|
(cz1) Czasami się zapominam mimo, że wciąż mam ten sztuczny uśmiech...Mimo iż to do mnie "nie podobne" jestem spokojna, muszę wszystko przemyśleć...Pewnie w takich chwilach nikt by z was mnie nie poznał,pomyślałby, że stało się coś strasznego, bo może tak to wygląda...W takich chwilach uświadamiam sobie jak mało ludzi tak NAPRAWDĘ mnie zna i wie co czuję...Uświadamiam sobie, że NIKT nie znam mnie na tyle, by to zrozumieć...Przyjaciele pomagają, lecz na ten ból nie wystarczy już ich sama obecność...Trzeba czegoś więcej, trzeba KOGOŚ,kto jest gdzieś głęboko uśpiony przed innymi, niewidoczny...Ale przecież przyjaciele nas znają i w końcu orientują się, że coś jest nie tak.Dowiadują się.Wiedzą. Gadacie o nim.Godzinami...On was zbliża,sprawia, że ZAWSZE macie o czym gadać.Już nie jesteś taka samotna,bo wiesz, że masz kogoś, kto wie co czujesz...Wszystko wydaje się prostsze,choć ten ból nie znika.Ty tylko dzielisz się nim, więc jest go mniej, ale nie znika...
|
Dodaj komentarz
