|
Wizja przeszłości, którą miałam przed oczami była dla mnie czymś porażającym. Nie mogłam nic ze sobą zrobić. Nie wiedziałam z resztą, jak mam się zachować. Zamykałam się we własnym pokoju, który był jedynie otulony meblami i gdzie niegdzie porozkładanymi moimi rzeczami, które zawzięcie wcześniej wyciągałam z szafy. Plecy opierałam o łóżko, które zładowało się tuż za mną. Nie zwracałam uwagi na to, że jest tam zimno, że jest prawie środek nocy, bardzo niska temperatura, a ja siedzę jedynie przy otwartym oknie na podłodze i płaczę. Nie obchodziło mnie w tamtej chwili nic. Odwracałam się jedynie co jakiś czas i szukałam czegoś konkretnego po pokoju, ale nie mogłam powiedzieć w pełni czego chcę. Miotałam się pomiędzy jednym wyjściem, a drugim. Trzecie? Nie było nawet brane przeze mnie pod uwagę. Wiedziałam, że to i tak nie miałoby najmniejszego sensu. Wiedziałam, że moje zagubienie jest wyłącznie stanem mojej pustki, którą nosiłam w sercu.
|
Dodaj komentarz
