 |
Stanęła nad przepaścią. Jej oczy napełniły się łzami, a jej ciało momentalnie zesztywniało. Nie pewnym krokiem przysunęła się do skrawku cienkiej powierzchni na której stała. Lekko ze strachem w oczach wychyliła się patrząc w dół. Była jak skała, nie czuła nic. Poczuła, że gdy skoczy będzie wolna, nie będzie nic czuła, nie będzie cierpieć. Jeszcze raz wychyliła się lekko. - Po co żyć, skoro można umrzeć? Zadała sobie pytanie. Po czym z szybkim odbiciem, jej ciało frunęło już w dół, a ona czuła się wolna, czuła się jak ptak, tylko że bez skrzydeł. Na dole poczuła tylko lekkie uderzenie, a ku jej oczom ukazała się ciemność. - Była szczęśliwa.
|
Dodaj komentarz
