|
Lubię wodę. Lubię deszcz i długie prysznice. W obu przypadkach, woda ratuję mnie od bezsensownych myśli. Zagłusza moją i tak już beznadziejną wyobraźnie, dając mi poczucie pewnego rodzaju ukojenia. Powoduję, że moje łzy się z nią mieszają i dlatego ludzie myślą, że wszystko ze mną w porządku. Ale to tylko głupie złudzenia. Wciąż jest źle, a nic nie szykuję się na to, aby było lepiej. Wręcz przeciwnie. Dlaczego tak po prostu nie mogę wziąć się w garść i zacząć układać ten bajzel, który powstał w moim życiu? Dlaczego jestem tak słaba? Dlaczego nie mogę tak po prostu wstać z zaciśniętymi pięściami i krzyknąć z całych sił : 'POTRAFIĘ! DAM SOBIE RADĘ! JESTEM SILNA!' ? Dlaczego nikt nie rozumie tego, jak się czuję? Dlaczego nikt nie potrafi mi pomóc?
|
Dodaj komentarz
