 |
|
II. Lecz to co zrobiłeś, to że nie wstałeś nawet, aby się wytłumaczyć bądź rozjaśnić dziadkowi i babci sytuacji doprowadziło mnie jedynie do większego zdenerwowania. Przez cały dzień działałeś mi na nerwy tak, że starałam się Ciebie jedynie unikać. Przeklinałam Cię pod każdym największym względem, jakim mogłam i potrafiłam. Czułam do Ciebie coś czego nie mogłam wyrazić najprostszymi nawet słowami. A wiesz dlaczego? Bo widziałam w Tobie siebie sprzed lat. Tak, byłeś dzisiaj właśnie taki, jak ja kiedyś. To mnie jedynie bardziej zezłościło co sprawiło, że nie powstrzymywałam się przed żadnymi docinkami do Ciebie. W Tobie był obraz mojego życia, od którego zaczęło się piekło, które ciągnie się do dziś. Próbowałam Cię przed tym ostrzec, ale Ty nie słuchałeś. A później sam usłyszałeś pewne słowa, które były jedynie zniszczeniem wszystkim fundamentów przez nas w życiu budowanych.
|
|
|
|
Czy ja to zapomnę? Na pewno nie. Nie da się ot tak zapomnieć o dniu, który nie tylko zniszczył wewnętrzny spokój, ale sprawił, że pierwszy raz od wielu lat straciłam zdrowie i nerwy na tak poważną kłótnię. Nie pamiętam nawet czy mój ostatni taki prawdziwy i mocny płacz, przepełniony właśnie bólem nie miał miejsca w dniu, kiedy musiałam opuścić dom i jechać do szpitala. Dzisiaj, kiedy każdy chciał przemówić drugiemu do rozsądku, kiedy każde z nas praktycznie się przekrzykiwało i wypominało te wszystkie błędy, obarczając jednocześnie wyłącznie mnie za to co jest w naszym domu, zrozumiałam, że nigdy nie zapanuje tu ciepło domowego ogniska. Pojęłam w pełni, że nie tylko mówię o tym co widzę i czuję, ale że tak naprawdę jest. Dzisiejsze wydarzenia jedynie były dowodem na to, jak radykalne kroki czasami trzeba stawiać, aby dojść do pewnego celu, aby do końca zrozumieć kim się jest, jak bardzo się komuś niszczy życie przez wieczną nienawiść i niepogodzenie się z przeszłością.
|
|
|
|
Do tej pory nie jestem w stanie zapomnieć szoku, który przeżyłam kilka godzin temu. Te kłótnie, które ustały dopiero po dziesięciu godzinach, ten strach, nienawiść. Po co to akurat było nam potrzebne, jeszcze w tym momencie przed świętami? I tak większość z nas nie doszła do żadnego wniosku, nic nie zrozumiała, bo jakby to mogło być inaczej. Każdy zaślepiony swoimi słowami, praktycznie mało kto widzi to, że nic się nie zmieniło i wrócił porządek normalnych dni. Chociaż próby pokazania tego co się stało złe, co miało bardzo negatywny wpływ na nas były błędem, bo i tak to wszystko przeminęło z czasem. A ból? Oczywiście, że pozostał. Do tej pory czuję, jak moje powieki są ciężkie od płaczu, jak szczypią mnie oczy, bo za dużo tego wszystkiego było. Co mi po tym, że wezmę jakieś lekarstwa skoro i tak nikt nie zabierze ode mnie bólu, który noszę w sercu, którego nikt się nie pozbędzie, bo każdy będzie miał swoją, inną wizję tego co się wydarzyło i nikogo to nie będzie obchodziło?
|
|
|
|
Pół nocy walczyłam ze sobą, aby zasnąć. Nie wiedziałam co mnie czeka następnego dnia. Byłam jedynie świadoma tego, że moje zachowanie nie budzi niczego dobrego. Sądziłam, że w nocy będę się co chwilę budzić, ale nie chciałam brać tabletek, które jedynie otumaniły by mój organizm już do końca. Przekładając się z jednego końca łóżka na drugi co jakiś czas spoglądałam na niebo i szukałam ulubionej gwiazdy. Co chwilę walczyłam z muzyką, która niezależnie od stopnia pod głoszenia i tak mi przeszkadzała. A cisza? To już kompletnie była w stanie mnie udusić. Powracałam do wielu rzeczy, analizowałam obecny ciąg własnego życia, ale nawet to nie dawało mi żadnego spokoju. Dopiero, gdy na zegarku zauważyłam, że jest już piąta rano odruchowo zajrzałam na gadu. Byłam przekonana, że nic tam na mnie nie czeka, żadna wiadomość, ale myliłam się. Z pozoru kilka prostych słów tam napisanych, ale przez ponad pół godziny czytałam je bez przerwy uświadamiając sobie,jak bardzo się cieszę z Jego odpowiedzi.
|
|
|
|
Jak długo mam jeszcze patrzeć w Twoje oczy i udawać, że wcale mnie nie ruszyło to, jak się zachowałaś nie tylko względem mnie, ale i całej rodziny? Jak długo mam udawać, że widzę, jak się starasz, a tak naprawdę nie odczuwam nic z Twojego zachowania prócz łaski, którą ofiarowujesz jedynie przez to, że dziś musisz płacić za swoją głupotę? Sądzisz, a może jesteś przekonana, że nie widzę w Tobie tej nienawiści do mnie? Ile razy tylko Twój wzrok spotka się z moim ja już wiem co się dzieje, co jest nie tak. Ile razy tylko coś do mnie powiesz, a ja wyczuwam już złość w Twoich słowach i kolejną niechęć nie do życia, lecz do tego co nas otacza oraz co dzieli. Mówisz, że chcesz mieć normalny dom, rodzinę, ale dlaczego kiedy ktoś chce Ci pomóc, chce być skończyła z tym co naprawdę Cię zaczyna coraz bardziej wykańczać, to Ty unosisz się swoim honorem i dajesz wyraźnie do zrozumienia, że takiej pomocy nie chcesz? Takim zachowaniem chcesz dawać przykład i uczyć nas tego, jak sami mamy żyć?
|
|
|
|
Nie wytrzymałam, kiedy powiedziałaś, że jesteś kurwą. Jakim prawem mogłaś to zrobić?! Jakim prawem do jasnej cholery mogłaś tak na siebie powiedzieć?! Wykrzyczałaś mi w twarz bez żadnych ociągnięć, że jestem nie tylko niechcianym dzieckiem, ale też bachorem, którego nie znasz ojca, tak? Powiedziałaś, że się puściłaś i jestem zwyczajną, niechcianą wpadką, którą musisz od tych ponad dziewiętnastu lat utrzymywać. Nie pomyślałaś, że ja Ci nie uwierzyłam? Bo, ile razy powtarzałaś mi kto jest moim ojcem, no ile? I tak nagle zmieniłaś swoje zdanie wyłącznie po to, aby dać mi wyraźnie do zrozumienia, że jest inaczej? Wiem, że robiłaś to z premedytacją, chciałaś, abym poczuła jeszcze większe obrzydzenie i nienawiść do Ciebie, ale to Ci nie wyszło. Nie udało Ci się do mnie dotrzeć właśnie w taki sposób, za który Ty się chwyciłaś. Zaczęłaś mi wypominać w tym samym czasie moje błędy. Chwytałaś się za najgorsze sprawy z przeszłości, o których nie miałaś żadnego pojęcia, bo chciałaś jedynie zemsty.
|
|
|
|
Nie zrobiłam Ci nic za co miałbyś prawo mnie karać swoimi zarzutami i oskarżeniami. Nie powiedziałam w Twoim kierunku żadnego, negatywnego słowa, które miało prawo Cię zaboleć. Praktycznie nie powiedziałam nic. Uciekłam jedynie do swojego pokoju, gdzie nie byłam w stanie powstrzymać już tych słonych łez, które dzisiaj od rana spływają co chwilę po moich policzkach. Próbowałam Ci coś wyjaśnić, lecz Ty nie chciałeś słuchać. Miałeś swoją wersję wydarzeń, chciałeś Go bronić, ale nie liczyłeś się z tym, że przez Jego głupie zachowanie Twojej jedynej córce coś mogłoby się stać. Nie widziałeś tego, jak wyszła zapłakana i zła na miasto, gdzie nie chciała, aby ktoś za Nią szedł. Nie widziałeś, ani tym bardziej nie słyszałeś, ile nabrała się środków na uspokojenie zanim wyszła z domu. Nie chciałeś o tym wiedzieć nic. Dla Ciebie liczyło się jedynie to co Ty sam uroiłeś w swojej głowie pomimo, że nie miałeś żadnych argumentów, które potwierdziłyby Twoją tezę.
|
|
|
|
Nie rozumiem tego, jak tymi kilkoma słowami byłeś w stanie mnie zniszczyć. Dlaczego wtedy zamiast usiąść obok mnie i wysłuchać co mam do powiedzenia podniosłeś swoją dłoń chcąc mnie uderzyć prosto w twarz. Nie rozumiałeś żadnych moich tłumaczeń, które krzyczałam, a które wcześniej próbowałam Ci powiedzieć. Nie obchodziło Cię to, jak bardzo zabolały mnie słowa mamy, kiedy powiedziała, że Ona nas nie chce, że wypiera się nas tylko dlatego, że nie jesteśmy dla Niej idealnymi dziećmi. Wiedziałeś, że miałam rację mówiąc w pełni roztrzęsienia, że za parę godzin wszystko się zmieni, że On znów stanie się Jej ulubionym, a nawet najukochańszym pupilkiem, a ja zaś zostanę odrzucona i całe zło się przeniesie na mnie pomimo, że nic nie zrobiłam. Widziałam to w Twoich oczach, dziadku. Widziałam ten ból i zmieszanie. Próbowałeś później coś z tym zrobić, lecz nie powstrzymałeś się. Wyzwałeś mnie od najgorszych. Nie szczędziłeś się w słowach. Zdawałeś sobie sprawę z tego, jak zabolą mnie Twoje słowa.
|
|
|
|
Siedząc na podłodze oparta o łóżko już nie powstrzymuję łez, które strumieniami spływają po moich policzkach. Nie zwracam uwagi na to, że coraz bardziej i mocniej się duszę nie mogąc przy tym złapać oddechu. Podkurczam tylko nogi, dłonie zaciskam w pięści i zastanawiam się nad własnym życiem. Stawiam sobie pytania odnośnie przyjaciół, gdzie oni są, dlaczego nie ma nikogo, gdzie mogłabym napisać bądź zadzwonić ze świadomością, że mam do kogo uciec bądź aby ten ktoś zagwarantował mi swoją obecność przy mnie. Nie ma do kogo też zadzwonić, aby wykrzyczeć, jakie złe, czarne scenariusze przebiegają przez głowę, bo w jednej chwili szuka się odpowiedniej ucieczki z tego świata. Jest wyłącznie lęk, strach, roztrzęsienie, czarne myśli i niepewność. Bo każda droga, którą chcę wybrać niesie za sobą zbyt wiele konsekwencji.
|
|
 |
|
Być może ludzie mylą miłość z przyzwyczajeniem. Przecież tak dobrze jest czuć się potrzebnym i najważniejszym człowiekiem dla tej drugiej osoby. Tak dobrze widzieć uśmiech drugiego człowieka, który motywuje do działania. A czułość, która wytworzyła się między nimi? Przecież nie zrezygnują tak łatwo z rozpalających dotyków, zniewalających spojrzeń, wieczornych uniesień. I chociażby nie była to miłość, to tak wiele razem przeszli, że czują się dobrze idąc razem przez życie. Są szczęśliwi i dają szczęście, a być może to tylko zwykłe przyzwyczajenie, które ma niewiele wspólnego z gorącą miłością. / napisana
|
|
|
|
Umarła we mnie nadzieja na to, że coś się zmieni. Oczywiście, że to były wyłącznie jedynie moje marzenia, że ktoś coś zrozumiał, że może w końcu uda nam się stworzyć dom pełen ciepła i miłości, ale jasne było, że tak się nigdy nie stanie. To życie było już na starcie przegrane. Jak można stworzyć rodzinę z kimś, kto jest tylko niechcianym dzieckiem, które sprawia więcej kłopotów niż przynosi radości? Nikt z resztą nie szuka przyczyn dlaczego taka jestem, a nie inna. Widzą we mnie tylko to zło, którego nie chcą się pozbyć, bo się boją? Widzą jedynie twarz człowieka, które przypominam nie po wyglądzie, ale po charakterze. Nie mają odwagi zrobić tego kroku, który sprawi, że zniknę z ich życia na zawsze, bo mają przy tym wiele do stracenia. Lecz już długo tak się bawić w to wszystko nie będę. Po co mam mieszkać tu, gdzie i tak czuję się samotna, skoro mogę zdać maturę, pójść do pracy i się wynieść, gdzieś gdzie będę sama, gdzie będę miała spokój od wszystkiego i wszystkich?
|
|
|
|
I. Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak bardzo Cię teraz nienawidzę. Zostałeś już w całości stracony w moich oczach. Skoro przez Ciebie nasza Mama się nas wyparła, to Ty dla mnie nie istniejesz. Jesteś jedynie kimś, kto nie zna życia, kimś kogo każdy zawsze będzie głaskać po głowie i kimś kto się nie nauczy tego życia. Może i dzieli nas tylko sześć lat różnicy, ale będąc w Twoim wieku też nic nie wiedziałam o życiu, też byłam za bardzo rozpuszczona i rozkapryszona. Dostawałam wszystko to co chciałam, praktycznie nie brakowało mi niczego prócz jednego, tego co było najważniejsze w każdej rodzinie. Nie miałam miłości od nikogo. Ty zaś ją dostajesz, czasami wydaje się, że dostajesz jej za dużo. Wykorzystujesz każdą sytuację, każdy moment, bo wiesz, że wszyscy Ci ulegną prócz mnie. Ja w przeciwieństwie do nich staram się pokazać Ci życie z tej prawdziwej, negatywnej strony.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
