 |
|
Poprzez cierpienie nie stajesz się tak bardzo piękny, jakbyś chciał. Stajesz się zgorzkniały i szczęśliwy mniej. Proszę, by dobrze zrozumiano mnie, by dobrze zrozumiano mnie.
|
|
|
|
Niektórzy są tak bardzo w tyle, że myślą że prowadzą, niektórzy czekają w kolejkach na zielone światło, niektórzy muszą zapytać mamę o zgodę.
Trzeba kiwnąć im głową i powiedzieć "już możesz" , trzeba głaskać po głowie, prawić im komplementy, żeby się czuli kompletni wobec swych kompetencji, żeby podjęli choć próbę, wciąż mierzą czas i dystans, za to trening jest środkiem, który kreuje mistrza. Jeśli nie wierzysz w to, co robisz nie przekonasz nikogo, trzeba wierzyć tak bardzo, że starczy za tych co wątpią.
|
|
|
|
Każdy dzień mija tak, jak wszystko czego żal Ci tracić, każdego dnia możesz zubożeć albo się wzbogacić. Każdego dnia masz prawo mówić o tym, co Cię boli, każdego dnia, lecz nie każdy dzień na to pozwoli. Każdego dnia upadam i się podnoszę, każdego dnia rodzę się na nowo i znowu zamieniam się w proszek.
|
|
 |
|
Spojrzałam w lustro, które wisiało tuż przede mną, kiedy zamknęłam się w łazience. Miałam się tam uspokoić, ale jednak nie byłam w stanie tego zrobić. Chciałam się od czegoś oderwać, chciałam zapomnieć o istniejącym dla mnie świecie i uciec tam, gdzie nikt nie miałby prawa wstępu za mną. Wiedziałam jednak, że mój pomysł może kolejny raz nie wypalić. Przecież, ile razy próbowałam to zrobić, a za każdym razem zaczęło mi brakować sił, bo przed moimi oczami pojawiały się coraz to nowsze powody, aby tego nie robić? Spoglądając w błękitne tęczówki, widziałam w nich jedynie nienawiść do samej siebie i złość, która wręcz ze mnie kipiała. Chciałam ten obraz zniszczyć, ale zanim zdążyłam podnieść pięść, uświadomiłam sobie, że doprowadzę się wyłącznie do okaleczenia ręki, a całe to zło zawsze będę widzieć. Pojawiło się wtedy przede mną wiele różnych pytań. Zaczynając od tego kim jestem, co we mnie naprawdę siedzi, kończąc na tym, jak bardzo chcę znać przyszłość, aby ominąć te nieporozumienia.
|
|
|
|
Mój policzek był oparty o chłodny panel, a ciało bezwładnie leżało na pozostałym kawałku podłogi. Wsłuchiwałam się w rytm bijącego serca, które momentami próbowało wyskoczyć z mojej piersi. Pragnęłam ciszy i spokoju. Potrzebowałam opanowania, którego od pewnego czasu nie miałam, a którego tak bardzo potrzebowałam. Nie wiedziałam co wtedy się ze mną działo. Nic nie działało w tamtej chwili na mnie. Szantaże, prośby czy błagania organizmu o odrobinę ciszy i spokoju stawały się jedynie niespełnionymi pragnieniami, do których mogłam dążyć poprzez walkę sama ze sobą. Wzrok starałam się skupić na różnych miejscach, aby nie poczuć tego, że powoli zaczynam zasypiać. Nie mogłam sobie wtedy pozwolić na chwilę odpłynięcia, ale moje ciało było o wiele silniejsze ode mnie. Walka z tym była niekończącą się udręką. Czułam, że to moment, w którym zapadam się pod ziemię, gdzie zostanę zakopana wraz z moimi uczuciami, które tak usilnie próbowały się wyrwać z mojego serca.
|
|
|
|
Środek nocy, budzę się z kolejnego koszmaru, a mój strach, który mi towarzyszył był nie do wytrzymania. Wyskoczyłam z łóżka, jak poparzona i szukałam tylko lampki, którą natychmiast chciałam włączyć. Nie liczyło się dla mnie w tamtej chwili nic prócz jasności, której potrzebowałam przed sobą. Rozejrzałam się wokół, nic ani tym bardziej nikogo nie było. Zdałam sobie sprawę, że to tylko koszmar, który doprowadził mnie do takiego stanu. Obejrzałam swoje ciało oraz dłonie – nie było nigdzie krwi, ani ran. Miałam już pewność, że to tylko moja wyobraźnia po raz kolejny postanowiła spłatać mi figla. Odczułam wewnętrzny spokój, lecz serce wciąż biło, jak oszalałe. Chciało wyskoczyć z mojej klatki piersiowej, a ja nie wiedziałam, jak je uspokoić. Czułam, że nie chcę teraz zasypiać, broniłam się przed tym, jak najdłużej tylko mogłam. Usiadłam na łóżku, oparłam się o zimną ścianę i czekałam, aż mój organizm się uspokoi.
|
|
|
|
Wiesz, że to już kolejna noc minęła podczas, której miałam koszmary? Nie mogłam spać, bo się bałam, ale kiedy sen zawładnął moim ciałem, nie miałam już, jak nawet stamtąd uciec. Czułam, jak moje wargi unoszą się w górę, a gardło całe płonie. Chciałam krzyczeć, lecz nie byłam w stanie. Rzucałam się z jednego miejsca na drugie po łóżku, szukając bezpiecznego ułożenia, gdzie mogłabym poczuć się odrobinę bezpieczniej. Brakowało mi wtedy Ciebie tuż obok. Może dla Ciebie to zabawne i banalne, ale przy Tobie zawsze spało mi się lepiej. Bo kiedy leżałeś tuż obok, ja spałam ze świadomością, że nie mam się czego bać, a teraz? Co noc budzę się po kilkanaście razy i wyrywam z okropnego snu, który przepełniony jest krwią, śmiercią, wypadkami. Nie wiesz, jak bardzo się z tym męczę. Kiedy jednak udaje mi się otworzyć oczy, to odruchowo rozglądam się po swoim pokoju chcąc mieć pewność, że jestem u siebie, a kiedy już odczuwam spokój nagle czuję pragnienie, które z dnia na dzień staje się silniejsze.
|
|
|
|
Wiesz, chyba po raz kolejny się poddaję i przestaję o Ciebie walczyć. Przecież to nie ma sensu. Przyjaźnimy się od tylu lat, a Ty zamiast okazać trochę empatii coraz częściej obdarzasz mnie odrzuceniem. Nie rozumiem tylko dlaczego tak się dzieje. Czy w ostatnich dniach, jakoś specjalnie Cię uraziłam, zraziłam Cię czymś do siebie, że postanowiłeś mi wprost mówić o tym co złe, co Ci się ponownie we mnie nie podoba, jakbym nigdy o tym nie wiedziała? Znałeś mnie na wylot, od samego początku. Praktycznie wiedziałeś o wszystkim, jak się zachowam i co odczuję czytając Twoje słowa, ale nie powstrzymałeś się przed niczym. Zrozumiałam dzięki temu właśnie, ile to wszystko dla Ciebie znaczyło.. Dziękuję.
|
|
 |
|
Szczęście? To wtedy kiedy uśmiechasz się bez powodu? Kiedy nic nie jest w stanie zepsuć Ci humoru? Kiedy słońce świeci nawet w pochmurny dzień? Kiedy czujesz, że masz wszystko? Kiedy jesteś spełniona? To o to chodzi, tak? Ach to nie, osobiście nie znam, to tylko teoria. / napisana
|
|
|
|
Jesteś obok i to mi w zupełności wystarczy. Czuję się wtedy nie tylko szczęśliwa, ale też bezpieczna, bo wiem, że jest przy mnie ktoś kogo darzę bezgranicznym zaufaniem, od kogo nigdy nie będę chciała odejść, ani tym bardziej kimś kogo nie wyrzucę ze swojego życia. W Tobie mam wszystko. Czasami brata, przyjaciela, kochanka, chłopaka, a najczęściej ojca. Bo tak się często zachowujesz i sam to czujesz. Wiesz, że to może nie jest dobre, bo jesteś ode mnie młodszy, a ja zachowuję się, jak dwunastoletnia dziewczynka, gdy Ty czujesz się na co najmniej trzydziestolatka. Lecz wiesz, to jest dla mnie dobre. Bo zawsze liczyłam się i liczę z Twoim zdaniem. Dawałeś i dajesz mi wciąż to czego nigdy nie miałam, coś czego brakowało mi przez całe życie. Mam przy Tobie miłość, której pragnę i potrzebuję. A to jest cholernie ważne. Nie zdajesz sobie sprawy, ile Twoja obecność dla mnie znaczy. Mieć takiego przyjaciela, którym Ty jesteś to prawdziwy cud. I wierz mi, że nie chcę, abyś kiedyś odszedł.
.
|
|
|
|
Wiele razy podczas tych krzyków uciekałam do siebie i zamykałam się tam, chcąc, a raczej marząc jedynie o wolności. Przeklinałam wszystko co znalazło się tuż obok mnie. Nie rzucałam rzeczami, ale jedynie je chowałam głębiej, aby mój wzrok nie był w stanie ich dosięgnąć. W wielu chwilach przez moje myśli przeszło wiele różnych rozwiązań sytuacji, w których się znajdywałam, ale wiedziałam, że żadna z nich nie jest tym jedynym wyjściem, do którego chciałabym dążyć. Wiedziałam, że to czego potrzebuję to jedynie kawałek czystej kartki i długopis. Miałam pełną świadomość, że te dwie z pozoru tak banalne rzeczy są dla mnie czymś o wiele ważniejszym niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. To one potrafiły mnie uspokoić, kiedy nie mogłam do nikogo zadzwonić, ani napisać
|
|
|
|
Wizja przeszłości, którą miałam przed oczami była dla mnie czymś porażającym. Nie mogłam nic ze sobą zrobić. Nie wiedziałam z resztą, jak mam się zachować. Zamykałam się we własnym pokoju, który był jedynie otulony meblami i gdzie niegdzie porozkładanymi moimi rzeczami, które zawzięcie wcześniej wyciągałam z szafy. Plecy opierałam o łóżko, które zładowało się tuż za mną. Nie zwracałam uwagi na to, że jest tam zimno, że jest prawie środek nocy, bardzo niska temperatura, a ja siedzę jedynie przy otwartym oknie na podłodze i płaczę. Nie obchodziło mnie w tamtej chwili nic. Odwracałam się jedynie co jakiś czas i szukałam czegoś konkretnego po pokoju, ale nie mogłam powiedzieć w pełni czego chcę. Miotałam się pomiędzy jednym wyjściem, a drugim. Trzecie? Nie było nawet brane przeze mnie pod uwagę. Wiedziałam, że to i tak nie miałoby najmniejszego sensu. Wiedziałam, że moje zagubienie jest wyłącznie stanem mojej pustki, którą nosiłam w sercu.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
