|
Nie jestem wzorem świętości, wcale nie jestem dobra, gdy moje usta pachną alkoholem i gdy powoli tracę ostrość, a mój śmiech miesza się z ich spojrzeniami jak wódka z colą. Tańczę z kimś, kto mówi, że mnie kocha, choć nie zna nawet mojego imienia. Odsuwam się, gdy próbuje się zbliżyć na niebezpieczną odległość i podchodzę do koleżanki, która podaje mi piwo. To nie tak, wcale nie jestem dobra, przeklinam i jestem kurewsko pewna siebie, gdy widzę wkurwione miny tych typów, którzy odchodzą z niczym, bo nie mogą mnie mieć. Przymykam lekko oczy i czuję na sobie jego poważne spojrzenie, uśmiech i wydaję mi się, że jest obok, i mówi, że jestem jego. To irracjonalne, przecież go tu nie ma, jest setki kilometrów stąd, ale wiem, że kocha mnie i wierzy w to, że jestem najlepszą kobietą świecie, a ja mam w dłoniach niewidzialny nóż, który – jednym niewłaściwym ruchem – mogłabym wbić mu prosto w serce, zabijając go i, przy okazji, siebie, bo przecież jesteśmy jednością.
|
Dodaj komentarz
