stoisz na tym piep­rzo­nym bal­ko­nie o 4 nad ra­nem, znudzo­na kotłowa­niem się w łóżku i niemocą spłodzoną przez niemożność zaśnięcia. w us­tach pa­pieros, po­ruszając tyl­ko zęba­mi kiepu­jesz za ba­rierkę. dłonie, drżące, zmarznięte w kie­sze­niach Two­jej blu­zy. wszys­tko jest prze­rażająco sza­re, a cisza o tej porze porówny­wal­na do tej w hor­rorze, kiedy mor­derca po­luje na swoją ofiarę. stoisz, marzniesz i pow­strzy­mujesz się od ru­tyno­wego płaczu mając świado­mość, że za­miast łez z Twoich ka­nalików wy­dos­tałyby się, szklące so­pel­ki zważając na tem­pe­raturę i stan emoc­jo­nal­ny Two­jego ser­ca, w którym mu­sisz za­mykać drzwi zważyw­szy na prze­ciąg i pa­nującą w nim pus­tkę.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!