczami. zakochanymi oczami. śnił jej się taki, jakim nie chciała go zapamiętać. wolała w myślach przywoływać go jako drania, który ją zostawił. ale nie potrafiła. dusząc się z tęsknoty usiadła na ławce w parku, zaciągając się nocnym powietrzem. mimowolnie jej wzrok powędrował na drzewo rosnące obok, w którego korze wyryty był napis "J + K = ℒℴѵℯ". w ostatnie wakacje pierwszy raz powiedział, że ją kocha. właśnie wtedy, za pomocą scyzoryka upamiętnił ten dzień. litery oświetlone lekko blaskiem księżyca, nagle się rozmazały. zorientowała się, że płacze. zakryła oczy dłońmi i rozmazała słone łzy na policzkach. szloch delikatnie wstrząsał jej ramionami. nagle dostrzegła znajomy kształt. nim spostrzegła, pomógł jej wstać i mocno do siebie przytulił. - Przecież obiecałem, że na zawsze./N
|
|
|
|
teraz w środku zimy, marzę o jak najszybszym nadejściu wiosny, tej prawdziwej. przecież to taka magiczna pora roku. wszystko odżywa. może odżyłoby i moje serce ? pewnie znów by zmiękło i zapragnęło kochać. ale to przecież byłaby ten idealny czas, wtedy wszystko wydaje się takie proste. świeciło by słońce, rozganiając chmury, ogrzałoby zmarznięte uczucia. ciepły wiatr przywiałby nowe nadzieje. mogłabym więcej. mogłabym pokochać na nowo. na nowo i mocniej. ciągle tą samą osobę./ nieswiadomosc
|
|
|
|
pod kilkoma kocami i przy grzejniku, moim ciałem wstrząsały dreszcze. nie wiem co było ich przyczyną. może za duża ilość whisky, może gorączka a może zwyczajna tęsknota za Tobą. w dłoniach trzymałam kubek nienapoczętej herbaty, jednak połowa ubyła już z kubka z powodu drżenia rąk. kilka plam na dywanie powiększało się z każdą chwilą. zimno zżerało mnie od opuszek palców aż po czubki rzęs. nie oszczędziło serca, które łomotało jak szalone. coraz szybciej. nagle poczułam falę gorąca. i znowu to samo pytanie: to alkohol, skok temperatury, czy może gdzieś tam na drugim końcu miasta, pomyślałeś o mnie ? / nieswiadomosc
|
|
|
|
tylko cisza mnie nie bolała. to z niej zbudowałam wokół siebie mur. to nią się broniłam i ona otulała mnie do snu. nigdy nie wytykała mi błędów. jednak kiedyś sama wszystko zniszczyłam, budząc się pewnego dnia z krzykiem. z jego imieniem na ustach. nawet cisza mnie zdradziła. nie zostało nic./N
|
|
|
|
otula mnie ciepła kołdra. gardło mam suche. muszę wstać. nie. muszę. nie chcę. chcę. nie mogę. siła ciążenia przykuwa mnie do łóżka. nie mogę oddychać. nie mogę mówić. muszę wstać. jestem słaba. zbyt słaba by wstać z łóżka, a co dopiero żyć./ nieswiadomosc
|
|
|
|
a w Wigilię tak po prostu spakował się i odszedł trzaskając drzwiami, w wyniku czego roztrzaskał bombki, które nie utrzymały się na choince i moje serce, które swymi odłamkami zasypało pokój./N
|
|
|
|
tyle słów i spojrzeń mam jeszcze dla Ciebie./N
|
|
|
|
nienawidzę tęsknić za kimś, kogo nigdy nie miałam i zapewne nie będę mieć. nienawidzę tęsknić i wmawiać wszystkim wokół, że już zapomniałam./ N
|
|
|
|
stanęła półnago przed lustrem. jego gładka powierzchnia odbijała wiotkie ciało. wystające kości obleczone bladą skórą. tylko tak czuła się bezpiecznie. widząc każde żebro i każde zakrzywienie. była wtedy tak pozornie silna, lekka i czysta. pusta. myślała czasem, że wraz z kilogramami straci wagę tej miłości. że będzie jej lżej, dużo lżej. ale nie było. cholernie uparte serce wciąż wybijało swój rytm, może trochę nie równo ale jednak. nie powstrzymało go nawet kilka głębokich nacięć wzdłuż linii żeber i na nadgarstkach. a ona przecież tak bardzo chciała przestać istnieć. stać się kupką kości, a potem pyłem. po prostu, zniknąć. / nieswiadomosc
|
|
|
|
myślałam, że to miłość. przez długi czas wmawiałam sobie, że jestem zakochana. ale ile można oszukiwać nawet samą siebie ? nie mówiąc o wszystkich wokół. ale pamiętam, ze kiedyś poczułam smak miłości. studiowałam wtedy każdą literę w wiadomości od niego. skakałam pod sufit, z powodu każdego dwukropka i gwiazdki. szukałam go wzrokiem tam, gdzie nie miał prawa być i nie mogłam wyzbyć się z go z myśli, nawet we śnie. wtedy wiedziałam, że to właśnie to. a teraz ? teraz na pełnej automatyce odpisuję "ja ciebie też", oddaję pocałunki myśląc o sprawdzianie z matematyki i chwytam obojętnie za rękę, wspominając jak w książkach opisywali te uczucia całkiem inaczej./nieswiadomosc
|
|
|
|
Dodaj komentarz
