stanęła półnago przed lustrem. jego gładka powierzchnia odbijała wiotkie ciało. wystające kości obleczone bladą skórą. tylko tak czuła się bezpiecznie. widząc każde żebro i każde zakrzywienie. była wtedy tak pozornie silna, lekka i czysta. pusta. myślała czasem, że wraz z kilogramami straci wagę tej miłości. że będzie jej lżej, dużo lżej. ale nie było. cholernie uparte serce wciąż wybijało swój rytm, może trochę nie równo ale jednak. nie powstrzymało go nawet kilka głębokich nacięć wzdłuż linii żeber i na nadgarstkach. a ona przecież tak bardzo chciała przestać istnieć. stać się kupką kości, a potem pyłem. po prostu, zniknąć. / nieswiadomosc

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!