|
cz.1 głowa zniżona nisko,udaję,że nie żyję,że umarłam sama,wracam do tego,o czym myślę wielokrotnie. Kocham Cię dużo bardziej,ale to nie wystarczy. świat jest świński,jak tarzanie się w jesień w błocie,a każdy cholernie ubrudzić się musi. mogłabym jedynie.. tylko trzymać Cię ciągle. palą się światła, chociaż nikogo nie ma w domu. nie wiem czy istnieję,czy chcę istnieć. nie wiesz,że ja powinnam być kobietą,a nie bladym okropnym porównaniem tego kim jestem dla Ciebie? ciągle uczę się żyć i przezwyciężam śmierć,grawitacja pokonana,gorzej z głową. nie wszystko robię przyzwoicie i dobrze, ale myślę,że miło byłoby się przy Tobie zestarzeć,ale niebo wzywa. co ja powiem matce? jak wytłumaczyć jej,że przyjdzie do domu,otworzy drzwi,jak zawsze powiedzieć mi 'dobranoc' a zastanie pusty pokój oddany we władanie samej nicości i strachu po mnie? nie zrozumie i będzie szukać nieskończenie własnej córki,aż straci nadzieję i znienawidzi mnie,ale w oczach ciągle będzie miała tęsknotę./przypadkowy!
|
Dodaj komentarz
