|
otulona jesiennym szalikiem udałam się w miejsce, gdzie mogłam pogadać z kumplem, którego tak naprawdę już nie ma w naszym chorym świecie. zmarznięta usiadłam na czarnej ławce stojącej tuż obok grobu, w którym leżało Jego ciało. godzinami wpatrywałam się ze łzami w oczach w czarno-białe zdjęcie, na którym promieniała Jego twarz i pierwszy raz odkąd tam przychodziłam nie potrafiłam z siebie wydobyć słowa. w końcu zapaliłam znicz, o którym zapomniałam przez wycieranie co chwilę kapiących mi z policzków łez. postawiłam go tuż przy samym zdjęciu, po czym odgarniając włosy wchodzące mi na twarz zobaczyłam jednego z naszych ziomków idących w moją stronę. postanowiłam się zbierać, więc spojrzałam ostatni raz na pomnik i wyszłam z tej strefy. szłam ku bramie wyjściowej kiedy mijając osobę, o której ostatnio wspomniałam usłyszałam 'jak się masz?' z jego ust. zatrzymałam się. 'gdyby nie fakt, że nie potrafisz jeździć bez adrenaliny, On by żył' rzekłam, po czym odeszłam z obrzydzeniem. / xronnie
|
Dodaj komentarz
