|
Mimo, że tak bardzo zranił pragnę by był teraz obok mnie . By jak dawniej kołysał drżące ciało, otulał je dotykiem i pieścił opuszkami palców. By jego głos koił jak najlepsza muzyka, by szeptał do mojego ucha tysiące słów, mimo że każde z nich będzie jeszcze większym kłamstwem. Karmił mnie nimi przez rok, przywykłam i do tego, bo dopóki istniał tuż przy mnie i dla mnie wszystko było realne. Chciałabym aby przychodził do mnie po północy, skradając się na przedpokoju i szeptem krzycząc"Otwieraj kochanie". Tęsknie za tym jak patrzył na mnie gdy zasypiałam, a przed wyjściem otulał mnie kocem by czasem nie złapało mnie jakieś choróbsko. Najbardziej jednak brakuje tej pewności, że zawsze masz go dla siebie, że zaraz do ciebie przyjdzie, pocałuje na dzień dobry i zostanie tak długo jak tylko zechcesz. Świadomość, że strata osoby dzięki której życie było łatwiejsze jest nieodwracalna niszczy każdego dnia coraz mocniej
|
Dodaj komentarz
