|
Siedzę przez prostokątnym monitorem i w sumie nie wiem co mogę napisać. To że mnie boli ? To już było. Że chyba mi zależy ? To bez sensu. Nocne spacery już nie pomagają - pogrążają w czarnej rozpaczy. Spacery po minionych wspomnieniach, spacery po niewiadomej przyszłości i wreszcie.. spacery po spartaczonej teraźniejszości, która chyba i tak do niczego nie prowadzi. Widzę codziennie go tylko w jego znaczku na gadu gadu, widzę go codziennie na kamerce ale co mi to daje ? Tracę go, przesypuje mi się przez palce niczym piasek w klepsydrze. Nie wiem co robić, kończy się szybciej niżeli myślałam - a nawet się nie zaczęło. To toksyczne. / dl
|
Dodaj komentarz
