 |
Stoję nad Twoim grobem i chyba wyjątkowo dziś nie jesteśmy dobrzy w słowach,milczysz nie patrząc na mnie jak ostatniego razu,nieco zbladłeś,martwię się.Mówię do Ciebie ze złudną nadzieją próbując nawiązać kontakt,zadaję setki pytań i oczekuję odpowiedzi,umartwiane monologi każdą minutą złudnego czekania na Twoje słowo,nikłe pośród całego świata,ale jednak Twoje.Mam dziś przed oczami nie Twój obraz,a siebie,postawienie się na Twoim miejscu i zamienienie rolami,czy czułbyś stojąc tu,przed marmurową płytą ból równy mojemu,czy znacznie większy albo niewzruszony patrzyłbyś na uchwycony uśmiech w czarno białej fotografii i oddychał pogodzony,że zniknęłam parę lat temu.Wyobraź sobie,że codziennie zadręczają mnie tysiące myśli identycznych do tych,uśmiercają mnie odpowiedzi,które sama sobie narzucam i wcale nie jest prosto,a z minuty na minutę coraz bardziej pod górkę,ale jedno nie pozwala mi spaść,świadomość,że serce mamy jedno oddane z ojca na córkę.
|
Dodaj komentarz
