 |
|
nie mam miliona przyjaciół - mam kilku zaufanych ludzi. parę mordek, których jestem w stu procentach pewna. którzy zawsze stoją za mną murem, na których zawsze mogę liczyć. nie potrzebuję wiele - nie muszę być super popularna i witać się z każdym, fałszywym buziaczkiem. mi wystarczy zbicie piątki, czy też zwykłe "siema, cioto", które tak bardzo lubię.
|
|
|
|
nie wyniosłam z domu nic - ani tego jak troszczyć się o kogoś, ani tego jak kogoś kochać. nauczono mnie tak tylko nienawiści. nie dostawałam, od małego dobrych przykładów. nie miałam okazji przyglądać się, by wiedzieć później jak robić dane rzeczy, i jak postępować. dom niczego mnie nie nauczył, prócz tego, że brak miłości czasem może człowieka doszczętnie zniszczyć.
|
|
|
|
to jest egoistyczne, do tego stopnia, że sama jestem tym przerażona. to jest tak bardzo samolubne, tak cholernie raniące. chyba nigdy nie sądziłam, że znajdę w sobie tyle siły, by po prostu się odwrócić, nie zwracać uwagi na drugą osobę i iść przed siebie, samotnie, z własnymi decyzjami. to takie niszczące, a zarazem tak bardzo budujące. to takie inne, dość mocno mi obce.
|
|
|
|
coraz częściej usłyszysz w moim telefonie pocztę głosową. coraz rzadziej uda Ci się wyrwać mnie gdziekolwiek. jest mnie coraz mniej... znikam. tak mi po prostu lepiej - samej.
|
|
|
|
czasami tak mam, że znikam, bez tłumaczenia. czasami się zamykam - nie odbieram telefonów, nie otwieram drzwi. czasami po prostu mnie nie ma. i musisz się do tego przyzwyczaić - że od czasu do czasu wysiadam z karuzeli zwanej życiem, i odpoczywam, bo czasami zwyczajnie brakuje mi sił.
|
|
|
|
to jak atak bombowy na moje uczucia - pojawiłeś się znikąd, kradnąc część mnie. osaczyłeś moją osobę. wkradłeś się w każdy zakamarek życia codziennego. uzależniłeś, za mocno.
|
|
|
|
mimo tego, że jestem już dorosła - nadal jest we mnie to dziecko, ta mała dziewczynka. jestem dzieciakiem, w którym nadal tkwią braki - brakuje mi większości emocji, i świadomości tego jak się kocha. brakuje mi ciepła i czułości, bo nikt mi tego nie dał.
|
|
|
|
to wszystko wokół mnie staje się coraz bardziej trudne. dochodzi coraz więcej decyzji, a przy tym coraz więcej łez. krzyków jest coraz więcej - a nas jakoś coraz mniej. coraz mocniej czuję, że to wszystko nie trzyma się razem, że każdy element idzie swoją drogą. coraz bardziej mam wrażenie, że niedługo się to rozpadnie, podobnie jak nasze serca - na drobniutkie kawałeczki.
|
|
 |
|
" Bo oczywiście można udawać, że nam nie zależy, ale co z tego, skoro w rzeczywistości zależy i prędzej czy później wszystko się wyda? Tak naprawdę, problem w nieustającym lądowaniu we friendzonie leży w Tobie. Za bardzo chcesz się podobać. Zbyt dużo myślisz o tym, co myślą o tobie inni. Prawdziwy przełom nastąpi w momencie, kiedy zrozumiesz, że oni o tobie nie myślą. Ludzie cenią niezależność. Ta niezależność podnosi twoją pozycję społeczną, sprawia, że bardziej chcą cię kobiety i mężczyźni. Jest jednak jeden warunek: musi być szczera. Jeśli ty cenisz siebie, cenią cię też inni.
— Pokolenie Ikea, Piotr C
|
|
|
|
Szczęście? Gdy nagle w Twoim życiu zjawia sie ktoś kto chce w nim być, bez względu na to jak jest to trudne,
|
|
|
|
Czasem nie potrzeba za wiele,wystarczy czyjaś obecność,świadomość,że jest ktoś kto w Ciebie wierzy,nawet jeśli jest setki kilometrów od Ciebie
|
|
|
|
Zastanawiam sie czy Bóg ma dla mnie jakiś limit dotyczący bólu , czy w końcu powie ‘dość,ona juz na prawde dostała po dupie’
Nie wiem czemu az tak mnie doświadcza,czy na prawde nie zasługuje choć na odrobine szczęścia?
Ciekawe kiedy nadejdzie moment kiedy płacz zamieni sie w śmiech, ból pęknietego serca w szybkie bicie, podkrążone od płaczu oczy w duże błekitne ze światełkiem, tak bardzo czekam na ten czas
3 notki
|
|
|
|
Dodaj komentarz
