On? Po pros­tu uczy­nił mnie piękniej­szą. I wiesz, że nie chodzi mi o wygląd. In­ni, którzy za­biega­li o mo­je względy chcieli od ra­zu od­kryć wszys­tkie kart. Poukładać puzzle i pro­sić o rękę. On te­go nie ro­bi. Za­daje py­tania, których nikt in­ny nig­dy mi nie za­dał. Je­go w is­to­cie in­te­resu­je to co myślę, mówię, ro­bię, dokąd idę. Kiedy czy­tam książkę, on chce wie­dzieć co czuję po pier­wszym roz­dziale. Co mi się nie po­dobało… Co bym zmieniła… Kiedy płaczę nie próbu­je mnie rozśmie­szyć. Po pros­tu jest. Tak sa­mo, gdy jes­tem smut­na. Ro­bi mi her­batę, siada nap­rze­ciw mnie po tu­rec­ku i wpat­ruję się we mnie ty­mi swoimi piw­ny­mi ocza­mi. Po­lubiłam je­go obec­ność. Stał się częścią te­go mo­jego chaosu w którym żyję.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!